ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΣΙΑ
«ΤΥΦΛΟΙ ΟΔΗΓΟΙ ΤΥΦΛΏΝ» Ιησούς
Πώς και γιατί από τον Θέογνι, τον Σουσαρίωνα, τον Ευπαλίνο, την Ρωμιωσύνη, «την ευγένεια και την Αρχοντιά των Κοινοτήτων της Τουρκοκρατίας, όπου μπορείς να συναντηθείς με τον Matisse (Γάλλος ζωγράφος) ή με την ποδιά της Μεγαρίτισας) «Ο. Ελύτης.
ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΜΕ ΣΤΟ «ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ» ΤΗΣ ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΑΣ ΟΜΕΛΕΤΑΣ;
Το 1833 οι Βαυαροί με Νόμο διέλυσαν τις Κοινότητες, τα Ελληνικά Κοινά. Από τότε ξεκίνησε το πρόβλημα, το επιδείνωσε η Μικρασιατική καταστροφή, ο εμφύλιος μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, η χούντα της 21ης Απριλίου και την χαριστική βολή την έδωσε η μεταπολίτευση.
Πώς, με ποιο τρόπο;
Ο Δήμος μας παρότι είναι μια περιοχή με ασύγκριτη ιστορική πυκνότητα, γεμάτη μνήματα και μηνύματα, βρίσκεται σε σύγχυση, δηλαδή χωρίς ταυτότητα. ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΣΥΝΙΣΤΑ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ Η ΑΡΧΑΙΟΚΑΠΗΛΙΑ, Η ΕΠΑΡΣΗ ΚΑΙ Ο ΚΟΜΠΟΓΙΑΝΝΙΤΙΣΜΟΣ, όταν μάλιστα γίνεται βιβλίο. Οι τοπικές ταυτότητες εξαρχής βρέθηκαν υπό διωγμό. Προκρίθηκε για την πόλη από την πολιτική της τάξη, χαρακτηριζόμενη από προχειρότητα , μορφωτική και ιστορική ανεπάρκεια ,ένα συγκεντρωτικό μοντέλο. Το αποτέλεσμα αυτού του μοντέλου είναι μια κοινωνία μεταπρατική. Χωρίς υποδομές, χωρίς σχεδιασμό, χωρίς πρόβλεψη. Οι ηγεσίες αυτές χωρίς υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια παρασιτούσαν ως πελάτες μιας ανάγωγης κομματοκρατίας, η οποία με τη σειρά της ενθάρρυνε νομιμοποιούσε τις αυθαιρεσίες , που παραμόρφωσαν το φυσικό, αρχιτεκτονικό και ιστορικό περιβάλλον του Δήμου μας. Και όλα αυτά τα εγκλήματα έγιναν στ΄όνομα ενός ψευδεπίγραφου εκσυγχρονισμού και «ανάπτυξης» ο οποίος δεν έχει που να κρύψει τα σκουπίδια που παράγει. Η μονοκαλλιέργεια του τσιμεντώματος και ο Μινώταυρος της δημοσιοϋπαλληλίας είναι το κυρίαρχο μοντέλο υπανάπτυξης και χάρη σ΄αυτό ο Δήμος μας έγινε μια υποβαθμισμένη περιοχή που η χυδαιότητά της θα έπρεπε να προσβάλει εκτός από την ποιότητα ζωής και την μνήμη μας. Αν είχαμε.
Κατά πλειοψηφία αμνήμονες όμως και κατά συνέπεια παροπλισμένοι ιδιωτεύουμε, υπό την ομηρεία μιας δανεικής καλοπέρασης ,με ανεξόφλητα γραμμάτια.
Όσο για τους επισκέπτες αντιμετωπίζουν τον Δήμο μας ως πέρασμα, ως ελάχιστα ελκυστικό και γι΄αυτό προσωρινό σταθμό διέλευσης.
Το θέμα δεν είναι αποκλειστικά αισθητικής τάξεως. Δεν αποτρέπει μόνο τον λεγόμενο τουρισμό πόλης. ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ, ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ (δηλαδή την καθημερινότητα).
ΟΛΑ ΤΑ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΙ ΓΕΩΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΜΑΣ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΘΗΚΑΝ ΜΕ ΤΟΝ ΠΛΕΟΝ ΚΡΑΥΓΑΛΕΟ ΚΑΙ ΑΠΑΙΔΕΥΤΟ ΤΡΟΠΟ.
Γι΄αυτό ακριβώς και δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστέψουμε ότι αυτοί που απέτυχαν παταγωδώς , που συγκεφαλαιώνουν το πρόβλημα θα γίνουν αίφνης η λύση του. Αυτοί που ανέχθηκαν την ύβρη στην Πόλη δεν δικαιούται να γίνονται οι όψιμοι τιμητές της, οι ανοχές και οι αντοχές βρίσκονται σε οριακό σημείο. Οι ελεύθεροι χώροι λιγοστεύουν και η «ανάπτυξη» συνεχίζει να μην είναι υπόθεση των πολιτών. Οι θαλάσσιοι και δασικοί πνεύμονες υπολειτουργούν . Η ανεξέλεγκτη συσσώρευση τσιγγάνων στην γκετοποιημένη περιοχή του Βλυχού και η οικονομική κρίση θα δημιουργήσουν κοινωνικές κρίσεις απρόβλεπτης έντασης. Ο Δήμος μας ή θα συνεχίσει να φυτοζωεί ως τριτοκοσμικό «οικόπεδο» Η ΘΑ ΑΠΟΦΟΡΤΙΣΘΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΑΝΑΚΤΗΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΜΙΑ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΣΕΒΕΤΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΤΟΥ, ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΙΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΤΟΥ. Χρειάζονται άνθρωποι που θα απελευθερώσουν πνευματικές, οικονομικές, κοινωνικές δυνάμεις, που θα μας βοηθήσουν να επανεύρουμε των Ελλήνων τις Κοινότητες και δεν χρειάζεται απλώς μια χρηστή διαχείριση αλλά μια νέα προοπτική. ΜΙΑ ΕΠΑΝΑΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΣΤΟΝ ΘΕΣΜΙΚΟ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ, ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΧΑΡΤΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΜΑΣ. ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΕΙ ΤΗΝ ΤΟΠΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΑ . ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΣΕ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΡΟΛΟ. Γι΄αυτό ένα τέτοιο εγχείρημα δεν μπορεί να το γεννήσουν οι ΧΡΕΟΚΟΠΗΜΕΝΕΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΕΦΕΔΡΕΙΕΣ ΠΟΥ ΑΝΑΚΥΚΛΩΝΟΥΝ ΤΑ ΦΘΑΡΜΕΝΑ ΩΣ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΑ ΤΟΥΣ ΥΛΙΚΑ ΣΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ. ΕΝΑ ΤΕΤΟΙΟ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑ ΘΑ ΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ Η ΙΔΙΑ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΤΟΠΙΚΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΠΟΧΑΥΝΩΣΑΝ ΟΙ ΤΗΛΕΟΡΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΡΓΟΛΑΒΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ ΤΩΝ ΤΟΠΙΚΩΝ ΑΡΧΟΝΤΩΝ. Και αυτό το χρωστάμε στα παιδιά μας
Λ. ΜΠΙΣΤΑΡΑΚΗΣ