Περιέργως γρήγορα, γιατί τα τελευταία χρόνια νιώθω ότι τρέχει ο χρόνος, φτάσαμε για ακόμα μία χρονιά στην Επέτειο του Πολυτεχνείου. Ο χρόνος, βέβαια, βιάζεται για να προχωρήσει ο κόσμος, για να καταγράψει εξελίξεις, αλλά μάλλον κάπου εδώ δεν τον βοηθάμε να επιτελέσει το έργο του, που τεχνιέντως έχει αναλάβει. Έχουν περάσει 50 χρόνια από την μεγάλη εξέγερση των πανεπιστημίων αρχικά και μετέπειτα και άλλων στρωμάτων του πληθυσμού και αισθάνομαι πως στην ουσία τους πολλά πράγματα δεν έχουν αλλάξει παρά μόνο στο εξωτερικό τους περίβλημα. Απλόχερα μέσα, διευκολύνσεις και ούω κάθ’ εξής, αλλά όλα αυτά μπορούν να τα απολαύσουν όλοι;
Γνωρίζουμε ότι επί Χούντας έμπαινε σιωπητήριο σε πολλά κακώς κείμενα της τότε εποχής, μήπως, όμως, δεν αυμβαίνει αυτό και σήμερα; Σήμερα, γίνονται όλα δημοκρατικά και όλοι μας συμμετέχουμε σε όλες τις δημοκρατικές διαδικασίες. Αυτονόητα η απάντηση είναι όχι.
Γιατί σήμερα, ωστόσο, η κατάσταση είναι πιο άσχημη παρόλο που η Χούντα εχει πέσει;. Η απάντηση δεν βρίσκεται μακριά αλλά ανάμεσα μας, στους ανθρώπους….όχι την ελίτ, αλλά τους ανθρώπους που βιοπορίζονται προς το ζην. Τότε οι άνθρωποι υπέφεραν αλλά όταν έφτασε η στιγμή που δεν γέμιζε άλλο το ποτήρι αντιστάθηκαν…δεν οπισθοχώρησαν.
Στην σημερινή εποχή, μπορεί όλα να φορούν το μανδύα της δημοκρατίας, αλλά κάτω από το μανδύα τι υπάρχει; Τότε, η δημκρατία εμφανώς δεν λειτουργούσε. Τώρα, όμως, που πήρε κάποιο ρόλο και δεν την αφήνουμε να τον ξεδιπλώσει;
Πάλι δεν θα πάω πολύ μακριά. Πανδημία. Κλεινόμασταν από τις 11 στα σπίτια με αναφορά στην αστυνομία και αφού το είχαμε δηλώσει στο κράτος έσω «gov», συγκέντρωσεις λίγων ατόμων και δεν συμμαζεύεται. Πηγαίντε λίγο στις συνθήκες επι Χούντας. Σφράγισμα της πόρτας και σπίτι από νωρίς. Όχι πάνω από τρία άτομα.
Είναι τόσο μεγάλη η απόστασή μας από τότε;…δεν νομίζω. Και εαν δεν έχουμε την πανδημία, έχουμε την κλιματική αλλαγή, τους πλειστηριασμούς και πόσα άλλα να γράψω.
Πανεύκολο είναι να παίρνεις κάτι και να του δίνεις ένα όνομα…Χούντα, Δημοκρατία, Ολιγχαρχία, κλπ….Μήπως, όμως, εδώ, δεν είναι όλα για ένα όνομα. Μήπως να πάμε πρώτα στο περιεχόμενο, να κατανοήσουμε την κοινωνία, να της δώσουμε έπειτα ένα όνομα και μετά να την αλλάξουμε; Δεν τα αλλάζει όλα ένα όνομα. Πιο πολύ ψευδαισθήσεις για τους πολίτες δημιουργεί ένα ρηχό όνομα και μπαλώματα για τους πολιτικούς. Όμως, τότε, (στην δεκαετία του 70 αναφέρομαι), τόλμησαν και έριξαν ένα καθεστώς χωρίς να ξέρουν τις συνέπειες…τους ενδιέφερε μόνο να κάνουν καλύτερη και πιο ελεύθερη τη ζωή τους. Τώρα που όλα τα δεδομένα τα έχουμε στο πιάτο πότε θα πέσει αυτό το καθεστώς; Και δεν τοποθετούμαι κομματικά. Δεν πιστεύω στα κόμματα. Τα κόμματα ήταν παλιά ιλουστρασιόν μιας άλλης εποχής. Η Δημοκρατία πρέπει να ξαναγίνει δημοκρατία. Τα κόμματα σήμερα είναι αύριο δεν είναι. Εξάλλου όσο θα ενδυναμώνεται η παγκοσμιοποίηση καμία σημασία δεν θα έχουν τα κόμματα, όπως ήδη συμβαίνει άλλωστε.
Γιώργος Αθανασόπουλος
Πτυχιούχος του Τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστημίου
Πολιτικός και Κοινωνικός Επιστήμονας