Σήμερα όλοι μιλάμε για αυτόν.
Και μπορεί όχι μόνο σήμερα. Πάνε μέρες, μήνες, καιρός τέλος πάντων, που ο Αλέξης Τσίπρας απασχολεί την κοινή γνώμη, τα μύντια.
Ο Αλέξης είναι το «δοχείο» της ελπίδας όλων των Ελλήνων που τον ψήφισαν.
Αρκετοί δεν είχαν ψηφίσει ποτέ κοκκινο-ροζ αριστερά.
Αρκετοί δεν ήξεραν καν τις θέσεις του, πολιτικές και οικονομικές.
Πολλοί τον πίστεψαν.
Πολλοί βλέπουν διαφορά.
Για αρχή, στη διαχείριση των συμβόλων-το μνημείο στην Καισαριανή. Τι άλλο να είναι η Πολιτική;
Για αυτό ψηφίστηκε. Γιατί οι ψηφοφόροι ήθελαν μια διαφορά, κάτι νέο.
Γι’ αυτό και στην πλειοψηφία τους, «αποκαθηλώθηκαν» σε αυτές τις εκλογές πολιτικά τζάκια, έπεσαν έδρες ανθρώπων που μόνο εκεί ήξεραν να «δουλεύουν».
Γενικότερα είμαστε μπροστά –και στην πράξη- σε μια ανασύνταξη των πολιτικών συσχετισμών, των πολιτικών δυνάμεων, αν όχι κομμάτων. Κάτι που προσωπικά πιστεύω είναι μια αντανάκλαση της κοινωνίας γενικότερα.
Αλλάζουμε.
Ο κόσμος θέλει την αλλαγή και αυτό φάνηκε σε τοπικό επίπεδο και στις αυτοδιοικητικές εκλογές, όπου στους περισσότερους δήμους, οι ψηφοφόροι αποφάσισαν να αλλάξουν τα πρόσωπα.
Και σίγουρα μπροστά στην αλλαγή, όλοι έχουμε και επιφυλάξεις και φόβο.
Φόβο πάνω στον οποίο επένδυσε ο ηττημένος πια των εκλογών.
Φόβος που συνεχίζει όμως να υπάρχει.
Γιατί όλοι σήμερα συζητάμε «τι θα γίνει», «τι θα αλλάξει».
Ο Αλέξης Τσίπρας τυγχάνει να είναι ο άνθρωπος που απασχολεί εκατοντάδες δημοσιογράφους και μέσα του εξωτερικού, που κρατάει ένα κλειδί στην ευρωζώνη, ο φορέας της ελπίδας των Ελλήνων.
Πιστεύω ότι ψάχναμε ένα νέο πρόσωπο να εναποθέσουμε πάνω του τις ελπίδες μας.
Αυτό είναι ο Αλέξης.
Και η ελπίδα είναι να μην απογοητεύσει την ελπίδα.
κάτι δικά της γράφει η Αλέκα Σταματιάδη
