Οριστικό τέλος στην αναπροσαρμογή του αρχικού στόχου της παραμονής
«Είναι αργά για δάκρυα Στέλλα» ειπώθηκε στον αθάνατο Ελληνικό Κινηματογράφο και έρχεται να ταιριάξει «γάντι» στις φωνές που ακούγονται τους τελευταίους 2-3 μήνες στη NEM BC ARENA, από φιλάθλους, αλλά και κάποιους ανθρώπους της ομάδας για πιθανότητα ανόδου στην Α2.
Οι 2 τελευταίες αγωνιστικές κατέστησαν σαφές ότι, όσο και να το θέλαμε όλοι, η ομάδα δεν μπορεί.
Εξάλλου, σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να θεωρείται ως τέτοια. Οπότε, ας αποδεχθούμε ότι υπάρχουν άλλες ομάδες ικανότερες από εμάς, που θα διεκδικήσουν ως το τέλος τα εισιτήρια της ανόδου και ας απολαύσουμε τις όμορφες στιγμές που μας χαρίζει αυτή η ομάδα, τις οποίες δεν τις λες και λίγες.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι η χρονιά κρίνεται ως αποτυχημένη.
Πρώτη φορά συμμετέχει η ομάδα στη Β’ Εθνική. Επέδειξε σημαντική σταθερότητα εντός έδρας με πολύ καλό μπάσκετ τις περισσότερες φορές και μόνο μία ήττα.
Εκτός έδρας μπορεί να έπεφτε η απόδοση της, αλλά δεν είναι και λίγο πράγμα τα διπλά σε Εθνικό και Ελευσίνα, όταν μάλιστα επιτυγχάνονται και για πρώτη φορά στην ιστορία της.
Ανακεφαλαιώνοντας, κάτι παραπάνω ήξερε ο Μάνταλος όταν δήλωνε, ακόμη και τις αγωνιστικές που η ομάδα ήταν στην πρώτη θέση, ότι πρόκειται για μεταβατική χρονιά, στην οποία μαθαίνουμε την κατηγορία.
Αυτός σχεδίασε την ομάδα, αυτός αποδεδειγμένα γνωρίζει καλύτερα απ’ όλους και στο τέλος αυτός μας δήλωσε και εχθές, αμέσως μετά το παιχνίδι, ότι όσο πιο γρήγορα κάνουμε τις 4-5 νίκες, που χρειαζόμαστε για την παραμονή, τόσο πιο γρήγορα θα δουλέψουμε όλο το staff για να προετοιμάσουμε κάποια παιδιά για του χρόνου.
Επομένως, ας απολαύσουμε τα παιχνίδια που μένουν, ας συνεχίζουμε να στηρίζουμε την ομάδα, που έφτιαξε τις Κυριακές μας και ας έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά στο «νέο αίμα», που αναμένεται να πέσει στα βαθιά στα επόμενα παιχνίδια.
Υ.Γ. Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι κάποια απ’ τα λεγόμενα «βαριά χαρτιά» της ομάδας, με καθόλου ευκαταφρόνητα συμβόλαια, έχουν αποδειχτεί μάλλον “λίγοι” για τους πιστούς της κερκίδας ως τώρα, κάνοντας μας να αναπολούμε τον «Ζακ», τον «Μπαλ» και τ’ άλλα περσινά και προπέρσινα παιδιά…
Αλέκα Σταματιάδη