Οι δημοτικές εκλογές, πάντα τραβούσαν την προσοχή μου και κέντριζαν το ενδιαφέρον μου. Από την πρώτη φορά που ψήφισα, έως και τώρα, όταν πλησίαζαν οι εκλογές, πάντα ένιωθα μία έντονη αγωνία, για το ποιοι είναι οι υποψήφιοι δήμαρχοι, ποιους έχουν μαζί τους ως σύμβουλους, ποιο είναι το όραμα τους και οι προθέσεις τους.
Παρακολουθούσα πάντα με ενδιαφέρον τις εξελίξεις, έκρινα τα πρόσωπα, τις προθέσεις, τα έργα και αποφάσιζα ποιον θεωρούσα καταλληλότερο για να ψηφίσω. Όσο μπορούσα παρακολουθούσα και το έργο της εκάστοτε διοίκησης, από ενδιαφέρον για την πόλη μου, αλλά πάντα από απόσταση.
Παρότι μου είχε ξανά γίνει πρόταση να είμαι υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος και στο παρελθόν, την απέρριψα ελαφρά την καρδία. Ίσως από φόβο, ίσως από συστολή, ίσως επειδή άκουσα απόψεις φίλων αφοριστικές («όσοι ασχολούνται είναι είτε φελλοί είτε λαμόγια»).
Ο Σπύρος βασάνιζε μέσα του αρκετό καιρό την σκέψη να διεκδικήσει το δημαρχιακό θώκο. Μου είχε εμπιστευτεί τη σκέψη του αυτή, και την είχαμε συζητήσει αρκετές φορές. Ήμουν από αυτούς, που τον παρότρυνα να το επιχειρήσει, για να μην πω τον πίεσα.
Πιστεύω πολύ στο Σπύρο, γιατί είναι ένα έξυπνο, εργατικό, τίμιο και πάνω απ΄ όλα καλό παιδί. Αυτά είναι άλλωστε τα χαρακτηριστικά, για τα οποία τον επέλεξα και για φίλο μου. Πέρα από αυτά όμως, όσο καιρό ήταν είτε στη διοίκηση της ΔΗΚΕΔΗΜΕ, είτε αντιδήμαρχος, κατάλαβα ότι είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για αυτό.
Είναι άνθρωπος που αγαπάει να ασχολείται με τα κοινά, αγαπάει να προσφέρει και να αφήνει πίσω του έργο, και κυρίως είναι ένας άνθρωπος που ξέρει και μπορεί να κάνει τη δουλειά. Η εμπειρία που απέκτησε, τον έχει κάνει ακόμα καλύτερο και πιο αποτελεσματικό, γιατί εκτός από το όραμα και τη θέληση, πλέον έχει και την τεχνογνωσία που απαιτείται.
Όταν τελικά το αποφάσισε και μου το ανακοίνωσε, προς στιγμήν χάρηκα, με την απόφαση του φίλου μου, αλλά σύντομα η χαρά παραμερίστηκε, και πήρε τη θέση της ο προβληματισμός.
Ο Σπύρος με τη μία με έθεσε προ των ευθυνών μου. Μου ζήτησε τη βοήθεια μου, αλλά κυρίως μου εξήγησε (και είχε δίκιο), ότι αυτή η προσπάθεια δεν γίνεται να πετύχει αν δεν είναι ομαδική.
Μπορεί να έχει την τελική ευθύνη αυτός, να προβάλλεται περισσότερο το πρόσωπο του δημάρχου, αλλά χωρίς ικανούς συνεργάτες, χωρίς ανθρώπους με κέφι και μεράκι δίπλα του, κανείς δεν μπορεί πετύχει.
Είχε για ακόμη μια φορά δίκιο.
Όλοι εμείς που τον πιστεύουμε, που θεωρούμε ότι είναι ο πλέον κατάλληλος για να είναι ο επόμενος δήμαρχος στις πόλεις μας, πρέπει να βάλουμε πλάτη. Και να βάλουμε πλάτη, όχι για να γίνει ο Σπύρος δήμαρχος, αλλά για να βελτιωθεί άρδην η κατάσταση στις πόλεις μας, να εκσυγχρονιστούν οι πόλεις μας, να κοιτάξουν το μέλλον με αισιοδοξία και αποφασιστικότητα, να βελτιωθούν οι συνθήκες διαβίωσης μας.
Με προβλημάτισε πολύ, και η αλήθεια είναι ότι αν δεν ήταν φίλος μου, μάλλον θα τον απέφευγα ευγενικά. Μέσα μου όμως, με βασάνιζαν δύο σκέψεις. Από την μία, ένιωθα ότι δεν πρέπει να πουλήσω το φίλο μου, ότι είναι ευκαιρία για την πόλη, για ένα καλύτερο αύριο, ευκαιρία για εμένα, να προσφέρω κάτι κι εγώ, σε ένα απώτερο σκοπό. Από την άλλη με βασάνιζε καιρό, κάτι που διάβασα πριν από λίγο καιρό.
Η λέξη «idiot» είναι αγγλική λέξη, και σημαίνει ανόητος. Η λέξη αυτή έχει ρίζα την ελληνική λέξη ιδιώτης, η οποία χρησιμοποιούνταν από τους αρχαίους Έλληνες για τους πολίτες που δεν ενδιαφέρονταν για τα κοινά. Η απόφαση μου γνωρίζετε ποια ήταν τελικά. Ήταν ναι στο Σπύρο, γιατί τον αγαπάω σαν φίλο, ναι στο Σπύρο, γιατί τον εμπιστεύομαι σαν άνθρωπο, ναι στο Σπύρο, γιατί πιστεύω ότι είναι ο πλέον κατάλληλος, με σεβασμό πάντα προς τους υπόλοιπους συνυποψήφιους δημάρχους, για να αναλάβει να διοικήσει τις πόλεις μας τα επόμενα χρόνια.
Αποφάσισα να βγω κι εγώ από την βολή μου, να θέσω τον εαυτό μου στη διάθεση των πολιτών, και να ενισχύσω όσο μπορώ μια προσπάθεια με ευγενή και αγαθά κίνητρα.
Γιάννης Δομπρογιάννης
Ελεύθερος επαγγελματίας
Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος Μεγάρων
Με τον Συνδυασμό «Νέα Δύναμη» & με Υποψήφιο Δήμαρχο Μεγαρέων τον Σπύρο Κορώση