Γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Το 1815 ήρθε στα Μέγαρα ένας αντιπρόσωπος της Φιλικής Εταιρείας, με σκοπό να ορκίσει έμπιστους στη μυστική αυτή οργάνωση για την απελευθέρωση της πατρίδας από τον τουρκικό ζυγό. Τον πρώτο που μύησε ήταν ένας Δημήτρης Σταυράκης, ευκατάστατος Μεγαρίτης δημογέροντας. Ο δεύτερος που ορκίστηκε φιλικός, ήταν ο Παπαλευθέρης και ενημέρωσε τον ξένο φιλικό, ότι ο Δημήτρης Σταυράκης δεν ήταν έμπιστο πρόσωπο, γι’ αυτό καλύτερα να ορκίσουν φιλικό τον αδελφό του Σταυράκη. Πραγματικά, όταν τον όρκισαν παραδέχθηκε ότι ο αδελφός του Δημήτρης ήταν… μαρτυριάρης! Αποφάσισαν λοιπόν να τον σκοτώσουν, για να μην προδώσει το μεγάλο μυστικό. Τον πήγανε στην Κοκκινογή και του ανακοίνωσαν ότι πρέπει να τον εκτελέσουν για το καλό της πατρίδας. Ο Δημήτρης παραδέχθηκε ότι είναι μαρτυριάρης, αλλά δήλωσε ότι και αυτός είναι πατριώτης και δεν θα προδώσει. Τους έπεισε έτσι να μην τον εκτελέσουν, αλλά να τον παρακολουθούν συνεχώς.
Τρία χρόνια αργότερα, το 1818 έφτιαξαν στην Αγία Τριάδα το τείχος, για να ταμπουρωθούν εκεί όταν ξεκινήσει η επανάσταση, που προετοίμαζαν. Και πράγματι τρία χρόνια μετά την Άνοιξη του 1821 έγινε ο μεγάλος ξεσηκωμός και οι Μεγαρίτες ασφάλισαν τα γυναικόπαιδα σε καλύβες στο τείχος με ικανή φρουρά. Τα υπόλοιπα παλικάρια μαζί με άλλους Έλληνες έσπευσαν στο Μωριά να πολεμήσουν τους Τούρκους. Άρχισαν τότε να κυκλοφορούν οι φήμες ότι ο Δημήτρης Σταυράκης, κατακρατούσε για τον εαυτό του τα λάφυρα του αγώνα, αντί να τα μοιράσει στους πεινασμένους συμπολίτες του, όπως είχε υποχρέωση. Έλεγαν, μάλιστα, πως είχε νοικιάσει στο Ναύπλιο ένα σπίτι και εκεί έκρυβε τα λάφυρα, όπως κοσμήματα, φλουριά, κτλ. Οι φήμες αυτές φούντωναν μέρα τη μέρα. Η αγανάκτηση του μεγαρικού λαού, που υπέφερε στο τείχος από πείνα και αρρώστιες, ήταν μεγάλη κατά του Σταυράκη.
Κορυφώθηκε αυτή η αγανάκτηση του κόσμου, όταν μαθεύτηκε ότι πρόδωσε και ένα μεγάλο μυστικό στους Τούρκους! Δηλαδή το υποθαλάσσιο κρυφό μονοπάτι, λίγους μόνο πόντους κάτω από της θάλασσας την επιφάνεια και γι΄αυτό ήταν αόρατο. Το μυστικό αυτό πέρασμα, από το τείχος στην απέναντι ακτή, θα το χρησιμοποιούσαν στην περίπτωση που κυρίευαν οι Τούρκοι το τείχος, να γλιτώσουν τα γυναικόπαιδα από τη σφαγή και να φυγαδευθούν..
Μια μέρα όμως, είδαν λίγους καβαλάρηδες Τούρκους να έρχονται προς το τείχος από το υποθαλάσσιο μονοπάτι!
Ευτυχώς τους σκότωσαν όλους τους επιτιθέμενους. Ήταν τότε Άνοιξη του 1827 και αποφάσισαν αμέσως να σκοτώσουν τον προδότη Δημήτρη Σταυράκη. Έσκαψαν κοντά στο τείχος ένα μεγάλο λάκο, τον έριξαν μέσα ζωντανό και άρχισαν ΟΛΟΙ να τον πετροβολούν. Σταμάτησαν όταν ολόκληρο το σώμα του σκεπάστηκε με πέτρες! Ήταν άραγε προδότης ή θύμα και μάρτυρας στον αγώνα για Λευτεριά; Ο γιος του Σταυράκη ο Κωνσταντίνος, λίγους μήνες μετά το λιθοβολισμό του πατέρα του, στις 18 Νοεμβρίου 1827 έστειλε γράμμα στην ελληνική κυβέρνηση και ζητούσε την τιμωρία των ενόχων, για την «άδικη» εκτέλεση του πατέρα του. Το γράμμα αυτό το έχει δημοσιεύσει στο βιβλίο του ο αείμνηστος δάσκαλός μου Μ. Μπεναρδής. Η κυβέρνηση όμως δεν τιμώρησε κανένα, γιατί μάλλον ο Σταυράκης ήταν φιλοχρήματος και «μαρτυριάρης».
Τα Χριστούγεννα του επόμενου χρόνου που οι Μεγαρίτες είχαν επιστρέψει στα κατεστραμμένα Μέγαρα από το τείχος, έστειλαν αντιπροσώπους στην Αίγινα σε έναν φιλάνθρωπο πλούσιο ξένο Σάμουελ Χάου, που γράφει τότε στο ημερολόγιό του : «28-12-1828. Ήρθαν από τα Μέγαρα και τους λυπήθηκα για τα δεινοπαθήματά τους. Πρότεινα να τους δώσω αλεύρι, αλλά μου είπαν ότι δεν είμαστε ζητιάνοι. Θέλουμε σπόρους για να σπείρουμε κουκιά και να μην ξανάρθουμε για βοήθεια. Έτσι και έγινε».
Οι Μεγαρίτες ήταν ανέκαθεν υπερήφανοι. Είχαν στητό βάδισμα και τον αέρα του ελεύθερου πολίτη ακάμη και στα χρόνια της σκλαβιάς! Δούλευαν σκληρά και πότιζαν με τον ιδρώτα τους την άγονη γη της Μεγαρίδας. Πιστοί στις παραδόσεις τους, δε συγχωρούσαν παραστρατήματα και προδοσίες γι’αυτό επέζησαν στους αιώνες.