Ἕνα δεύτερον κατά σειράν Πάσχα ἐν μέσῳ μεγάλων ἀναθεωρήσεων ὅλων τῶν μέχρι τῶρα αὐτονοήτων, μετά πρωτοφανοῦς δυσκολίας εἰς παγκόσμιον κλίμακα καί πολλαπλᾶ ἐπίπεδα, ἡ ὁποία βοᾶ ἀπό τό πλῆθος τῶν πολλῶν ἐκκλησιαστικῶν παραφωνιῶν, κακοφωνιῶν καί στρεβλώσεων καί μᾶς ὑπενθυμίζει τούς λόγους τοῦ Κυρίου μας: «Σίμων, Σίμων, ἰδού ὁ Σατανᾶς ἐξῃτήσατο ὑμᾶς τοῦ συνιᾶσαι ὡς τόν σίτον· ἐγώ δέ ἐδεήθην περί σοῦ ἵνα μή ἐκλίπῃ ἡ πίστις σου· καί σύ ποτε ἐπιστρέψας στήριξον τούς ἀδελφούς σου», (Λκ. 22, 31-32).

Εὐχόμεθα ἐκ καρδίας εἰς πάντας αὐτήν τήν πολυπόθητον ἐπιστροφήν εἰς τήν «πατρίδα Ἰθάκην» τοῦ καθενός μέ τήν σοφίαν καί τήν ἐμπειρίαν τοῦ ταξιδιοῦ. Καί,

«Ἔτσι σοφὸς ποὺ ἔγινες, μὲ τόση πείρα,

ἤδη θὰ τὸ κατάλαβες ᾑ Ἰθάκες τί σημαίνουν».

(Κ. Π. Καβάφης, Ἰθάκη)

Κι ἄν μετρηθοῦμε καί βρεθοῦμε λιγότεροι κι ἄν περάσουμε δίπλα ἀπό:

«Δυστυχισμένες γυναῖκες [πού] κάποτε μὲ ὁλολυγμούς

κλαίγανε τὰ χαμένα τους παιδιὰ

κι ἄλλες ἀγριεμένες γύρευαν τὸ Μεγαλέξαντρο

καὶ δόξες βυθισμένες στὰ βάθη τῆς Ἀσίας»,

ἄς γίνει ἡ μνήμη των μιά προσευχή γεμάτη Ἀνάστασι.

«Τὰ κουπιά τους

δείχνουν τὸ μέρος ποὺ κοιμοῦνται στ’ ἀκρογιάλι»,

(Δ’ Ἀργοναῦτες, Γ. Σεφέρης)

καί φανερώνουν ὅτι κι αὐτοί ἔλαμναν τό σκάφος τῆς νοητῆς Νηός τῆς Ἐκκλησίας πρός τήν κοινήν Ἀνάστασιν.

Μετά τῆς ἐν Κυρίῳ ἀγάπης καί Ἀναστασίμων εὐχῶν

ὁ Καμερούν Γρηγόριος