Γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Ο λαός λέει ότι «ο καθένας με τα ήθη του δημιουργεί την τύχη του». Οι τεμπέληδες όμως και προπάντων όσοι δεν πιστεύουν στον εαυτό τους, εγκαταλείπονται στην τύχη τους, γιατί είναι αδύνατοι χαρακτήρες. Οι επιθυμίες τους περιμένουν να ικανοποιηθούν από την τύχη, ενώ το σωστό είναι να προσπαθούν όπως κάνουν οι δυνατοί χαρακτήρες, που έχουν θέληση. Όλοι οι άνθρωποι κάνουμε λάθη, όμως προσοχή, γιατί ένα λάθος όταν επαναλαμβάνεται πολλές φορές, γίνεται συνήθεια και πάθος που είναι μετά πολύ δύσκολο να απαλλαγείς από αυτό.
Το κάπνισμα, ο αλκοολισμός και η χαρτοπαιξία είναι πάθη καταστροφικά, που ξεκινούν από απλή περιέργεια ή παιχνίδι, για να γίνουν κατόπιν κακές συνήθειες και τελικά πάθη.
Αμέτρητες είναι οι περιπτώσεις ανθρώπων, που έχασαν την περιουσία τους στα χαρτιά. Έχουν επίσης αυτοκτονήσει πάρα πολλοί και έχουν διαλυθεί οικογένειες και η αιτία είναι η τράπουλα.
Η λέξη τράπουλα είναι ιταλική και θα πει… παγίδα ή δόλος! Αποτελείται σήμερα από 52 τραπουλόχαρτα ή «φύλλα», όσες είναι οι εβδομάδες του χρόνου και 12 «φιγούρες» όσοι είναι οι μήνες του, δηλαδή βαλές, ρήγας, ντάμα, από τέσσερα τραπουλόχαρτα.
Στη Γαλλία το 1480 τυπώθηκαν τραπουλόχαρτα και με τα σύμβολα κούπες (καρδιές), σπαθιά (τριφύλλια), μπαστούνια (αιχμές ακοντίου) και καρό (τετράγωνα).
Οι κούπες συμβόλιζαν τους κληρικούς, τα σπαθιά τους άρχοντες και τους ευγενείς, τα μπαστούνια την αγροτική τάξη και τα καρό την τάξη των πλουσίων εμπόρων. Τα νούμερα από το 1 (άσος) μέχρι και το 10 από τέσσερα τραπουλόχαρτα. Οι «φιγούρες» παρίσταναν βασιλιάδες ή σημαντικά πρόσωπα. Ο Ρήγας καρό, για παράδειγμα, κατά τη γαλλική παράδοση, παρίστανε τον Ιούλιο Καίσαρα, ο Ρήγας μπαστούνι τον Μέγα Αλέξανδρο, η ντάμα σπαθί τη θεά Αθηνά κτλ. Στην Ελλάδα μετά την επανάσταση του 1821, ο Ρήγας σπαθί ήταν ο Υψηλάντης, η ντάμα καρό η Μπουμπουλίνα, δηλαδή ήρωες της επανάστασης.
Η τράπουλα δεν είναι ευρωπαϊκή εφεύρεση, γιατί ήρθε στην Ευρώπη από την Ασία, από τους σταυροφόρους ή από τους Σαρακηνούς, όταν είχαν επιτεθεί στη Σικελία. Το βέβαιο είναι ότι στην Ευρώπη άρχισαν να παίζουν χαρτιά τον 12ο αιώνα.
Στην Ελλάδα, κατά την περίοδο της Ενετοκρατίας, χαρτιά έπαιζαν στα Επτάνησα από όπου στη συνέχεια πέρασε η συνήθεια αυτή και σε μερικές περιοχές της Πελοποννήσου και της Ρούμελης.
Με την τράπουλα παίζονται τεχνικά παιχνίδια, όπως το μπριτζ, πολλά τυχερά, ακόμα και… παιδικά ή αθώα, όπως ο μουτζούρης. Τα πιο συνηθισμένα είναι η κοντσίνα, η ξερή, το τριάντα ένα, το πινάκλ, η πρέφα, ο Θανάσης, η πόκα, η δηλωτή, το πόκερ, ο μπακαράς, το κουμ-καν και άλλα πολλά.
Είναι πολλοί που νομίζουν ότι στα χαρτιά μπορούν να μάθουν το ριζικό τους. Της τύχης τα γραμμένα οι τσιγγάνες τα «έβλεπαν» στα χαρτιά… για να τις ασημώσουν.
Τελικά έμαθαν το «κόλπο» και ένα σωρό «χαρτορίχτρες», και έκαναν περιουσίες από τους αφελείς.
Στα καφενεία και σε χαρτοπαιχτικές λέσχες, έχουν χαθεί περιουσίες, αξιοπρέπειες και ζωές. Όλα αυτά ξεκίνησαν, επειδή έπρεπε να βρεθεί ένα παιχνίδι, για να μη βαριούνται οι 300 παλακίδες ενός Κινέζου Αυτοκράτορα τον 11ο αιώνα. Έτσι εφευρέθηκε η τράπουλα, για να μην πλήττουν οι παλακίδες τότε στην Κίνα.