[quote]Oμιλία του Μητροπολίτου Καμερούν κ.κ. Γρηγορίου στην ετήσια εκδήλωση υπέρ τις Ιεραποστολής του Συλλόγου “Ιεραποστολική Συνοδοιπορία”[/quote]
Εὐχαριστῶ τήν Πρόεδρο καί τά Μέλη τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου τοῦ Συλλόγου «ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΙΑ» γιά τήν ὅλη προσπάθεια συμμετοχῆς στόν ἀγῶνα καί τήν πορεία γιά τήν πρόοδο τοῦ Ἀποστολικοῦ Ἔργου στό Καμερούν καί στις ὑπόλοιπες χῶρες τίς δικαιοδοσίας τῆς Ἱ.Μ. Καμερούν.
Εὐχαριστῶ τόν Σεβαστό Καθηγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς γιά τήν συνεχῆ καί ἄοκνη προσπάθεια ἐπί σειρά ἐτῶν τῆς ὀργανώσεως αὐτῶν τῶν ἐτησίων ἐκδηλώσεων διά τήν ὑποστήριξι τῶν σκοπῶν τῆς Ἱεραποστολῆς.
Πολλές εὐχαριστίες ὀφείλω σέ ὅλες τίς Γυναίκες καί Μητέρες τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Συνάξεων γιά τήν ἀνιδιοτελῆ καί συνεχῆ προσφορά τους καί διά τήν εὐαισθητοποίησι διά τήν ἐπιτυχία αὐτῶν τῶν ἐκδηλώσεων συναρρωγῆς τοῦ Ἀποστολικοῦ Ἔργου.
Καί τέλος, ἕνα μεγάλο εὐχαριστῶ σέ ὅλους ἐσᾶς πού συμμετέχετε σέ αὐτές τίς ἐκδηλώσεις καί ἐπί σειρά 12 ἐτῶν ἀπό τό ὑστέρημά σας στέκεσθε συμπαραστάτες καί συνδιάκονοι στήν ταπεινή μας προσπάθεια διά τήν προώθησι τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῶν Ἐθνῶν καί μᾶς ἐπιτρέπετε νά συνεχίζουμε.
Ἕνα μεγάλο εὐχαριστῶ στόν ἀγαπητό φῖλο Νῖκο Γαλανό πού τά τελευταία χρόνια πάντα παρευρίσκεται στίς ἐκδηλώσεις μας καί ὅπου βρεθεῖ δέν χάνει εὐκαιρία νά μιλᾶ γιά τό ἔργο τῆς Ἱεραποστολῆς μέ τόν δικό του ξεχωριστό τρόπο…
Σᾶς ἔχω μιλήσει πολλές φορές γιά τήν Ἱεραποστολή στό Καμερούν καί τά διάφορα προβλήματα πού συναντοῦμε στόν δρόμο αὐτῆς τῆς πορείας.
Εἶναι πολύ βασικό νά ἔχουμε ὑπ’ ὅψιν μας ὅτι τό βασικό μας ἔργο εἶναι ἡ γνωστοποίησι τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ -τοῦ Εὐαγγελίου δηλαδή τοῦ Κυρίου μας- καί ἔπειτα ὁποιοδήποτε ἄλλο ἔργο… Εὐαγγελιζόμενοι τά Ἔθνη οὐσιαστικά συμβάλλουμε στό νά γνωστοποιηθεῖ ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ σέ ὅλη τήν Κτίσι κάτι πού σύμφωνα μέ τούς λόγους τοῦ Κυρίου μας θά φέρει τήν Ἐκκλησία στά Ἔσχατα δηλαδή πιο κοντά στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν τήν ὁποία ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία κηρύττει πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν ἀνά πᾶσα στιγμή… καί ἀλλοίμονο ἐάν δέν τό κάνει….
Ἡ Ἀφρική εἶναι ἕνας εὐλογημένος ἀπό τον Θεό τόπος καί γιά τόν λόγο αὐτό δυστυχῶς, εἶναι πεδίο συγκρούσεως πολλῶν συμφερόντων μέ θύματα αὐτῶν τῶν συγκρούσεων τούς λαούς τῆς Ἀφρικῆς.
Γιά τόν λόγο αὐτό, στήν διαδρομή τῆς πορείας μας συναντοῦμε δεκάδες χιλιάδες ἀνθρώπους σέ πολύ δύσκολες καταστάσεις καί ἔτσι ἀναπτύσσουμε ἕνα παράλληλο φιλανθρωπικό ἔργο γιά νά μην χαρακτηρισθοῦμε ἀπό τόν Κύριό μας ὡς: «ἐλθόντες, ἰδόντες καί ἀντιπαρελθόντες».
Θά ἤθελα νά σᾶς ἀναφέρω μιά πολύ σημαντική φράσι ἑνός Ἰταλοῦ -(Κουβανέζικης καταγωγῆς)-συγγραφέως τοῦ Ἴταλο Καλβῖνο ὁ ὁποῖος τήν γράφει στό βιβλίο του «Ἀόρατες Πολιτεῖες».
(Ὁ Ἴταλο Καλβῖνο (15 Οκτωβρίου 1923–19 Σεπτεμβρίου 1985) ἦταν Ἰταλός πεζογράφος, δοκιμιογράφος καί δημοσιογράφος. Θεωρεῖται ἕνας ἀπό τούς σημαντικότερους Ἰταλούς λογοτέχνες τοῦ 20ου αἰῶνα).
«Ἡ κόλασι τῶν ζωντανῶν δέν εἶναι κάτι πού ἀφορᾶ τό μέλλον.. ἄν ὑπάρχει μιά κόλασι, εἶναι αὐτή πού ὑπάρχει ἤδη ἐδῶ, ἡ κόλασι πού κατοικοῦμε καθημερινά, πού διαμορφώνουμε μέ τήν συμβίωσί μας.
Δύο τρόποι ὑπάρχουν γιά νά μήν ὑποφέρουμε. Ὁ πρῶτος εἶναι γιά πολλούς εὔκολος: νά ἀποδεχθοῦν τήν κόλασι καί νά γίνουν τμῆμα της μέχρι νά καταλήξουν νά μήν τή βλέπουν πιά.
Ὁ δεύτερος εἶναι ἐπικίνδυνος καί ἀπαιτεῖ συνεχῆ προσοχή καί διάθεσι γιά μάθησι: νά προσπαθήσουμε καί νά μάθουμε νά ἀναγνωρίζουμε ποιός καί τί, μέσα στήν κόλασι, δέν εἶναι κόλασι, καί νά τοῦ δώσουμε διάρκεια, νά τοῦ δώσουμε χῶρο».
Ἄς τό θυμᾶστε αὐτό….
Ὅταν πρωτοπῆγα στό Καμερούν ἐπισκέφθηκα τήν περιοχή ὅπου ἀναπτύσσεται ἡ Ὀρθόδοξη Ἱεραποστολή… τό Β. Καμερούν …ἐκεῖ συνήντησα γιά πρώτη μου φορά ἀκραῖες καταστάσεις φτώχειας καί ἀνέχειας…ἀργότερα κατάλαβα ὅτι ἀκόμα καί στά πιό προηγμένα μέρη τῆς χῶρας συνυπάρχουν αὐτές οἱ καταστάσεις ἀκραίας φτώχειας καί ἀκραίας ἀνέχειας… ἐπιτρέψτε μου νά σᾶς ἀναφέρω κάποια περιστατικά κάποιες συναντήσεις μου μέ αὐτήν τήν ἀκραία πτωχεία καί ἀνέχεια τῶν ἀνθρώπων τούς ὁποίους ταπεινῶς διακονῶ καί πού μέ σημάδεψαν καί ἔπαιξαν- καί παίζουν- καθοριστικό ρόλο στήν διακονία μου …
- ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΠΡΩΤΟ
Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΩΝ ΝΗΠΙΩΝ
Σχεδόν σ’ ὁλόκληρη τήν Ἀφρική ἡ ἔκτρωσις θεωρεῖται ἁμαρτία ἐνώπιον τοῦ Δημιουργοῦ τῆς ζωῆς, ἐνώπιον τῆς οἰκογενείας, τῆς φυλῆς καί τῆς φύσεως…
Ὑπάρχει μιά πρωτόγονη πεποίθησις παντοῦ καί βεβαιότης ὅτι, ὅποιος καταστρέφει μιά ζωή αὐτόματα ἀρχίζει νά ἐλκύει ἐπάνω του ὅλες τίς κατάρες καί δυσκολίες τοῦ κόσμου…
Ἔτσι, ὅπως καί νά προκύψουν τά παιδιά, εἴτε ἐκ προθέσεως, εἴτε ἐξ ἀγνοίας, εἴτε ἐκ λάθους, εἴτε ἐκ βίας… εἶναι καλοδεχούμενα καί θεωροῦνται σεβαστά καί πηγή εὐλογίας…
Ὅμως στήν Ἀφρική ὑπάρχει καί τό μέγα πρόβλημα τῆς φτώχειας καί τῆς ἀνέχειας…
Πολλές φορές ἀναρωτήθηκα: «Πῶς αὐτοί οἱ ἄνθρωποι κάνουν συνεχῶς παιδιά ὄντας φτωχοί καί πάμπτωχοι;»
Σέ διάφορες εὐκαιρίες συζητοῦσα τό θέμα μέ ἀνθρώπους ἀπό πόλεις, ἀπό χωριά, ἀπό τήν ἔρημο, ἀπό τά τροπικά δάση, ὀλιγογραμμάτους, μορφωμένους, φτωχούς, πάμπτωχους, μέ οἰκονομική εὐχέρεια καί ἄλλους μέ λιγότερη καί ἀπό ὅλους πῆρα τήν ἴδια ἀπάντησι: «Αὐτός πού δίνει τά παιδιά Αὐτός θά φροντίσει νά ζήσουν καί νά μεγαλώσουν…»…
Μοῦ φαίνονταν πάντα παράξενες οἱ ἀπαντήσεις τους· προφανῶς ἀποτέλεσμα τῆς δυτικῆς πολιτιστικῆς ὀπτικῆς τῶν πραγμάτων τῆς ζωῆς καί τῆς σκέψεως…
Παρ’ ὅλο, ὅμως πού στήν Ἀφρική περιβάλλεσαι, κυριολεκτικῶς, ἀπ’ αὐτό τό φαινόμενο, ἔρχονται κάποια γεγονότα νά σοῦ πιστοποιήσουν ὅτι, οἱ ἄνθρωποι αὐτοί δέν πιστεύουν ἁπλῶς τά ὅσα λένε, ἀλλά ἔχουν τήν γενναιότητα νά τά προασπίζονται μέ ὅλο τους τό εἶναι…
Δέν εἶναι σπάνιο, γιά νά μήν ποῦμε ὅτι εἶναι ἕνα καθημερινό φαινόμενο, μιά κοπέλα σέ μικρή ἠλικία νά φέρει ἕνα παιδί στόν κόσμο.
Ἡ πιό κοινή καί ἁπλῆ λύσις εἶναι οἱ γονεῖς νά ἀναλάβουν τό παιδί, οὐσιαστικά νά υἱϊοθετήσουν τό ἐγγόνι τους καί ἡ κοπέλα μέ ἐπίγνωση –(τοῦ πῶς γίνονται τά παιδιά)- νά συνεχίσει τό σχολεῖο της γιά νά ἔχει κάποιο καλύτερο μέλλον… Ἄν δέν ὑπάρχουν γονεῖς τότε κάποια γιαγιά ἤ κάποιοι συγγενεῖς ἀναλαμβάνουν τό παιδί…!!!
Ὑπάρχουν ὅμως περιπτώσεις ὅπου αὐτές οἱ λύσεις εἶναι ἀδύνατον νά ἐφαρμοστοῦν καί οἱ κοπέλες δέν ἔχουν τήν δύναμι νά κρατήσουν τό νεογέννητο… Tότε τό βάζουν σέ μιά τσάντα καί τά χαράματα τό πᾶνε καί τό ἀφήνουν στόν τόπο ὅπου γίνεται καθημερινά τό παζάρι.
Ἐκεῖ, κατά τίς τέσσαρες τά ξημερώματα, πᾶνε οἱ γυναῖκες πού πουλᾶνε τά διάφορα λαχανικά καί τίς μπανάνες, ν’ ἀποθέσουν τήν πραμάτεια τους καί νά καθαρίσουν τά δυό τετραγωνικά μέτρα πού τούς ἀναλογοῦν καί νά στήσουν τά πρός πώλησιν εἴδη…
Αὐτές πάντα προσέχουν -γιατί ξέρουν- ὅτι ὅλο καί κάποιο μωρό θά ὑπάρχει κάπου παρατημένο κι ὅταν ἀκούσουν κάποιο κλᾶμα τρέχουν πρός τά ἐκεῖ πού ἀκούγεται τό κλᾶμα νά τό βροῦν…
Συνήθως, οἱ γυναίκες αὐτές συνεννοοῦνται μεταξύ τους καί κάποια παίρνει τό μωρό στήν καλύβα της γιά νά τό μεγαλώσει μέ τ’ ἄλλα παιδιά της… Ἔχουν δέ μεταξύ τους κάποιο κοινό ταμεῖο γιά νά διευκολύνονται στό μικρό τους ἐμπόριο καί συμφωνοῦν ὅλες νά δίδουν κάτι ἀπ’ αὐτό, σ’ ὅποια ἀναλάβει τό μωρό…!!!
Κάποιο χάραμα ἀκούστηκαν κλάματα σ’ ἕνα παζάρι στήν πρωτεύουσα τοῦ Καμερούν… Τρέξαν αὐτές οἱ εὐτραφεῖς γυναῖκες πού στήν ἀγγλόφωνη Ἀφρική τίς ἀποκαλοῦν, «big mammas» δηλαδή, «μεγαλόσωμες μάνες» ἄρα καί «μεγαλόκαρδες»… καί βρίσκουν δυό ἀγοράκια δίδυμα νά κλαῖνε..!
Αὐτό συνέβαινε γιά πρώτη φορά στά χρονικά τοῦ παζαριοῦ…
«Δυό ἀγόρια δίδυμα!!!»… Mαζεύτηκαν γύρω ἀπό τά παιδιά καί τά κοίταζαν ἐκστατικές… καί μετά ἀπό ἕνα λεπτό ἄρχισε ἕνας φοβερός καυγάς πού τόν ξεκίνησαν οἱ δυό πρῶτες γυναῖκες πού τά βρῆκαν καί οἱ ὁποῖες, τσακωνόντουσαν γιατί κάθε μία ἤθελε νά πάρει καί τά δύο παιδιά καί δέν δέχονταν νά τά χωρίσουν ἔτσι ὥστε νά πάρει κάθε μιά ἀπό ἕνα…
Μπῆκαν καί οἱ ἄλλες γυναῖκες στόν καβγά καί ἔγινε ἕνα παζάρι ἀνάστατο… τόσο πού ἡ φασαρία ξύπνησε τούς ἀστυνομικούς τοῦ γειτονικοῦ Τμήματος οἱ ὁποῖοι, «ραθυμοῦντες ὡς εἰκώς» καί ἀγουροξυπνημένοι ἔσπευσαν νά δοῦν τί συμβαίνει καί νά ἐπιβάλλουν τήν τάξι…
Εἶδαν τί συνέβαινε καί –( συνηθισμένοι)- ὑπεστήριξαν τήν ἄποψι νά πάρουν οἱ δυό γυναῖκες ἀπό ἕνα… Καί μόνον στό ἄκουσμα ἄρχισε νέος καβγάς… «ἀφοῦ ὁ Θεός τά ἔφτιαξε μαζί ποιός εἶσαι ἐσύ πού ἀποφασίζεις νά τά χωρίσεις…;;;; Αὐτό δέν γίνεται…».
Φώναζαν κάνοντας ἀπαξιωτικές χειρονομίες πρός τόν ἀστυνόμο πού ἐξέφρασε αὐτήν τήν ἰδέα…
Ὁ ἀστυνόμος κατάλαβε ὅτι δέν θά εὕρισκε ἄκρη καί τόλμησε νά πεῖ: «Νά τά πᾶμε στό Κρατικό ὀρφανοτροφεῖο…»…
Δέν πρόλαβε νά ἀποσώσει τήν φράσι του καί ἔγινε τέτοια φασαρία ἀπό ὅλες τίς γυναῖκες πού παρακολουθοῦσαν τήν σκηνή πού ντράπηκε καί ὁ ἴδιος…
«Ἐσένα δέν σέ μεγάλωσε μάνα…;;;»
«Ἡ μάνα σου βρέ σ’ ἔδωσε στ’ ὀρφανοτροφεῖο…;;;»
«Ντροπή σου… ἄντρες σοῦ λέει… μόνο παιδιά ξέρετε νά κάνετε… δέν σᾶς νοιάζει πῶς θά μεγαλώσουν…»
Ὁ ἀστυνόμος κατάλαβε πώς τά ἔκανε θάλασσα καί μᾶλλον ἐξόργιζε τό πλῆθος τῶν γυναικῶν.. –(οἱ ὁποῖες πιθανῶς εἶχαν στά ἀρχεῖα τους κάποια ράμματα καί γιά τήν γούνα του)- σκέφθηκε, προφανῶς, νά παρουσιάσει κάποια πιό λογική πρότασι…
Στράφηκε λοιπόν καί εἶπε στίς δύο γυναῖκες πού «ἔριζαν» περί τῆς κυριότητος τῶν μωρῶν…
«Μά, ἀφοῦ ἔχετε παιδιά καί τά φέρνετε δύσκολα γιατί δέν τά μοιράζεστε…;;;»
Ἡ ἀπάντησι τῆς μιᾶς γυναίκας ἦταν ἀποστομωτική…καί τήν εἶπε δείχνοντας ξεχωριστά τά δύο μωρά…
«Τά θέλω καί τά δύο γιατί αὐτός εἶναι ὁ αὐριανός Πρόεδρος τοῦ Καμερούν καί αὐτός … ὁ αὐριανός Πρωθυπουργός μας…!!!»
Ποιός θά μποροῦσε νά προσθέσει κάτι ἄλλο…!!!
- ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΔΕΥΤΕΡΟ
Η ΔΙΑΧΕΙΡΗΣΙ ΤΟΥ ΕΝΟΧΟΥ
Διάβασα τελευταῖα γιά μιά ἐξέγερσι κρατουμένων σέ κάποια φυλακή τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν τῆς Ἀμερικῆς ὅπου οἱ κρατούμενοι ζητοῦσαν πιό ἀνθρώπινες συνθῆκες κρατήσεως…
Μέ παραξένεψε ἀρκετά ἡ ὑπόθεσι ἔχοντας ὑπ᾽ ὅψιν μου κάποια σχετικά ντοκυμαντέρ πού προβάλλονται, (προφανῶς στα πλαίσια κάποιας καμπάνιας γιά τά ἀνθρώπινα διακιώματα κλπ…), σέ κάποια κανάλια ἐπιστημονικοῦ ἐπιπέδου καί ὅπου παρουσιάζονται οἱ Ἀμερικανικές φυλακές κάτι σάν ξενοδοχεῖα… Ἴσως ὄχι πολυτελείας μά οὐδόλως διαφέρουν ἀπό ξενοδοχεῖα ὡς πρός τίς συνθῆκες κρατήσεως…
Οἱ δέ φυλακές ὑψίστης ἀσφαλείας κάτι ἀκόμα παραπάνω…
Ὅμως ἡ ὅλη ὑπόθεσι ἀνέσυρε ἀπό τήν μνήμη μου κάποιες ἐπισκέψεις μου σέ ὁρισμένες φυλακές στό Καμερούν καί στό Τσάντ…
Α. Στό Καμερούν…
Χριστούγεννα ἀποφασίσαμε μέ τούς συνεργάτες μου ἱερεῖς νά ἐπισκεφθοῦμε μιά μικρή φυλακή σέ μιά πόλι ἔξω ἀπό τήν πρωτεύουσα ὅπου ὑπάρχει καί μιά Ὀρθόδοξη Ἐνορία…
Εἴχαμε προσυνεννοηθεῖ μέ τήν Διευθύντρια τῆς φυλακῆς καί γνωρίζαμε παραδείγματος χάριν: γιά τήν δυναμικότητα τῆς φυλακῆς… Ἦταν μιά Φυλακή γιά τριακόσιους πενῆντα κρατουμένους καί εἶχε ὑπερδιπλασίους ….
Ἦταν μιά μικτή φυλακή καί γιά τόν λόγο αὐτό ὑπῆρχαν… καί μικρά παιδιά… ἄλλα γιατί κάποιες κρατούμενες δέν εἶχαν πού νά τά ἀφήσουν καί ἄλλα πού εἶχαν γεννηθεῖ στήν φυλακή κατά τήν ἔκτισι τῆς ποινῆς των…
Γνωρίζαμε, ἐπίσης, ὅτι δέν ὑπῆρχαν φάρμακα στό μικρό ἱατρεῖο τῆς φυλακῆς…
Ἐπίσης, τό συσσίτιο ὅπως εἶχε θεσπιστεῖ ἀπό τόν Κρατικό κορβανᾶ, περιελάμβανε ἕνα βραστό καλαμπόκι ἀνά κρατούμενο ἡμερησίως… λόγῳ τοῦ αὐξημένου ἀριθμοῦ τῶν κρατουμένων..
Ἔτσι, ἡ μόνη διακοπή τῆς μονοτονίας τοῦ συσσιτίου ἦταν… καί εἶναι ὅ,τι μποροῦσαν νά καλλιεργήσουν οἱ κρατούμενοι σέ ἕναν μικρό σέ ἔκτασι περίβολο τῆς φυλακῆς…
Συννενοοῦνταν πού καί πού ὅλοι, ὅταν ὑπῆρχε συγκομιδή καί δέχονταν νά κονιορτοποιηθεῖ τό καλαμπόκι τους… νά προστεθοῦν τά λιγοστά ζαρζαβατικά πού καλλιεργοῦσαν καί νά βραστοῦν στήν φωτιά ἔτσι ὥστε νά σερβιριστοῦν σέ μιά μορφή πουρέ ὅπου μέ λίγη τύχη, μποροῦσε νά σοῦ πέσει κάποια φλοίδα ἀπό ντομάτα…
Γνωρίζαμε, ἐπίσης, ὅτι οἱ χῶροι ὑγιεινῆς ἦταν ὑποτυπώδεις καί περιορισμένης χρήσεως νεροῦ…
Ἔτσι, εἴχαμε φροντίσει νά προμηθευθοῦμε τρόφιμα σέ ποσότητες ἰκανές, φάρμακα, ἀπολυμαντικά, ἀπορρυπαντικά καί κάποια γλυκίσματα…
Γίναμε δεκτοί μέ ἐνθουσιασμό… Μᾶς προλόγισε ἡ Διεθύντρια καί ὁ ἐκπρόσωπος τῶν Φυλακισμένων… Εἴπαμε καί ἐμεῖς δυό λόγια γιά τόν λόγο τοῦ Κυρίου μας νά ἐπισκεπτόμεθα τούς φυλακισμένους ἐλαχίστους ἀδελφούς Του ὅπως θά ἐπισκεπτόμασταν Ἐκεῖνον καί… μετά, ἔπεσαν ὅλοι στήν δουλειά νά καθαρίσουν τά ψάρια καί νά ἑτοιμάσουν ἕνα γεῦμα… ἀλλιώτικο ἀπό ὅ,τι ἔτρωγαν κάθε ἡμέρα…
Ἦταν Χριστούγεννα… χωρίς στρουμπουλούς ἅγιους Βασίληδες…, χωρίς λαμπιόνια…, χωρίς γαλοποῦλες… καί ἑόρτιες λιχουδιές… Χριστούγεννα μέ τούς ἐλαχίστους ἀδελφούς τοῦ Χριστοῦ…, ἴσως ἁμαρτωλούς καί παραβάτες καί ἐνόχους…, μά σίγουρα πιό ἀθώους σέ ἀνθρώπινη ἐκμετάλλευσι ἀπό πολλούς ἄλλους ἐλευθέρους πού καθορίζουν τίς ζωές ὅλων μας χωρίς καμιά ἐνοχή νά σκιάζει τήν νομική τους ἀθωότητα…
Β. Στό Τσάντ…
Ἦμουν σέ περιοδεία στό Βόρειο Καμερούν καί ἐπισκέφθηκα καί κάποιες παρα-συνοριακές Ἐνορίες μας στό Ν. Τσάντ…
Περνῶντας ἀπό μιά μικρή πόλι βρέθηκα μπροστά σέ μιά μικρή Φυλακή…
Ἔχοντας τήν ἐμπειρία τῆς ἐπισκέψεώς μου στή Φυλακή τοῦ Καμερούν θέλησα νά ἐπαναλάβω τό ἴδιο καί ἐκεῖ…
Πλησίασα στήν Φυλακή καί ζήτησα τόν Δεσμοφύλακα… Ἀπό αὐτόν πληροφορήθηκα ὅτι δέν μπορεῖ νά μοῦ δώσει καμιά πληροφορία καί θά πρέπει νά συναντήσω τόν Δικαστή… πρίν νά κάνω ὁτιδήποτε…
Συνήντησα τόν Δικαστή… Τοῦ ἐξήγησα ὅτι εἴμαστε ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί ἔχουμε κάποιες Ἐνορίες στήν περιοχή καί στό πλαίσιο τῆς διακονίας μας ἐπισκεπτόμαστε κατά καιρούς κάποιες Φυλακές καί μεταφέρουμε τήν ἀγάπη τῶν ἀδελφῶν μας πού στηρίζουν αὐτήν τήν διακονία μας… προσφέροντας τρόφιμα, φάρμακα, ἀπολυμαντικά… κλπ στούς φυλακισμένους ἀδελφούς μας…
«Προσφέρετε φάρμακα…;;;»!!! Μέ ρώτησε διακόπτοντάς με… κάπως ἄκομψα καί φανερά ἀπορημένος…
Μά ἄν προσφέρουμε φάρμακα στήν Φυλακή πάτερ μου… τότε ἡ Φυλακή γίνεται ξενοδοχεῖο… χάνεται τό νόημά της σάν παιδαγωγικό καί σωφρονιστικό μέσο…, ἔχω ἀκούσει ὅτι κάτι τέτοιο κάνετε στήν Εὐρώπη γι᾽ αὐτό ὅσοι βγαίνουν ἀπό τήν Φυλακή ξαναμπαίνουν μετά ἀπό λίγο… αὐτό εἶναι ἀπαράδεκτο γιά τήν φιλοσοφία τῶν φυλακῶν καί τοῦ Σωφρονιστικοῦ μας Συστήματος… Μπορεῖτε νά προσφέρετε μιά μικρή ποσότητα ἀπό τό ἴδιο φαγητό πού προσφέρει τό Κράτος καί τίποτε ἄλλο…
Τόν εὐχαρίστησα καί τόν βεβαίωσα ὅτι θά σεβαστῶ τίς ὁδηγίες του… ἐξ᾽ ἄλλου δέν ὑπῆρχε τρόπος νά κάνω ἀλλιῶς… ἀπό τήν πρῶτη κουβέντα κατάλαβα ὅτι εἶχε συγκροτημένη ἀποψι πού δέν ἦταν δυνατόν ν᾽ἀλλάξει οὐδέ ἐπί χιλιοστόν…
Πῆγα στό παζάρι ἀγόρασα τρία σακιά ἀπό τήν τροφή πού μοῦ ὑπέδειξε καί τά πῆγα στήν Φυλακή…
Ὁ Δεσμοφύλακας ἦταν ἐνημερωμένος καί μέ δέχθηκε…
Ἄν θέλετε νά μιλήσετε στούς κρατουμένους θά πρέπει νά περιμένετε λιγάκι … ὅπου νά᾽ναι θά ἐπιστρέψουν…
Εἶδε πού τόν κοίταζα ἀπορημένος καί μοῦ ἐξήγησε…
Οἱ κρατούμενοι εἶναι ὑποχρεωμένοι βάσει τοῦ κανονισμοῦ τῆς φυλακῆς… νά κατασκευάζουν μόνοι τους τά στρώματα καί τά σκεπάσματά τους… ἔτσι τούς ἔχουμε βγάλει ἔξω νά μαζέψουν φοινικόφυλλα γιά νά πλέξουν τά στρώματα καί τίς κουβέρτες τους…!!!
Ἦταν καμιά εἰκοσαριά… γύρισαν φορτωμένοι φρεσκοκομμένα φύλλα φοινικιᾶς τά ἀπόθεσαν στό ἔδαφος καί παρατάχθηκαν μέ τά κεφάλια σκυμμένα σέ ἔνδειξη σεβασμοῦ ν᾽ ἀκούσουν τά λόγια μου…
Αἰσθάνθηκα πολύ ἄβολα καί μετά δυό φράσεις τούς χαιρέτησα κι ἔφυγα μή ὑποφέροντας νά τούς βλέπω νά στέκονται σ᾽αὐτήν τήν στάσι ἐξ᾽ αἰτίας μου…
Δέν θά συνεχίσω μέ ἄλλες περιγραφές φυλακῶν διαφόρων εἰδῶν καί διαφόρων συνθηκῶν δυσκολοτέρων… πιστεύω ὅτι τά δυό μου παραδείγματα εἶναι ἀρκετά γιά νά κεντρίσουν τήν φαντασία ὅλων… καί ὅμως αὐτές ὅλες οἱ φυλακές φιλοξενοῦν τούς ἐλαχίστους ἀδελφούς τοῦ Κυρίου μας ὁ Ὁποῖος ἀναμένει πάντα τήν θύμησί του στήν μνήμη μας καί στήν καρδία μας…
- ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΤΡΙΤΟ
Η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΠΟΝΟΥ
Ἀρχές Αὐγούστου μέσα στήν περίοδο τῶν μεγάλων βροχῶν, χτύπησε τό τηλέφωνο μου μετά τά μεσάνυχτα…
Ξύπνησα λίγο τρομαγμένος… καί ἄκουσα τήν γνωστή φωνή μιᾶς γυναίκας πού δούλευε γιά χρόνια σάν μαγείρισσα στό Ἐπισκοπεῖο…
Μέσα ἀπό κλάματα καί φωνές ἀπελπισίας κατάλαβα ὅτι κάτι ἔχει ἡ κόρη της καί τήν εἶχαν στά «Ἐπείγοντα» σέ ἕνα Νοσοκομεῖο πού ἐφημέρευε…
Σηκώθηκα, πῆρα τό αὐτοκίνητο καί μετά ἀπό λίγο βρέθηκα στό λαβύρινθο δύο συνενωμένων Νοσοκομείων νά προσπαθῶ νά βρῶ τά «Ἐπείγοντα»…
Τά «Ἐπείγοντα» ἦταν ἁπλῶς μιά στρογγυλή αἴθουσα μέ ράντζα καί μέ ἐνδιάμεσα παραβάν ὅπου οἱ πενῆντα νοσηλευόμενοι ἀνέμεναν ἤ τήν μέριμνα τῶν δύο ἰατρῶν ἤ κάποιοι ἀπό αὐτούς τό πιστοποιητικό θανάτου γιά νά μεταφερθοῦν στούς νεκροθάλαμους…
Λίγο σοκαρισμενος-λίγο συγκινημένος βρῆκα τήν πρώην μαγείρισσα μέ τήν κόρη της κατάκοιτη……
«Τί συμβαίνει; Τί ἔπαθε;» ρώτησα…
«Δέν ξέρουμε τί ἔχει», μοῦ εἶπε…
«Ἔχασε τίς αἰσθήσεις της… Συνῆλθε ἀλλά δέν μπορεῖ νά περπατήσει κ.λπ…».
Πῆγα στήν εἴσοδο καί ρώτησα τήν νοσηλεύτρια για περισσότερες πληροφορίες…
«Πάτερ ἄν δέν κάνουμε ἐξετάσεις κανένας δέν μπορεῖ νά πεῖ τί ἔχει… Μήν δίνετε σημασία στό τί λέει ἡ μητέρα της… Καί ἐν συντομίᾳ γιά νά γίνουν οἱ ἐξετάσεις πρέπει νά πληρωθοῦν προκαταβολικά, ἡ μητέρα εἶπε ὅτι δέν ἔχει χρήματα ἄρα τίποτα δέν μπορεῖ νά γίνει…».
Μιλήσαμε λίγο πλήρωσα το ἀντίτιμο και ἀμέσως πῆραν αἷμα ἀπό τήν ἀσθενή καί τό ἔστειλαν γιά ἀναλύσεις…
Περίμενα κάπου μιάμιση ὥρα.
Ἡ νοσοκόμα ἦλθε καί μοῦ ἀνακοίνωσε πολύ ψυχρά: «Ἡ ἀσθενής ἔχει AIDS-(HIV)- χρειάζεται ἐπειγόντως μετάγγισι αἵματος…». Ἄλλο σόκ!!!
Ἔκανε νά φύγει νά πάει στό πόστο της καί ξαναγύρισε… «ἡ ὁμάδα της δέν ὑπάρχει στήν Τράπεζα Αἵματος τοῦ Νοσοκομείου μας… Θά πρέπει νά ψάξετε σέ ἄλλο Νοσοκομεῖο ἤ νά περιμένετε αὔριο τό πρωΐ νά βροῦμε αἱμοδότες νά δεχθοῦν νά δώσουν αἷμα, ἄν βέβαια τούς πληρώσετε…».
Βοήθησε ὁ Θεός καί πηγαίνοντας στίς πληροφορίες τοῦ Νοσοκομείου νά μοῦ ποῦν σέ ποιά Νοσοκομεῖα νά πάω ἔπεσα σέ ἕνα εἰδικευόμενο ἰατρό πού δέχθηκε νά μέ συνοδέψει νά βροῦμε τόν σάκκο τοῦ αἵματος πού χρειαζόμασταν…
Ξεκινήσαμε ἀπό Νοσοκομεῖο σέ Νοσοκομεῖο… Νά ξυπνᾶμε τούς φύλακες νά μᾶς ἐπιτρέψουν νά μποῦμε μέσα, νά βροῦμε τό κατάλληλο πρόσωπο τῆς βάρδιας… νά μᾶς πεῖ ἄν ὑπάρχει σάκκος αἵματος αὐτῆς τῆς ὁμάδος…
Στό τέταρτο κατά σειρά Νοσοκομεῖο ἔδωσε ὁ Κύριος καί βρήκαμε…
Ξημερώματα γυρίσαμε στό Νοσοκομεῖο…
Ἄρχισαν τήν μετάγγισι καί ἀμέσως ἡ ἀσθενής ἄνοιξε τά μάτια της…
Μόλις μέ εἶδε γατζώθηκε στά ροῦχα μου… Καί ἄρχισε νά κλαίει: «Μήν μέ ἀφήσετε νά πεθάνω… μήν μ’ ἀφήσετε… νά γίνω καλά καί θά εἶμαι κάθε μέρα στήν Ἐκκλησία… Προσευχηθεῖτε γιά ἐμένα… μήν μ’ ἀφήσετε νά πεθάνω…».
Προσπάθησα νά τήν καθησυχάσω… ἀλλά τί νά πεῖς σ’ ἕνα νέο ἄνθρωπο, εἴκοσι ἐτῶν πού ξέρεις ὅτι ἔχει ἐλάχιστες πιθανότητες νά ζήσει…;;;
Ἔφυγα μέσα σέ μαῦρες σκέψεις καί σ’ ἕνα βαθύ πόνο γιά τήν πραγματικότητα πού εἶχε ξεδιπλωθεῖ μπροστά μου τήν περασμένη νύχτα…
Ὄχι ὅτι δέν εἶχα δεῖ δυσκολότερες καταστάσεις, ἀλλά αὐτή μέ πονοῦσε μ’ ἕνα δικό της τρόπο…
Τό μαρτύριο τῆς κοπέλας κράτησε 12 ἡμέρες ἀκόμα μέ συνεχεῖς μεταγγίσεις… Κατόπιν ἐκοιμήθη μέσα σ’ ἕνα κλάμα κι ἕνα παράπονο…
«Θέλω νά ζήσω γιατί δέν γίνομαι καλά…;;;;».
Ποιός θά μποροῦσε ἆρά γε ν’ ἀπαντήσει σ’αὐτά τά ἐρωτήματα…;;;;
Ἡ ποιός θά εἶχε τήν τόλμη νά μεταστρέψει αὐτά τά ἐρωτήματα ἑνός νέου ἀνθρώπου σέ αὐτοκριτική…;;;
Νομίζω πιό πολύ μετράει νά κρατήσεις τό χέρι αὐτοῦ πού φεύγει ἀπό τήν ζωή, νά ἔχει ὡς τέλους τήν αἴσθησι ὅτι δέν εἶναι μόνος του, πάρα ὁτιδήποτε ἄλλο…
Ἀναρωτήθηκα πολλές φορές πόσοι ἄνθρωποι πρέπει νά ἔχουν φύγει καί πόσοι φεύγουν καθημερινά γιατί ἀκριβῶς δέν βρέθηκε κάποιος νά πληρώσει τά φάρμακά τους…;;;
Πόσο ἐλάχιστα κοστίζει ἡ ζωή στήν Ἀφρική τῆς φτώχειας καί τῆς ἀνέχειας…!!!
- ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΤΕΤΑΡΤΟ
Η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ
Μέ τίς «ἱερές λογεῖες» τίς οἱκονομικές βοήθειες τῶν ἀδελφῶν μας προσπαθοῦμε νά παρηγορήσουμε τίς ἀνάγκες τῶν ἀφρικανῶν ἀδελφῶν μας καί μάλιστα ἔχουμε μιά μεγαλύτερη εὐαισθησία γι’ αὐτούς πού ἀνήκουν στίς «εὐαίσθητες κοινωνικές ὁμάδες», ὅπως: ἄτομα εἰδικῶν ἀναγκῶν-(ἀνάπηροι)- οἱ ὁποῖοι πολλές φορές ἀπό τήν ἔλλειψη στοιχειῶδους μεταφορικοῦ μέσου καί μερίμνης δέν μποροῦν νά μετάσχουν στήν κοινωνική ζωή μέ τά ἴδια δικαιώματα τῶν ἀρτιμελῶν καί δυστυχῶς στήν Ἀφρική ἐκτός ὅτι καταλαμβάνουν μιά περιθωριοποιημένη θέσι στήν κοινωνία ἐπιζῶντες σέ ἀθλιες συνθῆκες καί διά τῆς ἐπαιτείας.. περιθωριοποιοῦνται ἀπό ἀφάνταστες κοινωνικές προλήψεις καί δεισιδαιμονίες μέ ἀποτέλεσμα στό σωματικό τους κόπο νά προστίθεται καί μιά καθημερινή ἀφάνταστη δυσκολία καί στά ἁπλούστερα πράγματα.
Εἶναι δύσκολο νά περιγράψεις πολλές φορές τέτοιες καταστάσεις… ἀλλά θά σᾶς ἀναφέρω ἕνα τελευταῖο συμβάν γιά νά γίνει κατανοητό ὅ,τι προαναφέραμε γιά τίς δυσκολίες τῶν ἀνθρώπων μέ εἰδικές ἀνάγκες πού βοοῦν συνεχῶς ἐνώπιόν μας «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω…». Μαθεύτηκε ὅτι ἡ Ὁρθόδοξη Ἐκκλησία δίνει κάποιες οἰκονομικές ἐνισχύσεις σέ ἄτομα μέ εἰδικές ἀνάγκες… Μετά ἀπό λίγο καί ὄταν εἴχαμε ἤδη τελειώσει μέ ὅσους τήν ἡμέρα ἐκείνη εἴχαμε συγκεντρώσει, εἴδαμε νά καταφθάνει τρέχοντας ἕνας ἀνάπηρος πάνω σέ μιά ἀναπηρική καρέκλα πού τήν ἔσπρωχνε ἕνας μεγαλόσωμος καί κάθιδρος ἄνδρας …
Εἴπαμε θά εἶναι κάποιος συγγενής τοῦ ἀναπήρου… ὅταν ὅμως μᾶς πλησίασε εἴδαμε ὅτι ὁ ἄνδρας πού ἔσπρωχνε τό καροτσάκι ἦταν… τυφλός!!! Καί εἶχαν διασχίσει μαζί μιά τεράστια διαδρομή μέσα σέ μιά αὐξημένη κίνησι τῶν δρόμων… ὁ ἀνάπηρος καθοδηγοῦσε τόν τυφλό ἀδελφό του ἐλπίζοντας εἰς τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ… πού γιά τήν περίστασι ἧταν ἡ μικρή δωρεά τῆς Ἐκκλησίας μας…
ΚΑΤΑΚΛΕΙΣ
Ἐπέλεξα νά σᾶς ἀναφέρω αὐτά τά τέσσαρα παραδείγματα ἀπό τίς προσωπικές μου ἐμπειρίες γιά νά γίνουν κατανοητές οἱ συνθῆκες καί μερικές ἀπό τίς κοινωνικές δυσκολίες τοῦ τόπου μέσα στίς ὁποῖες προσπαθοῦμε νά μεταφέρουμε μέ πολλούς τρόπους τό Εὐαγγελικό μήνυμα…
Σύμφωνα μέ πανάρχαιες παραδόσεις ἡ ποιότητα, ὁ πολιτισμός, τό ἐπίπεδο καί τό μέλλον μιᾶς κοινωνίας κρίνεται ἀπό τήν ὅλη στάσι αὐτῆς τῆς κοινωνίας ἀπέναντι στό φαινόμενο τῆς ζωῆς καί εἰδικότερα:
Α. Τῆς ζωῆς τῶν νηπίων της
Β. Τῆς ζωῆς τῶν ἐνόχων καί παραβατῶν
Γ. Τῆς διαχειρίσεως τοῦ ἀνθρωπίνου πόνου καί
Δ. Τῆς διαχειρίσεως τοῦ θανάτου
Ἡ ζωή τῶν ἀνθρώπων τῆς φτώχειας καί τῆς ἀνέχειας ἔχει τό χαμηλότερο κόστος γιά νά μήν ποῦμε ὅτι δέν ἀξίζει τίποτα ὅσο κινεῖται σέ ἕνα περιβάλλον ὅπου ἡ ἔννοια τῆς κοινωνικῆς προνοίας βρίσκεται στά σπάργανα τοὐλάχιστον γιά τό ὅπως τήν γνωρίζουμε καί τήν ἐννοοῦμε ἐμεῖς… Ἔτσι, καί ἐμεῖς μέ ὅ,τι κάνουμε οὐσιαστικά προσπαθοῦμε μέσα σ’ αὐτήν τήν ἀφάνταστα ἀπέραντη κόλασι τῶν ζωντανῶν να ψάχνουμε καί να παρατηροῦμε για νά βροῦμε «ποιός καί τί, μέσα στήν κόλασι, δέν εἶναι κόλασι, καί νά τοῦ δώσουμε διάρκεια, νά τοῦ δώσουμε χῶρο».
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί καί συνοδοιπόροι στήν πορεία τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῶν Ἔθνῶν, πιστεύω ὅτι ἄν ἀφομοιώσουμε αὐτά τά παραδείγματα καί ἄν αὐτά μετατραποῦν στόν καθένα μας σέ προσευχή θά ἔχουμε κάνει ὅλοι μας ἕνα τεράστιο βῆμα γιά νά προσεγγίσουμε τόν ἡμιθανῆ, ἀπογυμνωμένο καί ἐγκαταλελειμμένο Ἀφρικανό ἀδελφό μας πού… κάπως ἴσως, παράξενα βρέθηκε μπροστά σας ἀπόψε, μέσα καί ἀπό τούς φτωχούς μου λόγους.
ὁ Καμερούν Γρηγόριος