[quote]Αφιέρωμα ως απόδοση τιμής στον πεσόντα κατά τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο Σωτήριο Δρίτσα του Γεωργίου (υπίατρο)[/quote]
Ζωή και θάνατος. Θάνατος και ζωή. Ένας αέναος συνδιασμός. Ένας άρρηκτος και διαχρονικός δεσμός από τότε που ρόδισε η ανθρωπότητα. Κανείς δεν μπορεί να νικήσει το θάνατο, παρά μόνο ο Θεός, για μας τους Χριστιανούς. Υπάρχουν, όμως, και αυτοί που δεν νικούν το θάνατο, αλλά το φόβο του θανάτου και αφήνουν αγήρατο το όνομά τους στους μεταγενέστερους. Τέτοιοι είναι και οι ήρωες των εθνικών μας αγώνων. Οι άνθρωποι που θυσίασαν τη ζωή τους, που έκαναν την υπέρβαση υπερασπιζόμενοι την πατρίδα, γιατί το ένιωθαν πως δεν ζει χωρίς αυτή η ανθρώπινη ψυχή. Και έδωσαν τον αγώνα τον καλό, έφυγαν σωματικά, αλλά έμειναν ως ηθικοί σηματωροί, άξια πρότυπα για τις επόμενες γενιές, που τελικά δεν γνώρισαν τον καλύτερο κόσμο για τον οποίο αυτοί θυσιάστηκαν. Οι μεταγενέστεροι, ωστόσο, κυρίως στην εποχή μας εύκολα ξεχνούν ακολουθώντας το άρμα του υλικού ευδαιμονισμού, των καθημερινών προβλημάτων, του ατομικισμού και των εφήμερων προτύπων που η εποχή μας προβάλλει. Σήμερα, βέβαια, είμαστε εγκλωβισμένοι σε μια κρίση που από κάθε πλευρά μας πολιορκεί. Γι’ αυτό όλοι έχουμε ανάγκη από ένα χαμόγελο, από ένα έρεισμα, από έναν ούριο άνεμο που θα διαλύσει την καταχνιά της ψυχής μας.
Χρειάζεται έστω και λίγο η μνήμη μας να αναπολήσει στις ένδοξες σελίδες της σύγχρονης ιστορίας της και να οσμιστεί τη μυρωδιά που διαχέεται σ’ όλη τη χώρα. Μια μυρωδάτη οσμή λεβεντιάς και παλικαριάς που συντροφεύει αυτούς τους ανθρώπους που τιμάμε τέτοιες μέρες. Ο καθένας απ’ αυτούς μια ξεχωριστή ιστορία. Όλοι μαζί η ιστορία. Έτσι γράφοντας για έναν, είναι σαν να τους τιμάμε όλους. Και αυτός που θα εκπροσωπήσει σήμερα τους πολλούς είναι ένας συμπολίτης μας. Ο Σωτήριος Δρίτσας του Γεωργίου (υπίατρος), που σκοτώθηκε στις 10/1/1941 στην Κλεισούρα της Αλβανίας. Αφού αυτό το πόνημα είναι αφιερωμένο σ’ αυτόν καλό θα ήταν να μάθουμε λίγα πράγματα για την ζωή του και τον τρόπο της θυσίας του.
Ο Σωτήρης γεννήθηκε το 1912 στα Μέγαρα, όπου μεγάλωσε και τελείωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Σπούδασε πολιτική ιατρική και αργότερα ακολούθησε την στρατιωτική ιατρική. Στον ελληνοϊταλικό πόλεμο επιστρατεύθηκε με το βαθμό του ανθυπιάτρου. Μετά το θάνατό του του απονεμήθηκε ο βαθμός του υπιάτρου. Νέο παιδί, ένας απλός καθημερινός άνθρωπος με τα απλά καθημερινά όνειρά του και τις απλές καθημερινές του ανάγκες κλήθηκε, όπως και τόσοι άλλοι, να αντιμετωπίσει «αυτούς που έπραξαν το κακό». Πολέμησε σκληρά, γιατί καθήκον γι’ αυτόν ήταν η πίστη στην πατρίδα. Ήρθε, όμως, η μαύρη ώρα. Στις 10 Ιανουαρίου 1941 ύστερα από 3μερη σκληρή μάχη χωρίς ύπνο και σχεδόν χωρίς τροφή, αφού η μεραρχία του πήρε τα περίφημα στενά της Κλεισούρας έπεσε για ύπνο μαζί με τους συμπολεμιστές του. Οι μάχες που προηγήθηκαν ήταν σκληρές, φονικές και νικηφόρες για τον ελληνικό στρατό. Πριν ξημερώσει καλά-καλά η 10η Ιανουαρίου 1941, σκόρπιες βολές βαρέως πυροβολικού πέφτουν αραιά-αραιά σχετικά μακριά. Κανονιού βολές μυρίζεται ένας άριστος πυροβολητής που βρισκόταν στους πρόποδες του υψώματος Μάλι-Γαρόνιν. Τρέχει στην καλύβα με τους πέντε κοιμώμενους αξιωματικούς, μεταξύ των οποίων βρίσκεται και ο Σ. Δρίτσας. Φωνάζει, τους κλωτσά, τους ξεσκεπάζει. Ψόφιοι από την κούραση ούτε καν ανταποκρίνονται. Οι τόσοι ταλαιπωρημένοι αξιωματικοί δεν σηκώνονται και έμελλε να μην σηκωθούν ποτέ, αφού πέφτει οβίδα βαρέως πυροβολικού στην καλύβα και τους σκοτώνει όλους. Η μοίρα όλων ήταν ο θάνατος. Χάθηκαν χωρίς να βάλει κάποιος λίγα λουλούδια στον τάφο τους.
Και έγινε ο συμπολίτης μας ένα απρόσωπο γενναίο παλικάρι της διαχρονικής ελληνικής ιστορίας, που πολέμησε για το λαό του, που παλεύει να επιβιώσει στον αιχμηρό και άνυδρο τούτο τόπο, που αιώνες τώρα φυλάει καραούλι με το όπλο στο χέρι και πάντα βρίσκεται από τη μεριά των αδικημένων. Γίνεται ο ένας που εκπροσωπεί τη μοίρα όχι μόνο του κάθε ανώνυμου Έλληνα, αλλά του κάθε ανθρώπου, κάθε εποχής και κάθε τόπου, που οι εκάστοτε ισχυροί της γης του στερούν το ψωμί, τον ήλιο, τον αέρα, την ελευθερία. Αυτοί οι ισχυροί της γης, ωστόσο, πέφτουν σε ένα ατόπημα. Ξεχνούν ότι η στέρηση της ελευθερίας οδηγεί τον αδικημένο στον «υπέρ πάντων» αγώνα για την κατάκτησή της, σε έναν αγώνα που ανασταίνει ακόμα και τους νεκρούς. Στο δικό μας νεκρό, που βρίσκεται θαμμένος κάπου στην Αλβανία, ίσως φτάσει το μήνυμα της δικαίωσης αυτού και των συμπολεμιστών του. Αλλά και εμείς, οι συμπολίτες του πρέπει να καταλάβουμε πως ο πόλεμος είναι η κατάργηση του ορίου ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο. Ας κοιτάξουμε προς τον ουρανό και ίσως τον δούμε, όπως τότε «να ανεβαίνει τώρα με βήμα πρωινό στη χλόη που μεγαλώνει μοναχός και ολόλαμπρος». Ίσως ακούσει τους στίχους του Ελύτη με τους οποίους τον αποχαιρετάμε, περήφανοι γι’ αυτόν, που έγραφε στους δικούς του «Αν πεθάνω μην στενοχωρηθείτε. Θα πεθάνω για την πατρίδα».
[quote]
Ω μην κοιτάτε
Ω μην κοιτάτε από πού του
Από πού του ‘φυγε η ζωή.
Μην πείτε πως
Μην πείτε πως ανέβηκε ψηλά ο καπνός
Του ονείρου.
Έτσι λοιπόν η μια στιγμή
Έτσι λοιπόν η μια
Έτσι λοιπόν η μια στιγμή παράτησε την άλλη,
Κι ο ήλιος ο παντοτινός έτσι μεμιάς τον κόσμο!
[/quote]
Σημ. 1. Οι Μεγαρείς τίμησαν το άξιο τέκνο τους δίνοντας το όνομά του σε ένα δρόμο της πόλης τους.
Σημ. 2. Οφείλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον ανηψιό του πεσόντος συμπολίτη μας, κ. Δρίτσα Σωτήριο του Κων/νου, ιατρό, για τη βοήθεια που μου πρόσφερε ώστε να γραφεί αυτό το αφιέρωμα.
Στην κεντρική φωτογραφία του άρθρου, Σωτήρης Δρίτσας, δεύτερος από δεξιά, με τους συμπολεμιστές του.