Πριν μπω στην “ουσία” του κειμένου, θέλω να προκαταβάλω τους “ειδήμονες” και “επαϊοντες” ότι το παρακάτω δεν είναι απόρροια ούτε μελέτης, ούτε επιστημονικής… κάτι τέλος πάντων, διότι είμεθα κάτα βάθος και επικοινωνιολόγοι-τρώω τα πτυχία μου.
Είναι μια απλή έκφραση αγανάκτησης.
Ένα “μπούχτισμα”.
Ωραία η επικοινωνία ε;
Ωραία να μας λένε τι καλοί που είμαστε, τα κάνουμε, τα φτιάχνουμε ε;
Σαν να ψηλώνουμε ρε παιδί μου και να ζητάμε αύξηση στο χρηματιστήριο των κοινωνικών αξιών.
Λοιπόν, κουράστηκα.
Όλο μαγκιά, φωτογραφία, πόζα κι ιστορία.
Κι αυτό οκ, έχει την πλάκα του, αλλά όταν το παίρνουμε και στα σοβαρά το παιχνιδάκι και το κάνουμε επικοινωνιακή ΠΟΛΙΤΙΚΗ, καταντά αηδία.
Αηδία για όσους γνωρίζουμε ή έχουμε ακουμπήσει εκστρατείες κανονικές, οργανωμένες, παιγμένες και στημένες από τέρατα πολιτικής. Αυτούς που έβγαιναν κάποτε στα μπαλκόνια και γέμιζαν οι πλατείες, κι ακούγονταν συνθήματα, κι ανέβαιναν οι παλμοί, αδρεναλίνη πολιτική…τώρα ξενερώσαμε μου φαίνεται.
Και μόλις κατάλαβα ότι το σοβαρεύω και το γυρίζω.
Ρε παιδιά γιατί τόσα προφίλ, τι έχετε να πείτε μέσα από όλα αυτά τα ποστ;
Η αλήθεια είναι ότι η υπερέκθεση κουράζει.
Κάθε δευτερόλεπτο κι από ένα τέραααααστιο στάτους που κατεβαίνει με τελίτσες.
Να κάπως έτσι…
………..
.,………………………………………..
………………………………………………………………………
Άσε που μετράμε και τα λάικ και ποιος θα κάνει πού. Κι άμα θέλω δηλαδή να λαϊκ-ίσω κανάν αρσενικό, που ε κατεβαίνει κιόλας σε κανά συνδυασμό, τσουπ, το βγάλαμε το σκάνδαλο. “Μου αρέσει” είπα καλέ, όχι τον στηρίζω-ψηφίζω.
Και πια, όοοοολα αν δεν γίνουν εδώ δε γίνονται πουθενά. Δε λέω μπορεί να’ναι κι αλήθεια, αλλά δεν είμαστε όλοι πάνω από ένα κινητό-τάμπλετ-υπολογιστή. Ξέρεις, έχουμε και ζωή. Κυρίως έξω απ’ αυτό. Get a life, πώς να το πώ.
Το κοινό που απευθύνεσαι κύριε Αιρετέ δεν διαβάζει στο Facebook. Εδώ χαζεύουμε, κουτσομπολεύουμε, κοζάρουμε, γκομενίζουμε, πως να το πω.
Κι αν νομίζεις ότι σ’ έβγαλε αυτό, φρόντισε μη μας ξεράσει όλους.
Υ.Γ. Υπόσχομαι ότι όταν θα έχω περισσότερο χρόνο θα κάνω κανονική ανάλυση κι όχι ένα απλό μικρό σχολιάκι αγανάκτησης-κόπωσης.
κάτι δικά της γράφει η Αλέκα Σταματιάδη