ΚΩΣΤΑΣ (ΛΕΥΤΕΡΗΣ) ΜΑΡΙΝΑΚΗΣ, Τραγουδιστής: Αποκλειστική συνέντευξη στην “Ενημέρωση” στον Δημοσιογράφο Γιάννη Γκίνη
Κώστας Μαρινάκης, Μεγαρίτης σήμερα 75 χρονών , ο τραγουδιστής, που έχει μπεί σε όλα τα Μεγαρίτικα σπίτια σε παρέες, γλέντια, γιορτές, αρραβώνες, γάμους και βαφτίσια έχει πραγματοποιήσει αμέτρητες εμφανίσεις σε Οικογενειακά Κέντρα της περιοχής των Μεγάρων, σε πάρτυ, χοροεσπερίδες, αποκριάτικα ξεφαντώματα και μουσικές συναυλίες με διοργανώσεις του Δήμου Μεγαρέων σε όλες τις πλατείες της πόλης. Είναι εκείνος, που έχει σφραγίσει τη λαϊκή μουσική διασκέδαση του τόπου από το 1970 μέχρι σήμερα και συνεχίζει!
Δεν σπούδασε μουσική, αυτοδίδακτος, με πάθος όμως για το τραγούδι.
Από μικρός ήταν ο πρωταγωνιστής της παρέας, που όπου πηγαίνανε θάπρεπε να πεί και δυό – τρία τραγούδια κατά προτροπή των φίλων του, οι οποίοι τον είχανε Θεό.
Ποτέ δεν υπήρξε επαγγελματίας τραγουδιστής με την έννοια ότι ζούσε την οικογένειά του από το τραγούδι. Όχι πάντα δούλευε σε άλλα επιτηδεύματα όμως η μεγάλη του αγάπη ήτανε το τραγούδι κι ό ίδιος στη συζήτηση, που είχαμε το Σάββατο 20 Νοέμβρη στο μουσικό στούντιο του νεαρού και πολύ επιτυχημένου συμπολίτη Βιολιστή Θανάση Μαργέτη στο πατρικό του σπίτι στην οδό Ρήγα Φερραίου στα Μέγαρα μου είπε:
«Γιάννη το τραγούδι για μένα ήτανε κι είναι ακόμα χόμπυ. Είναι οι χαρές μου, οι λύπες μου, οι αγάπες μου, οι αγωνίες μου είναι Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΟΛΗ! Ποτέ δεν υπήρξα επαγγελματίας. Τραγουδώ με την ψυχή μου και τα δίνω όλα. Όταν πιάνω το μικρόφωνο γίνομαι άλλος άνθρωπος, μεταμορφώνομαι. Αισθάνομαι τόσο όμορφα και παίρνω τέτοια χαρά, που αγαλλιάζει η καρδιά μου και θέλω τραγουδώντας να μεταδώσω αυτή τη δική μου χαρά σε όλο τον κόσμο. Οσο πιο πολλοί με ακούνε τόσο πιο πολύ χαίρομαι και γίνομαι καλύτερος.
Δυό χαρές είχα στη ζωή μου. Την οικογένειά μου πρώτα και ύστερα το τραγούδι. Θα μπορούσε βέβαια πρίν κάμποσα χρόνια η ζωή μου να είχε μπεί καλλιτεχνικά σε άλλα μονοπάτια όμως επέλεξα να μείνω κοντά στο σπίτι μου, στα παιδιά μου στην οικογένειά μου. Στην πρόκληση των Σειρίνων, δεν υπέκυψα, αρνήθηκα και φυσικά δεν το μετανιώνω. Για την ιστορία όμως θα σου εξομολογηθώ τούτο γιατί έχει σημασία.
Εκανα οικογένεια σε μικρή ηλικία, παντρεύτηκα τη Ματίνα κι είχα αποκτήσει δύο παιδιά το Γιάννη και τη Νίνα κι ένα βράδυ με την παρέα μου πήγαμε στο ΧΑΡΑΜΑ να ακούσουμε τον Τσιτσάνη και τη Σωτηρία Μπέλλου. Γεμάτο το κέντρο δεν έριχνες καρφίτσα και όταν είχε φτάσει η ορχήστρα στο τσακιρ κέφι, που λένε, σηκώνεται κρυφά από μένα κάποιος από τους κολλητούς μου και πάει στην ορχήστρα και τους λέει “έχουμε εδώ έναν καλό τραγουδιστή από τα Μέγαρα, θέλουμε να σας πεί ένα τραγούδι να τον ακούσετε” κι αυτοί το δεχθήκανε και κάποια στιγμή μόλις είχε τελειώσει ένα τραγούδι ο Τσιτσάνης ακούω από το μεγάφωνο “απόψε είναι στην παρέα μας ένας καλός τραγουδιστής από τα Μέγαρα ας τον ακούσουμε”.
Πράγματι λοιπόν αιφνιδιάστηκα και μετά την έκπληξή μου – μου άρεσε βέβαια – κολακεύτηκα και πήγα τρέχοντας. Κάναμε μια συνεννόηση στη στιγμή με την ορχήστρα και είπα όχι ένα, πέντε τραγούδια.
Η ανταπόκριση του κόσμου ήτανε το κάτι άλλο, χειροκροτήματα κλπ. Μού ζητήσανε να δώσω ένα τηλέφωνο κι έδωσα το σταθερό της πεθεράς μου, δεν υπήρχαν τότε κινητά.
Μετά από δύο τρείς ημέρες με πήρε κάποιος τηλέφωνο από την Αθήνα και μού είπε ότι η Σωτηρία (η Μπέλου εννοούσε) θέλει να έρθει στα Μέγαρα να τα πείτε και πράγματι μια Κυριακή μεσημέρι νάτηνε απόξω από το σπίτι μου.
Μου λέει λοιπόν “πού θα πάμε ρε μάγκα να πιούμε δυο ουζάκια;” Πάμε λοιπόν οικογενειακώς στην Ταβέρνα του Μαθιού, στο Πέραμα.
Φάγαμε τα μεζεδάκια, τα χταποδάκια, ήπιαμε και τα ουζάκια κι αρχίζει και πιάνει το τραγούδι “σαν πεθάνω στο καράβι ρίχτε με μες στο γυαλό” και μου λέει, “ακολούθα με, άντε μαζί να πούμε κανα τραγουδάκι ακόμα” και σιγά – σιγά βραδιάσαμε και να γίνει στο μαγαζί το έλα να δείς. Μέχρι τότε δεν μου έχει πεί τίποτα. Μόλις σηκώθηκε να φύγει όμως μου λέει. “Ακου παλληκάρι, ήρθα εδώ σήμερα, γιατί με έστειλε ο Βασίλης (ο Τσιτσάνης) κι αν γουστάρεις από την ερχόμενη Δευτέρα έρχεσαι, για πρόβες και ξεκινάμε μαζί κι ο θεός βοηθός. Ανοίγει η τύχη σου. Να η ευκαιρία. Πιάστηνε”.
Αναστατώθηκα. Κάπου ένοιωσα ότι κάτι γίνεται, δε λέω μου άρεσε η πρόταση και πολύ θα το ήθελα να βρεθώ στο πάλκο μαζί με τον Βασίλη Τσιτσάνη και όλα τα μεγαθήρια της μουσικής. Το συζητήσαμε με τη γυναίκα μου και η συχωρεμένη η Ματίνα μου είπε: “Διάλεξε ή τραγούδι ή σπίτι και οικογένεια!” Και δεν πήγα. Προτίμησα την Οικογένεια!
Ο Κώστας όμως δεν σταμάτησε να τραγουδάει και ξεκίνησε το 1972 να εμφανίζεται σε μαγαζί ξενυχτάδικο στο “ΚΟΤΕΤΣΙ” στον Αη Νικόλα στην Πάχη στου Κόμπουλη.
Στην ορχήστρα Γιάννης Οικονομόπουλος (Μπατσαρέλος) Ακκορντεόν, Μπουζούκι Αλέκος Οικονομάκης, Γιάννης Σαρρής Κιθάρα, Περικλής Αλεξίου στη ντράμς (και για ένα διάστημα ο Γιώργος Σάλτας “Κοσκωτάς” στη θέση του στα ντράμς) και τραγούδι όπως είπαμε, ο Κώστας Μαρινάκης.
Μετά έφυγε και πήγε στου “ΠΑΤΣΑΝΑ”, λίγο έξω από τα Μέγαρα στην παλιά Εθνική Οδό Αθηνών Κορίνθου, μετά την Βεζίνα του Γκέλαρου, προς Αθήνα. Καλό μαγαζί οικογενειακό με φαγητό και ποτό. Εμεινε εκεί, για τρία χρόνια, εμφανίσεις Σαββατοκύριακο από το 1978 μέχρι το 1980.
Αποφασίζει να κάνει δικό του συγκρότημα με λαϊκούς οργανοπαίχτες, ορχήστρα δυνατή και ξεκινάει πρόβες. Γίνεται ο μεγάλος σεισμός το Φλεβάρη του 1981 με επίκεντρο τις Αλκυονίδες στο Αλεποχώρι και γκρεμίζονται τα μισά Μέγαρα, υπήρξαν και θύματα.
Σε ένα χρόνο όμως η ζωή στα Μέγαρα άρχισε να μπαίνει στην κανονικότητα και η πόλη ζεί στους ρυθμούς της. Αρχίσανε ξανά τα γλέντια και οι χαρές και το μουσικό σχήμα του Κώστα Μαρινάκη κυριαρχεί στην κοινωνική ζωή των Μεγάρων.
Για να εξασφαλίσει το συγκρότημα του Μαρινάκη κάποιος Μεγαρίτης στο γλέντι, που θα διοργανώσει στο σπίτι του ή σε κάποιο κέντρο έπρεπε να κλείσει πρίν από τρείς με τέσσερις μήνες!
Και πράγματι το Συγκρότημα του Κώστα Μαρινάκη μεσουράνησε στα Μέγαρα τη δεκαετία 1980 – 1994.
Κώστας Μαρινάκης Τραγούδι, Νίκος Μουλντής Κιθάρα για ένα μικρό διάστημα, Χρήστος Οικονομόπουλος Κιθάρα, Αντώνης Σακελλάριος Πλήκτρα, Αλεξίου Περικλής ντράμς κι ο Σταμάτης γνωστός μπουζουξής από την Ελευσίνα περιστασιακά.
Το ρεπερτόριο ήταν Δημοτικά, λαϊκά, ζεϊμπέκικα κι ότι χρειάζεται ένα Μεγαρίτικο γλέντι, που θέλει Συρτά, Καλαματιανά, καρσιλαμάδες και καγκέλια (αραιά και πού κανά τσάμικο) ζεϊμπέκικα, χασάπικα και Χασαποσέρβικα.
Το διάστημα εκείνο συνεχίζει ο Κώστας να μου αφηγείται ότι: «Δεν προλαβαίναμε να κλείνουμε δουλειές. Ειδικά τις αποκρές γινότανε χαμός. Κάποιες φορές το ίδιο βράδυ είχαμε πάει σε σπίτι στα Μέγαρα, σε χοροεσπερίδα στα Μπαγκαλόους στην Κινέτα και στην Ταβέρνα του Πατσανά. Και δεν μπορώ να πώ πήραμε και καλά λεφτά.»
To 1987 προστέθηκε στην μουσική κομπανία κι ένα νέο μέλος στην ορχήστρα, ο Θανάσης ο Μαργέτης με το Βιολί του, στην Ταβέρνα του Μώλου, το βράδυ της Τρίτης του Πάσχα μετά το Χορό της Τράτας. Αυτό το βράδυ το θυμάται έντονα κι ο Θανάσης ο Μαργέτης αλλά και ο ίδιος ο Μαρινάκης.
“Γιάννη μου λέει ο Κώστας, εκείνο το βράδυ ήτανιστορικό. Μας σημάδεψε και τους δύο. Εγώ βρήκα στο πρόσωπό του έναν εκπληκτικό μουσικό με ταλέντο, που ξέρει και μιλάει με το δοξάρι του στην καρδιά του Μεγαρίτη, που διασκεδάζει. Kι εκείνος βγήκε στο πάλκο για πρώτη του φορά και αληθινά κέντησε με την ομορφιά του παιξίματός του, που όσοι τυχεροί βρεθήκανε εκείνο το βράδυ στο μαγαζί ξετρελαθήκανε. Ητανε πιτσιρίκος τότε 15 – 16 χρονών, συνεννοούμαστε με τα μάτια κι είπα “να ένας μουσικός, που έχει άστρο και θα πάει ψηλά. Και πράγματι ο Θανάσης σήμερα είναι μέσα στα τρία καλύτερα βιολιά της Ελλάδας. Λευτέρης Ζέρβας, Νίκος Χατζόπουλος (νησιώτης) και Θανάσης Μαργέτης!!!”
Κοντά στο 1990 οι δουλειές του Κώστα Μαρινάκη ξανοίγονται επιχειρηματικά και το τραγούδι αρχίζει να μένει πίσω. Αναλαμβάνει μεγάλες εργολαβίες στο Γυαλάδικο στην Ελευσίνα, στα Λιπάσματα της Δραπετσώνας και παίρνει δουλειές ακόμη και στη Βουλγαρία.
Οι παλιές αγάπες όμως δεν ξεχνιούνται και το τραγούδι πάντα μένει κι ενώ ο Κώστας με την ορχήστρα του έκανε την τελευταία του επίσημη τραγουδιστική εμφάνιση στα επινίκια της επανεκλογής του Δήμαρχου Γιώργου Καστάνη – Λιάντρου, τον Οκτώβρη του 1994 εντούτοις μετά από 20 και πλέον χρόνια είχε μια καινούργια συνεργασία με τον Θανάση τον Μαργέτη στην παραγωγή ενός cd με τίτλο ΑΝΤΑΜΩΜΑ 1987 – 2020 με γνωστές επιτυχίες σε παραδοσιακά και λαϊκά τραγούδια, το οποίο κυκλοφόρησε τα Χριστούγεννα του 2020 και συνεχίζει τη συνεργασία και τη διευρύνει με την παραγωγή ενός δεύτερου cd διαφορετικό από το πρώτο, μόνο με λαϊκά τραγούδια. Το διάστημα της πανδημίας το εκμεταλλεύτηκαν κατά τον καλύτερο τρόπο δημιουργικά και οι δύο και ο Κώστας και ο θανάσης.
Ο Κώστας ο Μαρινάκης γνήσιος καλλιτέχνης, τραγουδιστής με ιδιαίτερη και ξεχωριστή φωνή καθαρή μεταλλική, που όμως μοιάζει βελούδινη και σου χαϊδεύει τ’ αυτιά, όμως δεν σε χαλαρώνει αντίθετα σε ξεσηκώνει, σε ενθουσιάζει σου δίνει κέφι και χαρά και θέλεις να μην σταματήσει το γλέντι αν είναι δυνατόν ποτέ.
Εχει γράψει τη δική του ιστορία στην καλλιτεχνική του διαδρομή στα Μέγαρα και το μουσικό αποτύπωμά του έχει χαραχθεί με ανεξίτηλα γράμματα στην λαϊκή παράδοση του τόπου.
Ο Θανάσης ο Μαργέτης παρεμβαίνοντας στη κουβέντα μας λέει για τον Κώστα Μαρινάκη:
« Αν ο Φαίδωνας ήτανε άρχοντας παλιότερα και ο Σπύρος ο Μπερδελής στην Κορυφή ως σήμερα, ο Κώστας ο Μαρινάκης είναι ο βασιλιάς!
Και κλείνοντας την συζήτησή μας το συγκεκριμένο πρωί, που ήπιαμε το καφεδάκι μας από τα χέρια του Θανάση του Μαργέτη οι τρείς μας παρέα σε έντονο κλίμα συγκινησιακής και συναισθηματικής φόρτισης ο Κώστας ο Μαρινάκης μου είπε:«Γράψτο όπως στο λέω. Στην τραγουδιστική μου καριέρα μπήκα σε όλα τα Μεγαρίτικα σπίτια. Με αγκάλιασαν όλοι με θαυμασμό και αγάπη και θέλω μέσα από την καρδιά μου να τους πώ σε όλους μαζί κι αν είναι δυνατόν και σε έναν ένα ξεχωριστά ένα ειλικρινές και μεγάλο ευχαριστώ.
Ανταποδίδω φυσικά την αγάπη μου και την εκτίμησή μου σε όλους και να μην ξεχνάμε ότι η μουσική μας ενώνει όλους και να βρισκόμαστε να ανταμώνουμε να χαιρόμαστε, να τραγουδάμε και να γλεντάμε όπως θέλει ο μεγαλοδύναμος κι όπως ξέρουμε πολύ καλά να γλεντάμε εμείς οι Μεγαρίτες.»
Κουβέντες, ντόμπρες, κιμπάρικες, σταράτες από ένα άνθρωπο, που έχει ξεχωρίσει στην τοπική κοινωνία ως επιχειρηματίας, ως οικογενειάρχης και ως καλλιτέχνης.