Γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Χωρίς φιλικά πρόσωπα γύρω μας, κανένας δεν περνάει καλά, ούτε στον παράδεισο.
Ο Ήλιος, τ’ αστέρια, τα βουνά, τα λουλούδια δεν μπορούν να μας ακούσουν ούτε να μας νιώσουν.
Η ευτυχία εξαρτάται από τις σχέσεις μας με τους άλλους. Η αδιαφορία των άλλων και η έλλειψη αγάπης για μας ή έστω συμπάθειας μας προκαλεί θλίψη. Και όμως θέλουμε τη ΜΟΝΑΞΙΑ μας! Δυσκολευόμαστε να επικοινωνήσουμε με το διπλανό μας. Είμαστε «κουμπωμένοι» με τους γείτονες, ενώ εύκολα με το κινητό τώρα, μπορούμε να επικοινωνήσουμε με κάθε μέρος του πλανήτη.
Ανέκαθεν οι άνθρωποι είχαν ανάγκη από διασκέδαση, δηλαδή να διασκορπίσουν τις στενοχώριες τους. Διασκέδαση αυτό ακριβώς σημαίνει. Τα παλιά τα χρόνια η διασκέδαση δεν ήταν υπόθεση χρημάτων. Να θυμίσω στους κάποιας ηλικίας αναγνώστες αξέχαστα γλέντια και «ξεφαντώματα», χωρίς λεφτά, με ένα ακορντεόν, που έπαιζε φίλος και χωρίς μεγάφωνα.
Είναι πολύ πιο «γλυκός» ο ήχος κάθε μουσικού οργάνου, ο φυσικός, χωρίς ενισχυτές και μεγάφωνα και προπάντων δεν ενοχλεί τους γείτονες.
Άλλοτε λοιπόν, μικροί, μεγάλοι, τραγουδούσαν, με κάθε ευκαιρία, στις χαρές και στις λύπες τους. Έκαναν το βογκητό τους τραγούδι. Δεν τραγουδούσαν ΜΟΝΟ στις ευχάριστες στιγμές τους, αλλά ακόμη και στο θάνατο αγαπημένου τους προσώπου. Τον αποχαιρετούσαν με τραγούδια, που τα έλεγαν «μοιρολόγια».
Στη δουλειά του ο οικοδόμος, ο ξυλουργός, σιγοτραγουδούσε τον έρωτά του, τον καημό του. Στις μεγάλες χαρές, όπως αρραβώνες και γάμους, τραγουδούσαν τα λεγόμενα «επιτραπέζια», που τα ξεχώριζαν από τα χορευτικά τραγούδια.
Τα τελευταία χρόνια δεν ακούμε τους νέους μας να τραγουδάνε. Ούτε μόνοι τους, ούτε με παρέες. Γιατί άραγε; Μήπως δεν τους αρέςουν αυτά τα καινούργια τα τραγούδια; Μήπως φταίει η οικονομική κρίση; Τίποτα από αυτά. Άλλοτε σε περιόδους σκλαβιάς και μεγάλης φτώχειας, οι νέοι τραγουδούσαν τους καημούς τους.
Στην εποχή μας τώρα δεν τραγουδάνε ούτε και όταν έχουν χαρά μεγάλη. Ακούνε όμως μουσική και τραγούδια με τις ώρες. Με τα ακουστικά στα αυτιά τους περπατούν, τρέχουν ή δουλεύουν και ακούνε τραγούδια, που έχουν ρυθμό, αλλά όχι καλή μελωδία.
Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι δεν ξέρουν οι νέοι να τραγουδήσουν, αφού δεν «πατάνε» στον τόνο της μελωδίας και κάνουν φάλτσα!
Άμα θέλει μια κοπέλα να γίνει τραγουδίστρια, δε χρειάζεται να έχει ωραία φωνή. Αρκεί να έχει ωραίο σώμα και να ξέρει να το δείχνει! Οι ενισχυτές αναλαμβάνουν τα υπόλοιπα με τους ηχολήπτες, που ρυθμίζουν τα «μπάσα» και κάνουν τη φωνή της, δυνατή και βελούδινη.
Ο φυσικός ήχος της φωνής έχει άλλη χάρη, γι΄αυτό ΜΟΝΟ εκτός μικροφώνου, όταν τραγουδήσει κάποιος, τότε φαίνεται αν έχει ωραία φωνή.