Σε αυτή τη σειρά των άρθρων μου για το Γ.Π.Σ, αλλά και των βίντεο- άρθρων μου στο Megara TV, ευελπιστώ να τεκμηριώσω δυο πράγματα. Το πρώτο έχει να κάνει με το πως βλέπουμε εμείς τα διάφορα πολιτικά δρώμενα και το δεύτερο είναι, το πως τα αντιμετωπίζει η επίσημη πολιτική τάξη της χώρας.
Έχω πολλές φορές τονίσει, ότι το να εγκριθεί η όχι το Γ.Π.Σ δεν έχει καμία σημασία, όχι όμως, για το εάν αυτά που προτείνει είναι σωστά η λάθος, αλλά στο ποιος το αποφασίζει αυτό. Έχω τεκμηριώσει επίσης, ότι αυτό το ΓΠΣ , δεν το έχει αποφασίσει ο Μεγαρικός λαός.
Αυτό που προέχει είναι να αναλύσουμε τι σημαίνει, το ποιος αποφασίζει. Για να το εξηγήσω καλλίτερα θα αντιγράψω ένα μικρο απόσπασμα από τον νόμο (3ο μνημόνιο) υπ’ αριθ. 4336 ΦΕΚ 94, της 14 Αυγούστου 2015 στο παράρτημα Γ:
“Η κυβέρνηση δεσμεύεται να διαβουλεύεται και να συμφωνεί με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για όλες τις ενέργειες που αφορούν την επίτευξη των στόχων του Μνημονίου Συνεννόησης, πριν από την οριστικοποίηση και τη νομική έγκρισή τους”
Άρα λοιπόν το ΓΠΣ θα πρέπει να διαβουλευθεί και να συμφωνηθεί πρώτα με την “τρόικα” και μετά να το υπογράψει ο υπουργός ανδρείκελο.
-Αναρωτιέμαι, έχει κανείς την αυταπάτη ότι αυτός ο “θεσμός” σε ότι κάνει, το κάνει για το καλό μας;;!!.
-Αναρωτιέμαι, έχει κανείς την παραμικρή εντύπωση ότι η αλλαγή του ΓΠΣ, σε σχέση με το αρχικό, δεν έγινε καθ` υπόδειξη των “θεσμών“ για να εξυπηρετηθούν μόνο τα συμφέροντα των ολιγαρχών, ντόπιων και ξένων;;;!.
Το κυρίως ερώτημα λοιπόν είναι τι κάνουμε για να τελειώσουμε με αυτήν την κατάσταση που μας έχει υποβληθεί, μετατρέποντας την χώρα μας σε μια αποικία χρέους, που για αυτήν αποφασίζουν μόνο οι δανειστές.
Αυτό είναι που φωνάζω, διότι πρέπει να καταλάβουμε ότι το ΓΠΣ, το ασφαλιστικό, το συνταξιοδοτικό κ.λ.π, δεν είναι ο σκοπός, αλλά θα πρέπει να είναι η σπίθα που θα ανάψει την φωτιά που θα κάψει όλους τους προδότες και δωσίλογους της πολιτικής ολιγαρχίας της χώρας μας, γιατί παράδωσαν με μια υπογραφή αυτό το τιμημένο κράτος (με αίμα), στους διεθνείς φασίστες, παιδεραστές και ότι σαβούρα έχει γεννήσει και υποθάλψει το κεφάλαιο.
Αυτό είναι που φωνάζω, ότι είναι καθαρά θέμα δημοκρατίας και λαϊκής κυριαρχίας.
Το αγροτικό δεν αφορά μόνο τους αγρότες.
Αφορά και εμένα διότι η λιγοστή δουλειά που έχω βασίζεται σε αυτούς. Άρα η επιβίωσή τους με αφορά άμεσα. Τα τυράκια τύπου, ΓΠΣ, τύπου ασφαλιστικού, είναι ακριβώς για να πιαστούμε στην φάκα που λέγετε “ατομικισμός”, δηλαδή, “πρώτα τα συμφέροντά μου”. Όχι ρε παιδιά “πρώτα η πατρίδα” που τα συμπεριλαμβάνει όλα αυτά.
Το κυρίως ερώτημα λοιπόν, έχει απάντηση, που δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Την δυνατότητα δηλαδή, να αποφασίζω εγώ για τον τόπο μου και το μέλλον μου.
Για να την πετύχουμε το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να ανατρέψουμε το υπάρχων σύστημα διακυβέρνησης. Μεγάλη ευκαιρία είναι να ενωθούμε όλοι στο κίνημα των αγροτών που παίρνει διαστάσεις εξέγερσης και να απαιτήσουμε την παράδοση των κλειδιών της χώρας σε εμάς, κλίνοντας όχι τους δρόμους αλλά τις εφορίες και τις τράπεζες και ανοίγοντας τα διόδια. Ζούμε οικονομικό πόλεμο άρα τα πυρομαχικά μας είναι η διακοπή της ροής του χρήματος προς την κυβέρνηση.
Η επιτυχία αυτού του εγχειρήματος εξαρτάται από δυο σημαντικούς παράγοντες. Ο πρώτος είναι η κατανόηση από τους ίδιους τους αγρότες ότι το ζήτημα δεν είναι κλαδικό, αλλά καθαρά πατριωτικό, και όλοι εμείς οι άλλοι να κατανοήσουμε επίσης, ότι εάν χαθούν οι αγρότες, καήκαμε. Ο δεύτερος είναι η καταπολέμηση του “φόβου“ που τόσο έντεχνα κρύβεται πίσω από τον “ατομικισμό”.
Πληροφοριακά αναφέρω ότι τα μηνύματα που έρχονται από τα μέτωπα είναι ότι με δυσκολία μεν, καταφέρνουν σιγά – σιγά να πετάξουν έξω από τις συνελεύσεις, τους συνδικαλιστές και τα κομματόσκυλα, που το μόνο που επιθυμούν είναι να παραμείνει ο αγώνας καθαρά συντεχνιακός και όχι “εθνικοαπελευθερωτικός”. Εάν τα καταφέρουν σωθήκαμε.
Ο φόβος που είναι διάσπαρτος, ότι εάν πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε τίποτα, θα σταματήσουν οι γίδες να γεννούν, θα στερέψουν οι βρύσες και ο πόλεμος θα είναι καθημερινότητα, λέω ότι αυτά ήδη τα ζούμε, επίσης θέλω να σκεφτούμε ότι, είναι καλλίτερα να μας διοικεί ο οποιοσδήποτε από το υπάρχων πολιτικό σύστημα ή μια “νοικοκυρά“, που σε αυτές τις αντίξοες συνθήκες καταφέρνει και προχωράει τα του “οίκου” της (πατρίδα), δίχως να χάσει την αξιοπρέπειά του;;.
Το ερώτημα είναι πλέον αμείλικτο.
Ευχαριστώ
Κώστας Αν. Δέδες
Υ.Γ. Στους φίλους που μέσω κοινών γνωστών μου στέλνουν μηνύματα για τα άρθρα μου θα τους παρακαλούσα να έρθουν σε επαφή μαζί μου για περαιτέρω συζήτηση. Είναι εύκολο να με βρουν.