Γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Τέτοιες μέρες κάποτε, ένα χαρωπό τραγουδάκι ήταν στα χείλη όλων των παιδιών, που άρχιζε έτσι: «Ο Μάιος μας έφτασε εμπρός βήμα ταχύ, να τον προϋπαντήσουμε παιδιά στην εξοχή». Τα παιδιά εκείνα, σήμερα είναι παππούδες και γιαγιάδες. Διστάζουν όμως να το τραγουδήσουν στα εγγόνια τους, γιατί πρέπει να τους εξηγήσουν ότι βήμα ταχύ θα πει γρήγορο περπάτημα όχι… ταξί!
Ο κόσμος άλλαξε, άλλαξαν οι καιροί. Δεν τραγουδάνε τώρα κάτω απ’ τα μπαλκόνια ούτε και αλλού. Ακούνε μόνο τραγούδια, που μοιάζουν μεταξύ τους και με στίχους… άστα να πάνε. Μήπως χορεύουν; Οι άντρες χορεύουν τσιφτετέλι και κουνιούνται σαν… γυναίκες και οι γυναίκες ζεϊμπέκικο σαν άντρες… βαρύμαγκες, χωρίς ίχνος θηλυκότητας.
Ο Μάιος όμως έφτασε και είναι ο πιο γλυκός μήνας της βιαστικής άνοιξης. Τα ζωηρά φτερουγίσματα των χελιδονιών, το ρόδισμα της ξάστερης αυγής με τα πρώτα φιλιά του Ήλιου αυτές τις μέρες, μιλάνε στην ψυχή μας, όπως καμιά τέχνη δεν μπορεί να μιλήσει. Αυτές όμως τις μικρές και αγνές χαρές, είναι κρίμα που ελάχιστους συγκινούν σήμερα.
Αντίθετα τις… αποφεύγουν, γιατί ξενυχτάνε και ξυπνάνε αργά, όταν ο Ήλιος είναι στη μέση του Ουρανού και βάλε. Άλλοτε, ανήμερα Πρωτομαγιάς κοντά στο ξημέρωμα, όταν ο Αυγερινός τρεμόσβηνε, οι γυναίκες των Μεγάρων μάζευαν με τις χούφτες τους δροσοσταγόνες από τα φύλλα των λουλουδιών της αυλής τους και έπλεναν με αυτές το πρόσωπό τους. Πίστευαν ότι έτσι, με τις δροσοσταγόνες, θα διατηρούσαν τη δροσιά και τη φρεσκάδα του προσώπου τους. Την ίδια ώρα και προτού να φέξει, οι άντρες ξεκινούσαν για τον Μεγαρικό κάμπο. Πήγαιναν σε όλες τις τοποθεσίες που είχανε σπείρει και κόβανε ένα στάχυ με το κοτσάνι του, από κάθε χωράφι, κι έφτιαχναν ένα μικρό δεματάκι από στάχυα. Έβαζαν ένα σκόρδο και ένα αγκάθι για το… μάτι των εχθρών τους στη μέση του δεματιού με τα στάχια και το κρεμούσαν στην αυλόπορτα του σπιτιού τους. Αυτός ήταν τότε ο Μάης και τον διατηρούσαν μέχρι του Αη-Γιαννιού, που τον έκαιγαν στη φωτιά. Λουλουδένιο στεφάνι στα Μέγαρα πήγαιναν τον πρώτο χρόνο του αρραβώνα τους, οι κοπέλες που το έφτιαχναν μόνες τους ή με τις φίλες τους, για το σπίτι του αρραβωνιαστικού τους την παραμονή της Πρωτομαγιάς. Το έθιμο αυτό και ευτυχώς, συνεχίζεται μέχρι σήμερα, λίγο αλλαγμένο. Αυτό είναι από τα λίγα «ζωντανά» έθιμα της πατρίδας μας και θα πρέπει να το διαφημίσουμε, γιατί δεν είναι «αναπαράσταση» παλαιού εθίμου. Οι κοπέλες που περνούν από την κεντρική πλατεία την παραμονή της Πρωτομαγιάς με την «κουστοδία» τους, είναι πράγματι αρραβωνιασμένες και δεν παριστάνουν τις αρραβωνιασμένες. Είναι δηλαδή πράγματι ζωντανό έθιμο.
Σήμερα ποια ξυπνάει στα Μέγαρα πριν το χάραμα για να μαζέψει με τις χούφτες της δροσοσταγόνες απ’ τα λουλούδια της αυλής της για το πρόσωπό της;
Πόσοι από τους συμπολίτες μας έχουν σπείρει για να πάνε να κόψουν στάχυα για το στεφάνι του Μάη;
Ήταν φυσικό λοιπόν το έθιμο αυτό να σβήσει και να ξεχαστεί από τις γυναίκες και τους άνδρες των Μεγάρων.
Και του χρόνου με υγεία.