Γράφει η Οικονομοπούλου Αγγελική,
Απόφοιτος του τμήματος Κλασικής Φιλολογίας του ΕΚΠΑ.
21ος αιώνας..! Επαναστάσεις τεχνολογικές, επιστημονικές, εκπαιδευτικές…! Ταξιδεύουμε σε άλλους πλανήτες, βρίσκουμε ζωή σε άλλους γαλαξίες, νικάμε το χρόνο, μειώνουμε αποστάσεις, παρατείνουμε τη ζωή, κατακτούμε την ομορφιά, νικάμε ακόμα και το θάνατο… Αλλά, δεν ζούμε.
Ο άνθρωπος για να ζήσει και να ζήσει ουσιαστικά πρέπει να εκφράζεται, γ αυτό άλλωστε διαφοροποιείται από όλα τα άλλα έμβια όντα. Σκέφτεται και δύναται να αποτυπώνει με κάθε τρόπο και την πιο βαθιά σκέψη, την πιο κρυμμένη επιθυμία της ψυχής. Μα σήμερα κανείς δεν μιλά… Κανείς δεν εκφράζεται. Βυθισμένοι όλοι σε οθόνες κινητών και υπολογιστών. Ρομποτοποιημένοι και αυτοματοποιημένοι. Απωλέσαμε και το πιο ισχυρό προνόμιο, παγιδεύοντας τους εαυτούς μας μέσα στις δικές μας εφευρέσεις. Χαμένοι στις ουτοπικές εικόνες και στην προσπάθεια δημιουργίας τέλειων ειδώλων, ξεχάσαμε να εκφραζόμαστε. Τις λέξεις αντικατέστησαν ήχοι χωρίς νόημα και οι επιθυμίες αρκέστηκαν να εκφράζονται και να αναδύονται μέσα από την επανάληψη των ίδιων ουσιαστικών και ρημάτων.
Ειδικά εμείς, οι κάτοχοι της πιο πλούσιας σε λέξεις και ποικιλομορφία γλώσσας, μένουμε ανέκφραστοι και άλαλοι. Προτιμούμε να χρησιμοποιούμε εκμοντερνισμένες αγγλικές λέξεις, συνονθυλεύματα γλωσσών, γιατί απαξιώσαμε το ίδιο μας το είναι. Αφήσαμε μια νεολαία να βυθίζεται στο βάλτο της αλαλίας και της σιωπής, για να πουλήσουμε κινητά τηλέφωνα και οθόνες. Δίνουμε κάποιες μορφές βιβλίων στα σχολεία, για να διατηρήσουμε τη βιτρίνα μας και σκίσαμε τις σελίδες της ουσίας για να σταματήσουμε τη σκέψη να καλπάζει. Θέσαμε φίμωτρο στο στόμα μας φτιαγμένο με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας του δυτικού κόσμου και το αφήσαμε με επιτυχία να ανοιγοκλείνει μόνο για να αφήσει ήχους, που διεισδύουν στα ώτα και ταράζουν τα μύχια της ψυχής. Και οι λέξεις; Οι λέξεις σβήνουν, χάνονται και αποτελούν σταδιακά ανάμνηση… Λιγοστεύουν σαν υπάρξεις στον αέρα των συνομιλητών, γιατί εθελούσια πατήσαμε delete από το «σκληρό μας δίσκο».
Άραγε υπάρχει γυρισμός; Όσο σιωπάς και αφήνεις αυτή τη σιωπή να φυλακίζει κάθε πτυχή από το «εγώ» σου, η απάντηση θα είναι αρνητική. Αλλά γυρισμός υπάρχει όταν βγεις από την οθόνη και ανοίξεις εκείνο το βιβλίο που τυχαία πήρες με μια εφημερίδα, ή που σου χάρισε ένας ρομαντικός φιλόλογος ή που σου έδωσε δώρο ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ , που έτυχε να περάσει από το σκοτάδι της φυλακής σου για να σου δείξει, ότι όσο ζεις υπάρχει φως εκεί έξω!
Διάβασε, άκου και επιτέλους διώξε αυτό το φίμωτρο που σε καθιστά βουβό και ανέκφραστο. Μα προηγουμένως κοιτάξου στον καθρέφτη μέσα στον οποίο έχεις επιλέξει να βλέπεις το πραγματικό είδωλο, εκείνο που του έχεις βγάλει τη σκευή του υποκριτή της μέρας και φανερώνει τα δεσμά και τις παρωπίδες, που έχεις στο κεφάλι. Γιατί η σιωπή χρειάζεται όταν ξέρεις ότι όλα κυλούν ομαλά και αρμονικά μέσα σε φυσικούς ρυθμούς. Εμείς όμως χρειαζόμαστε να ακούμε τις σκέψεις και να συνομιλούμε μεταξύ μας, γιατί αλλιώς απλά θα επιβιώνουμε και δεν θα ζούμε…!