Το παραδέχομαι και το ομολογώ και το αγαπώ και το χαίρομαι πολύ το αυθεντικό το σκυλάδικο.
Οι νύχτες αυτές οι σκοτεινές, αποφασισμένες «αλκοολικές» που λέει κι ο Παντελής, με την καψούρα να ρέει από μπουκάλια, την πίστα να αφουγκράζεται και να συνδιαλέγεται με τον παλμό του καψούρικου κοινού. Γιατί εδώ που τα λέμε πρέπει να τον έχεις ένα νταλκά για να μπεις εκεί μέσα.
Κάργα τα ηχεία, να το χαίρεσαι το μπουζούκι, ρε παιδί μου.
Όταν όμως αυτό το μπουζούκι έρχεται στο σπίτι σου, τι γίνεται;
Τα ξενυχτάδικα και τα καφέ είναι δύο τελείως διαφορετικού τύπου επιχειρήσεις. Ξεκινώντας από αυτό, διέπονται από διαφορετικό «νομικό»-οικονομικό καθεστώς, πληρώνουν αλλιώς φόρους, δουλεύουν άλλα ωράρια. Και κανένα από τα δύο 24 ώρες το 24ωρο.
Και θέμα έχει γίνει και στη μικρή μας πόλη το τελευταίο διάστημα.
Ο κόσμος ξενυχτάει, διασκεδάζει βγαίνοντας μετά τη 1 (!), τα μαγαζιά θέλουν να είναι ανοιχτά περισσότερο, να «βαράνε»…
Όμως πού «βαράνε»; Μέσα σε κατοικημένη περιοχή… Και ωραία τα περνάμε εμείς, αλλά κάποιες φορές οι γείτονες δεν συμμερίζονται το ιβεντάκι.
Και το πράμα δυσκόλεψε όταν η αρμοδιότητα για το «σφράγισμα» των μαγαζιών της νύχτας -που ‘ναι όμως και της μέρας-πέρασε στην Αστυνομία από τον Δήμο, που λίγο που ‘μαστε όλοι φίλοι, λίγο για να δουλέψουμε όλοι στους χαλεπούς καιρούς άφηνε κάποια περιθώρια.
Τα μαγαζιά κλείνουν με σκληρότερους όρους, απαγορεύεται η είσοδος-πόσο μάλλον η ανακαίνιση- οι μέρες του σφραγίσματος είναι περισσότερες και δεν διαπραγματεύονται.
Οι καταστηματάρχες χθες τα έκλεισαν, Δευτέρα, μια νεκρή έτσι κι αλλιώς μέρα, διαμαρτυρόμενοι, κι είπαν ότι ψάχνουν μαζί με δήμο και τους άλλους φορείς τη «χρυσή τομή».
Πολύ δύσκολο το μέτρο. Να είμαστε όλοι ικανοποιημένοι και στην περίπτωση αυτοί και οι ιδιοκτήτες, και οι εργαζόμενοι και οι γείτονες και το σύνολο ικανοποιημένο από το επίπεδο-την ποιότητα(;)-διασκέδασης ή έστω κοινωνικής συναναστροφής.
Κι όπου είναι δύσκολο το μέτρο, εκεί έρχεται η δικαιοσύνη, ο νόμος. Άλλο μεγάλο θέμα, αλλά κυρίως αυτό που δε γράφεται στα χαρτιά είναι ο σεβασμός-στην περίπτωση αυτή να το ξεκαθαρίσω απέναντι σε κόσμο που ζει από τα μαγαζιά, που πάει στα μαγαζιά, που κοιμάται όμως και δίπλα από τα μαγαζιά, που περνάει από τα μαγαζιά και φεύγει τρέχοντας.
Τι θα γίνει; Δεν νομίζω και πολλά.
Μπορεί τη λύση σε αυτήν την κατάσταση να τη δώσει το θηρίο της αγοράς, που αν δεν είσαι καλό παιδί, σε τρώει ανελέητα δυστυχώς, κι οι καλύτεροι θα μείνουν, αν δε βρουν τη λύση, αφού σταματήσουμε να κυνηγάμε την ουρά μας, σαν τα σκυλιά.
κάτι δικά της γράφει η Αλέκα Σταματιάδη
[clear]