Γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Η κάθε γενιά, δεν ξεκινάει από το μηδέν, αλλά από εκεί που έφτασε η προηγούμενη. Η ανοδική πορεία δηλαδή της ζωής, βασίζεται στη μνήμη. Χωρίς τη γνώση του χθες δεν μπορούμε να καταλάβουμε το σήμερα, ούτε και να προβλέψουμε σωστά το αύριο.
Στον αιώνα μας, έχουν κατακτήσει τη ζωή μας, οι κομπιούτερς και οι αυτοματισμοί, που είναι παντού: στην παραγωγή, στη διακίνηση αγαθών, στην επικοινωνία, στην ψυχαγωγία μέσα και έξω από το σπίτι, στην επιστήμη, στην ξηρά, στη θάλασσα και στους ουρανούς!
Γενικά με την τεχνολογία ο άνθρωπος έγινε ή νόμισε πως έγινε «Θεός». Το τραγικό όμως είναι ότι δεν πρόλαβε να γίνει πρώτα «σωστός» άνθρωπος.
Το ηλεκτρικό ρεύμα όταν ήρθε στα Μέγαρα το 1924, άλλαξε τη ζωή των Μεγαριτών. Δέκα χρόνια πιο πριν ο Βάρναλης, που ήταν Σχολάρχης , γράφει για τη ζωή στα Μέγαρα. «Τα κάρα σκάβουνε ολημερίς τους δρόμους και πληθαίνουνε τη σκόνη. Τα ζωντανά τη…λιπαίνουνε αδιάκοπα… Τρώγαμε στο ίδιο μαγέρικο του Μπότση και συχνάζαμε στο ίδιο καφενείο αντίκρυ στο σταθμό. Το χειμώνα μαζευόμαστε νωρίς νωρίς στο σπίτι. Τα αραιά φανάρια του πετρελαίου μας βοηθούσανε να βουλιάζουμε πιο σίγουρα μέσα στα νερά και στις λάσπες των δρόμων».
Τότε λοιπόν στα Μέγαρα μέχρι το 1924, δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα και την νύχτα οι δρόμοι ήταν βυθισμένοι στο σκοτάδι ή φωτιζόντουσαν αμυδρά από αραιά φανάρια πετρελαίου, όπως γράφει ο Κ. Βάρναλης. Αργότερα το 1936, ο Μ. Μπεναρδής γράφει ότι οι δρόμοι των Μεγάρων φωτιζόντουσαν από 610 λάμπες ηλεκτρικού , ενώ σήμερα το 2017, από επτά χιλιάδες!
Το 1924 μια ομόρρυθμος εταιρεία με την επωνυμία «Μαυρουκάκης-Μπούσουλας» υπέγραψε μια σύμβαση με τον Δήμαρχο τότε γιατρό Σπύρο Δ. Μιχόπουλο διάρκειας 30 ετών για τον ηλεκτροφωτισμό της πόλης των Μεγάρων, που τότε δεν ήταν Δήμος αλλά κοινότητα. Το εργοστάσιο της εταιρείας παραγωγής ρεύματος η «ΗΛΕΚΤΡΙΚΗ» είχε τρεις μηχανές εσωτερικής καύσεως (πετρελαιομηχανές) ολικής ισχύος 300 ίππων. Το δίκτυο είχε ολικό μήκος 18 χιλιομέτρων και το ρεύμα ήταν 220 βολτ συνεχές. Οι λάμπες που φώτιζαν τους δρόμους των Μεγάρων ήταν το 1936 συνολικά 610 και η συνολική ισχύς τους 24 κιλοβάτ. Η τιμή του ρεύματος ήταν εννέα δραχμές η κιλοβατώρα .
Το σύνολο των εργαζομένων στην «Ηλεκτρική» ήταν Μεγαρίτες. Όμως το 1924 δεν υπήρχαν στα Μέγαρα επιστήμονες του Πολυτεχνείου ηλεκτρολόγοι, ούτε ειδικευμένοι τεχνίτες, αφού δεν υπήρχε μέχρι τότε ηλεκτρικό ρεύμα. Έτσι, υπεύθυνοι επιστήμονες της Ηλεκτρικής ήσαν ένας Κωστελέτος από την Κέρκυρα κι ένας Κόκκινος από την Αθήνα και οι δύο απόφοιτοι του Ε.Μ.Π. Αρχιτεχνίτης, ήταν ο μαστρο-Νίκος, που έγινε και δάσκαλος όλων των μεγαριτών εργαζομένων στην Ηλεκτρική.
1938: H “Hλεκτρική” Μαυρουκάκη, στη γωνία βόρεια της Αγία Παρασκευής
Στο πάνω μέρος του στύλου, ο Γιάννης Κολλιαλής του Ηλία, πατέρας του μηχανικού Χρ. Κολλιαλή
Μετά τη λειτουργία του εργοστασίου της Ηλεκτρικής, άρχισαν να ιδρύονται διάφορες μικροβιομηχανίες, όπως πριονιστήρια, μηχανουργεία και ένα εργοστάσιο παραγωγής πάγου με παράρτημα παρασκευής αεριούχων ποτών της εταιρείας «Περαγάλος-Μαυρουκάκης-Κρητικός». Επίσης λειτουργούσαν και αλευρόμυλοι.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’50, η ΔΕΗ αγόρασε το εργοστάσιο της «ΗΛΕΚΤΡΙΚΗΣ» και μονιμοποίησε το προσωπικό, όπως προβλεπόταν στη σύμβαση εξαγοράς.
Το εργοστάσιο ήταν δυτικά της πλατείας Ηρώων στη γωνία των οδών Σωτ. Δρίτσα και Γ. Σχινά . Σήμερα στη θέση του βλέπουμε ένα χορταριασμένο οικόπεδο ιδιοκτησίας της ΔΕΗ φυσικά . Είναι μήπως το μόνο οικόπεδο ή κτήριο του Δημοσίου που μένει αναξιοποίητο; Όχι βέβαια και είναι κρίμα.