Αν παρατηρήσουμε την ιστορία μας, υπήρξαν αρκετές ταπεινωτικές στιγμές, αλλά όμως ταυτόχρονα υπήρχε η αντίδραση με την προσπάθεια, είτε συλλογικά είτε μεμονωμένα, να «ξεπλυθεί» η ταπείνωση αυτή, με την αντίδραση του λαού μας.
Έτσι λοιπόν, στην τουρκοκρατία έφτασε η απελευθέρωση το 1821 έπειτα από χρόνιες και ασταμάτητες προσπάθειες, στην κατοχή φτιάχτηκε το ΕΑΜ που απελευθέρωσε την πατρίδα μας δημιουργώντας επίσης την κυβέρνηση εθνικής ενότητας, (μοναδικό παράδειγμα στην ελεύθερη? Ευρώπη) έτσι και στην χούντα μια χούφτα φοιτητές μαζί με τους εργάτες και τους αγρότες την έριξαν.
Οι πράξεις αυτές, «ξέπλεναν» την ντροπή της ταπείνωσης, δημιουργώντας έτσι την αίσθηση ότι όπως και να έχει το θέμα η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, διατηρώντας έτσι, όντας ένα από τα κοινά χαρακτηριστικά που είχαν αυτές οι πράξεις, την:
εθνική μας ταυτότητα.
Αυτό που με λίγα λόγια λέμε: Έλληνας.!!
ΤΟ 2010 υπεστήκαμε μια επίσης τεράστια «εθνική ταπείνωση», με τα μνημόνια, που επι της ουσίας, το μεν πρώτο, μετέτρεψε την χώρα μας σε «αποικία χρέους» και το δε τρίτο, την μετέτρεψε σε προτεκτοράτο, κατά τα αποικιοκρατικά πρότυπα βέβαια, της υποσαχάριας Αφρικής.
Η Ελλάδα μας λοιπόν και ο λαός της, εδώ και τουλάχιστον 14 χρόνια έχουν υποστεί τις χειρότερες ταπεινωτικές πράξεις, δίχως αντίρρηση, δίχως αντίσταση. (Για να είμαι ειλικρινής, οι πλατείες ήταν η πρώτη και μοναδική εξέγερση, αλλά τα δεκανίκια του συστήματος – αριστερά και δεξιά- φρόντισαν να τις κομματικοποιήσουν για να εξαργυρώσουν βέβαια την προσπάθεια τους αυτή με υπουργικές θέσεις, με πλούτο και ότι άλλο προσφέρει το σύστημα στους χαφιέδες του).
Η εθνική ταπείνωση αυτή, έχει να κάνει με πολλούς παράγοντες, ο κυριότερος είναι η είσοδος στην ΕΟΚ και έπειτα η είσοδος στην ΟΝΕ, που από την αρχή φαινόνταν ότι ήταν ένα μόρφωμα, η Ε.Ε, κατασκευασμένο από τις τράπεζες για να διαλύσουν έτσι τις οικονομίες των λαών και να επωφεληθούν από την διάλυση αυτή.
Όμως, γνώριζαν πολύ καλά ότι για να πέτυχει αυτός ο στόχος θα έπρεπε να διαλύσουν τις εθνικές ταυτότητας των λαών και σήμερα φαίνονται τα αποτελέσματα.
Θυμάμαι στις αρχές του ΠΑΣΟΚ, τον Ανδρέα, αλλά και όλους τους Έλληνες, να υποδέχεται τον Αραφάτ, σαν τον ηγέτη ενός λαού που αγωνιζόταν για την ελευθέρια του, από τους σιωνιστές, για την κατοχύρωση της εθνικής ανεξαρτησίας της Παλαιστίνης η οποία είχε καταπατηθεί από ένα κράτος κατασκεύασμα του δυτικού ιμπεριαλισμού, σε ένα μέρος που όχι μόνο δεν του ανήκε, αλλά καταχραζόμενο το δίκαιο δικαίωμα των κατατρεγμένων Εβραίων, για ένα δικό τους κράτος όπου θα αισθάνονταν προστασία, κατέληξε στην δημιουργία του Ισραήλ, σαν ένα σιωνιστικό κράτος εγκληματικής συμμορίας, που εκτελεί συμβόλαια θανάτου της «δύσης».
Αυτό το δίκαιο, οι τότε Έλληνες μπορούσαν πολύ καλά να το καταλάβουν, όπως μπορούσαν πολύ καλά να καταλάβουν ότι η ίδρυση αυτού του κράτους εκεί θα σήμαινε και το ξεκλήρισμα των παλαιστινίων. Αυτός ήταν ο λόγος που στηρίζαμε τους Παλαιστίνιους (ο λαός μας, γιατί οι πολιτικοί μας οχι), γιατί σαν επίσης κατατρεγμένος λαός μπορούσαμε να καταλάβουμε το δίκιο των Εβραίων μεν αλλά πολύ περισσότερο των παλαιστινίων, που αδικήθηκαν.
Σήμερα, έχουμε την απόλυτη απάθεια.
Σήμερα έχουμε έναν λαό που, έχοντας απωλέσει την ταυτότητα του, αδυνατεί να καταλάβει ότι αυτό που κάνει το Ισραήλ στην Παλαιστίνη και στον Λίβανο, το έχουμε πάθει από το 2010 επίσημα από τους «συμμάχους μας» της Ε.Ε και προσπαθεί, κολλημένος στην προπαγάνδα της τηλεόρασης να δικαιολογήσει το Ισραήλ, να θεωρεί ότι εκεί δεν γίνεται γενοκτονία αλλά είναι μια αμυντική – και καλά – πράξη, που έχει δικαιωματικά κατοχυρώσει το Ισραήλ.
Τι να πω.!!
Δυστυχώς, η Ελλάδα έχει πεθάνει και δεν θα ξαναγεννηθεί ποτέ, έτσι όπως πάνε τα πράγματα, και όταν ένας λαός συνειδητά χάνει την ταυτότητα του και δεν αντιστέκεται, είναι ένας ΝΕΚΡΟΣ ΛΑΟΣ.
Με τιμή
Κώστας Αν. Δέδες