Γράφει ο Στέλιος Γκίνης[clear]
Η παραδοσιακή μεγαρική οικογένεια είχε πολλά μέλη. Η μάνα μου, για παράδειγμα, είχε οκτώ αδέλφια και ο πατέρας μου εννέα. Οι περισσότερες τότε οικογένειες ήσαν τριών γενεών, που κατοικούσαν κάτω από την ίδια στέγη, γονείς, παιδιά και ο παππούς με τη γιαγιά. Σήμερα συγκατοικούν δυο γενιές στις οικογένειες, είναι ολιγομελείς με ένα, δύο ή τρία το πολύ παιδιά, ενώ ο παππούς με τη γιαγιά ζούνε χώρια.
Αναρωτιούνται πολλοί, πώς κατάφερναν τότε οι γονείς να διαπαιδαγωγήσουν τα πολλά παιδιά τους, αφού ούτε γράμματα πολλά ήξεραν, ούτε είχανε φοιτήσει σε… σχολή γονέων! Η απάντηση είναι απλή. Με το παράδειγμά τους. Τα κορίτσια βοηθούσαν τη μάνα τους από μικρά στις δουλειές του σπιτιού, ενώ τ’ αγόρια στις αγροτικές δουλειές τον πατέρα. Τα μεγαλύτερα αδέλφια μάθαιναν στα μικρότερα, πώς να συμπεριφέρονται και είχαν οδηγό τους την παράδοση.
Η γιαγιά, ενώ έγνεθε με τη ρόκα της, μάζευε γύρω της σε σκαμνάκια τα μικρά της εγγόνια και τους έλεγε παραμύθια για βασιλόπουλα, που πάλευαν με δράκους να σώσουν την όμορφη βασιλοπούλα. Τα παιδιά άκουγαν με ανοιχτό το στόμα τη γιαγιά να τους λέει για τις νεράιδες, το «κατσίτσι», τον κόκορη που τραπήδηξε από το παραθύρι. Στη φαντασία τους αυτά τότε, έπαιρναν διαστάσεις, αλλά όχι εφιαλτικές, όπως με τα τρομακτικά τέρατα που προβάλει τώρα η τηλεόραση στα παιδικά προγράμματα. Η μάνα έδερνε τα παιδιά της, όχι όποτε είχε τα νεύρα της, αλλά όταν έκαναν αταξίες. Ο πατέρας, στα σοβαρά παραπτώματα των αγοριών, έβγαζε τη… λουρίδα του και τους κοκκίνιζε τα γυμνά τους ποδάρια.
Με αυστηρότητα λοιπόν, αλλά και με πολλή αγάπη, μεγάλωναν τότε τα παιδιά τους. Ήταν πιστοί στις παραδόσεις τους, που τώρα πολλοί νομίζουν ότι είναι ξεπερασμένες. Τόσο τους κόβει!
Στη σημερινή εποχή της κρίσης, όλη η βρωμιά και η κάθε είδους ανωμαλία προβάλλονται από την τηλεόραση, με αποτέλεσμα να υπονομεύουν την οικογενειακή άμυνα. Τα πολύχρωμα παιδικά κινούμενα σχέδια, άριστα σκηνοθετημένα και εντυπωσιακά, με τέρατα και σκηνές βίας, καθηλώνουν τα παιδιά μπροστά στην τηλεόραση με τις ώρες.
Τα παραμύθια τώρα της γιαγιάς, δεν έχουν… πέραση!
Ο Κοντορεβυθούλης, η Σταχτοπούτα, η Κοκκινοσκουφίτσα και το μεγαρίτικο «Η Κουρούνα με τ’ άντερα», μόνο εμείς οι μεγάλοι τα θυμόμαστε.
Τα παιδιά, ούτε που θέλουν να τα ξέρουν, ούτε και έχουν χρόνο να τ΄ακούσουν.
Οι μαμάδες «παρκάρουν» τα μικρά παιδιά τους μπροστά στην τηλεόραση με τα «εφιαλτικά» παιδικά, για να κάνουν τις δουλειές τους.
Έτσι, όμως, χωρίς να το καταλάβουν, οι γονείς χάνουν τον έλεγχο των παιδιών τους σιγά, σιγά. Τα παιδιά τους ζούνε στην «εικονική» πραγματικότητα της τηλεόρασης, ενώ η φωνή των γονιών γίνεται αδύνατη και σκεπάζεται από την προπαγάνδα της τηλεόρασης. Αυτό θα το καταλάβουν οι γονείς, όταν τα παιδιά τους αρχίσουν να θεωρούν τις συμβουλές τους… ως καταπίεση! Τότε όμως ίσως είναι αργά, αφού θα έχουν κοπεί οι γέφυρες επικοινωνίας μεταξύ παιδιών και γονιών. Η λύση είναι να διαθέτουμε περισσότερο χρόνο κοντά στα παιδιά μας παρά να ακούμε τα παραμύθια των πολιτικών.