Γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Για εμάς τους Έλληνες, η πρώτη ιδεολογική αρχή ζωής είναι η ελευθερία, δηλαδή η αξιοπρέπεια του ανθρώπου, γι’ αυτό κάθε φορά που πλακώνει τα στήθη μας η σκλαβιά τραγουδάμε: «Στη στεριά δε ζει το ψάρι, ούτε ανθός στην αμμουδιά και οι Έλληνες δε ζούμε δίχως την ελευθεριά». Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο νικήθηκε από τους Γερμανούς ο ελληνικός στρατός. Αυτό ισχύει για τον Απρίλη του 1941, που πολεμούσαμε συγχρόνως Γερμανούς και Ιταλούς. Τον Σεπτέμβρη όμως του 1944 η ελληνική ταξιαρχία στην Ιταλία, μετά από σκληρές μάχες, νίκησε τα μηχανοκίνητα τμήματα της 76ης στρατιάς της Βέρμαχτ και ύψωσε την ελληνική σημαία στο Δημαρχείο της πόλης Ρίμινι. Ας δούμε όμως τα γεγονότα με τη σειρά.
Οι Γερμανικές δυνάμεις είχαν συγκεντρωθεί στη λεγόμενη «γοτθική γραμμή», που εκτεινόταν από την Πίζα έως το Ρίμινι, στις ακτές της Αδριατικής.
Η ελληνική τρίτη ορεινή ταξιαρχία, με Διοικητή τον Συνταγματάρχη Θρασύβουλο Τσαλαλώτο, στις 11 Αυγούστου 1944 μεταφέρθηκε από τη Μέση Ανατολή στην Ιταλία. Έφτασε στο χωριό Κατόλικα, 20 χιλιόμετρα Νότια του Ρίμινι, που κατείχαν οι Γερμανοί, στις 10 Σεπτεμβρίου και οι Γερμανοί με πυκνά πυρά… υποδέχθηκαν την ελληνική ταξιαρχία. Στα σκλαβωμένα Μέγαρα ο τρυγητός είχε αρχίσει στα κάτω αμπέλια, αλλά ο κόσμος ανησυχούσε. Φήμες έλεγαν ότι κοντά είναι η λευτεριά, γιατί οι Γερμανοί χάνουν τον πόλεμο, αλλά μπορεί να ξεσπάσουν στον άμαχο πληθυσμό, σαν τα πληγωμένα θηρία. Ένα δειλινό στην παραλία της Βαρέας, ο συμπολίτης μας Νίκος Παπαβασίλης τότε δεκαπεντάχρονος είδε ένα συμμαχικό υποβρύχιο στα «κόκκινα» να αποβιβάζει έναν ψαρά! Αυτός ζήτησε από τον μικρό να τον οδηγήσει στον Πλούταρχο του Αλεξίου στα Μέγαρα. Ο ψαράς ήταν ο ναύαρχος Σακελλαρίου!
13 Σεπτεμβρίου 1944: Η ελληνική ταξιαρχία αρχίζει την αντεπίθεση με αντικειμενικό σκοπό την κατάληψη της πόλης Ρίμινι. Οι Γερμανοί αμύνονται, αλλά οι επιθέσεις των Ελλήνων είναι θυελλώδεις και κατά κύματα.
15 Σεπτεμβρίου: Αρχίζει η επίθεση των Ελλήνων στο Αεροδρόμιο του Ρίμινι και μετά από τρεις μέρες σκληρών μαχών το αεροδρόμιο είναι σε ελληνικά χέρια και ο δρόμος για το Ρίμινι ανοιχτός.
21 Σεπτεμβρίου: Τις πρωινές ώρες έβρεχε καταρρακτωδώς, ενώ από το απόγευμα στις 4 και 30 της προηγούμενης μέρας, το δεύτερο τάγμα της ταξιαρχίας με Διοικητή τον ταγματάρχη Σοφοκλή Τζανετή, ανέτρεψε την αντίσταση των Γερμανών. Τα χαράματα έπεφτε δυνατή βροχή. Ο δεύτερος λόγος του τρίτου τάγματος με επικεφαλής το λοχαγό Μιχάλη Αποστολάκη μπήκε στην πόλη Ρίμινι και κατέλαβε το Δημαρχείο. Στις 7 και 30 το πρωί με επίσημο έγγραφο ο Δήμαρχος παρέδωσε στο λοχαγό «άνευ όρων» την πόλη. Δυο ώρες μετά μπήκαν στο Ρίμινι και τα άλλα δυο τάγματα της ταξιαρχίας. Το πρώτο με Διοικητή τον Ταγματάρχη Ιωάννη Καραβία και το τρίτο με τον ταγματάρχη Ανδρέα Λουτεράκη. Στις 9 και 30 η ελληνική σημαία κυμάτιζε στο Δημαρχείο της ιταλικής πόλης, εκεί όπου πριν κυμάτιζε η γερμανική. Οι Έλληνες είχαμε νικήσει τους Γερμανούς! «Πήραμε το αίμα μας πίσω!» έλεγαν οι στρατιώτες μας.
27 Σεπτεμβρίου: Το πρώτο τάγμα της ταξιαρχίας αντικατέστησε το τάγμα των Νεοζηλανδών, που εδώ και μέρες είχε καθηλωθεί από μηχανοκίνητες δυνάμεις των Γερμανών στις όχθες του ιστορικού ποταμού Ρουβίκωνα. Στις 6 και 30 το απόγευμα της ίδιας μέρας, οι Έλληνες άρχισαν την επίθεση. Οι Γερμανοί αιφνιδιάστηκαν και υποχώρησαν. Οι Έλληνες πέρασαν γρήγορα τον ποταμό και κατέλαβαν την πόλη Μπελάρια. Εννέα μέρες κράτησαν οι μάχες στο Ρίμινι. Οι Έλληνες νεκροί στρατιώτες, που έπεσαν ηρωικά ήταν 106 και 10 αξιωματικοί. Τραυματίες ήσαν 293 στρατιώτες και 23 αξιωματικοί. Όλες οι εφημερίδες εκείνης της εποχής έγραψαν κολακευτικά σχόλια για τη νίκη των ελληνικών όπλων, εκτός βέβαια από τις εφημερίδες που κυκλοφορούσαν στη σκλαβωμένη Ελλάδα.
Στην εφημερίδα της Αιγύπτου ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ στις 24 Σεπτεμβρίου 1944, διαβάζουμε ότι στις μάχες του Ρίμινι οι Έλληνες φαντάροι και υπό καταρρακτώδη βροχή, έδειξαν ηρωισμό και τόλμη αφάνταστη! Τραυματίες αξιωματικού και στρατιώτες μετά από πρόχειρη περιποίηση των πληγών τους, συνέχιζαν να μάχονται αρνούμενοι να εγκαταλείψουν τον αγώνα!
Μεγάλη λοιπόν και ανέλπιστη ήταν η νίκη μας στο Ρίμινι της Ιταλίας, γι’ αυτό η τρίτη ορεινή ταξιαρχία μας ονομάστηκε Ταξιαρχία του Ρίμινι. Ο Διοικητής των συμμαχικών δυνάμεων στρατηγός Χάρολντ Αλεξάντερ, δήλωσε τότε: « Στις 21 Σεπτεμβρίου 1944 οι Έλληνες ύστερα από σκληρές μάχες μπήκαν στο Ρίμινι. Η επιτυχία αυτή είναι μεγάλη της ηρωικής αυτής χώρας και η νέα νίκη της, έχει προστεθεί στη δόξα κατά των Ιταλών στα βουνά της Αλβανίας».
Στις 7 Νοεμβρίου 1944 η ταξιαρχία του Ρίμινι επέστρεψε στην ελεύθερη πλέον Ελλάδα, έγινε ενθουσιωδώς δεκτή από τους Αθηναίους και στρατοπέδευσε στο Γουδί. Δυστυχώς ένα μήνα μετά, είχαμε τα Δεκεμβριανά και τον Εμφύλιο, οπότε η ταξιαρχία συνέχισε τον πόλεμο με … Έλληνες αντιπάλους. Όμως μετά από σαράντα χρόνια, στις 23 Μαΐου του 1984, ο άλλοτε Διοικητής της Ταξιαρχίας Θ. Τσακαλώτος και ο αντίπαλός του Μάρκος Βαφειάδης στον εμφύλιο, έδωσαν τα χέρια μπροστά στις κάμερες της Ιταλικής τηλεόρασης RAI. «Τότε κάναμε λάθος.» είπε ο Τσακαλώτος και συμφώνησε ο Μάρκος. Στη συνέχεια της κουβέντας τους στην τηλεόραση, οι δύο πρωταγωνιστές συμφώνησαν ότι και από τις δύο πλευρές οι μαχητές ήσαν «καλοί Έλληνες».
Στην ταξιαρχία υπηρέτησαν τότε και Μεγαρίτες αλλά και γαμπροί Μεγαριτών. Τα ονόματα που καταφέραμε να μάθουμε είναι τα εξής:
Κουτσοράδης Αθανάσιος του Σωτηρίου γαμπρός Παπανικόλα
Λάτσης Γεώργιος του Τρίφωνα και Φάσσος Δημήτριος, γαμπροί του Γεωργίου Σύρκου, Πατεράκης Ιωάννης του Μιχαήλ γαμπρός του Παναγιώτη Μαζιώτη, που αποστρατεύτηκε με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού και ο γαμπρός του Μιχάλη του Καλλιπόζη ο Γεώργιος Σκεπεταράκης του Νικολάου. Δυστυχώς λίγοι γνωρίζουν αυτές τις σελίδες της ιστορίας μας και θα πρέπει να γίνουν γνωστές στους πολλούς, αν θέλουμε να παραμείνουμε Έλληνες.