γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Οι περισσότεροι συμπολίτες επιθυμούν το μεγαλύτερο δυνατό όφελος με το μικρότερο δυνατό κόπο. Κυριαρχούνται δηλαδή από το πνεύμα της ευκολίας. Υπάρχει η πεποίθηση, σχεδόν σε. όλους, ότι η εργασία και η φιλοτιμία ούτε αναγνωρίζονται ούτε αμείβονται όσο πρέπει και δε δικαιώνονται. Με άλλα λόγια, πιστεύουν ότι ο πιο σίγουρος δρόμος για την επαγγελματική, οικονομική, κοινωνική άνοδο δεν είναι η προσπάθεια, η εργατικότητα και η ικανότητα, αλλά η ευκαιρία, η τύχη και το μέσον.
Ποτέ άλλοτε η πληροφόρηση δεν ήταν τόσο ελεγχόμενη και τόσο μηδενιστική όσο είναι τώρα και γι’ αυτό όλα είναι εξαγοράσιμα και όλα έγιναν προσβάσιμα με το χρήμα. Το σύνθημα της εποχής που ζούμε είναι: «Με τα λεφτά και για τα λεφτά κάνεις τα πάντα». Ολόκληρη η ανθρωπότητα πάσχει από την αρρώστια του χρήματος και τον παθιασμένο έρωτα της δύναμης, που αποκτά όποιος έχει λεφτά. Τώρα τα θέλουμε όλα έτοιμα και αγοράζουμε τα πάντα από τρόφιμα, ως και τις. ιδέες.
Άλλοτε τα πράγματα ήσαν διαφορετικά. Από τη Φύση έπαιρναν τα πάντα χωρίς λεφτά. Μάζευαν τα νερά από τις βροχές σε στέρνες και τα χρησιμοποιούσαν για πλύσιμο και λάτρα γενικά, ενώ από το πηγάδι τους, έπιναν καθαρό και δροσερό νερό, φυσικά δωρεάν. Τώρα πληρώνουμε για νερό στη ΔΕΥΑΜ τα .μαλλιοκέφαλά μας. Το ψωμί, οι ελιές, το κρασί, τα φρούτα, τα εξασφάλιζαν από τη σοδειά τους. Τώρα άμα κλείσουν οι φούρνοι και τα καταστήματα τροφίμων, δε θα έχουμε τίποτα να φάμε και τα λεφτά μας δεν θα έχουν καμία αξία.
Με τα λεφτά μπορείς να αγοράσεις συναισθήματα, αλλά ψεύτικα! Η αληθινή φιλία δεν αγοράζεται ούτε η αγάπη ούτε το θάρρος και φυσικά, ούτε η υγεία.
Οι άνθρωποι τώρα, όσοι δεν έχουν μεταφυσικά στηρίγματα, χωρίς αξίες και ιδανικά, με πολιορκημένες τις αισθήσεις τους από τις εξεγερμένες επιθυμίες τους, έχουν πέσει στην παγίδα και στη μανία της απληστίας και της ευκολίας.
Μόνο ό, τι χρησιμεύει, ό, τι αποδίδει και μετράει οικονομικά αξίζει της προσοχής μας!Γίναμε φτωχοί ζητιάνοι για λίγη ΑΛΗΘΙΝΗ αγάπη, γιατί χορτάσαμε από την αχαριστία και την αδιαφορία των άλλων. Χαιρόμαστε λίγο για ό, τι έχουμε και λυπούμαστε πολύ για ό, τι μας λείπει. Ξεχνάμε δηλαδή ότι φτωχός δεν είναι μόνο όποιος έχει λίγα, αλλά και αυτός που επιθυμεί περισσότερα από όσα έχει. Οι άνθρωποι τώρα βασανίζονται όχι από τα πόσα έχουν, αλά από τα πόσα θέλουν.
Ζητούν απεγνωσμένα σκοπό ζωής και πελαγοδρομούν γιατί δεν ξέρουν που βαδίζουν χωρίς πυξίδα ,δηλαδή χωρίς τις πατροπαράδοτες αξίες.
Γκρεμίσαμε τα παλιά και τα αιώνια ερείσματα της ζωής και πήγαμε πέρα από την παράδοση και πέρα από τις συνήθειες των προηγούμενων γενεών. Έχουμε πάψει να σεβόμαστε τα γηρατειά, αμφισβητούμε την εξουσία, δεν πιστεύουμε στην αξιοκρατία και έχουμε πέσει στην αδιάντροπη ικανοποίηση των ενστίκτων μας. Όμως η ευτυχία στη ζωή δε βρίσκεται στην ικανοποίηση των ενστίκτων, όπως δηλαδή στα ζώα, ούτε στην τεχνολογική πρόοδο. Ο ποιητής μας το φωνάζει να μας προβληματίσει :
«Όσα βουνά κι αν ανεβείτε,
Απ’ τις κορφές τους θ’αγναντέψετε άλλες κορφές
Ψηλότερες, μιαν άλλη πλάση ξελογιάστρα.
Και στην κορφή σαν φτάσετε, την κατάψηλη,
Πάλι θα καταλάβετε πως βρίσκεστε
Σαν πρώτα, κάτω απ’ όλα τ’άστρα».
(Παλαμάς, από το «Δωδεκάλογο του Γύφτου»)