Γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Αντιφατικά και τραγικά πλάσματα έχουμε γίνει. Θέλουμε τους άλλους κοντά μας, αλλά και… μακριά μας, δηλαδή και μαζί και χώρια!
Έχουν υψωθεί γύρω μας τείχη επάνω σε συμφέροντα, σε μίση, φθόνο και σε φιλοδοξίες. Κλείνεται λοιπόν ο καθένας στον εαυτό του και δεν επικοινωνεί με τον διπλανό του.
Αυτές όμως τις γιορτινές μέρες, η ψυχή μας γαληνεύει μέσα στη θαλπωρή της οικογένειας και της Άνοιξης.
Το μεσημέρι της Λαμπρής θα τσουγκρίσουμε τα κόκκινα αυγά, κατά το έθιμο που συμβολίζει την Ανάσταση και θα πέσουμε με τα μούτρα στο σουβλιστό αρνί. Το γεμάτο τραπέζι κι ο λαμπρός ήλιος της άνοιξης, μας γεμίζουν αισιοδοξία και μας φτιάχνει τη διάθεση η κεχριμπαρένια ρετσίνα ή το κοκκινέλι, μαζί με τα τραγούδια από την τηλεόραση.
Αυτές βέβαια οι εικόνες χαράς και οικογενειακής γαλήνης, δεν είναι σε ΟΛΑ τα σπίτια. Υπάρχουν και οι πενθούντες, οι άρρωστοι, οι φτωχοί και τα μοναχικά άτομα, που τέτοιες μέρες γιορτινές μελαγχολούν, γιατί νιώθουν μεγαλύτερα τα βάσανά τους. Του φτωχού το αρνί είναι συνήθως μικρό κι αδύνατο σαν κουνέλι, ενώ του πλούσιου μεγάλο και παχύ σαν μοσχάρι.
Τα καλά και άφθονα φαγητά στο πασχαλινό τραπέζι θα γεμίσουν το στομάχι μας. Όμως οι καρδιές μας , άμα είναι σφαλιστές χωρίς αγάπη, θα νιώσουμε ένα κενό μέσα μας, σαν κάτι να μας λείπει και δε θα ξέρουμε τι είναι αυτό. Η οικονομική κρίση που περνάμε μας έχει όλους φέρει σε δύσκολη θέση, αλλά αυτός δεν είναι λόγος να χάσουμε το κέφι μας τέτοιες μέρες.
Και με λιγότερα μπορούμε να ζήσουμε, γιατί φτωχός δεν είναι αυτός που έχει λίγα ,αλλά αυτός που επιθυμεί πάντα περισσότερα από όσα έχει.
Στην πατρίδα μας ένα έθιμο, που κρατά αιώνες, είναι να σουβλίζουμε αρνί τη Λαμπρή και να «διαβάζουμε» της τύχης τα γραμμένα στη σπάλα του. Στο τριγωνικό αυτό κόκκαλο της δεξιάς πλάτης του αρνιού, οι πρόγονοί μας έβλεπαν τα μελλούμενα, ανάλογα με τις σκιές, τα βαθουλώματα, τις γραμμές και τα άλλα σημάδια του.
[quote]Το αρνί της Λαμπρής και ο Κολοκοτρώνης[/quote]
Τη Λαμπρή του 1822 ο γέρος του Μοριά Θ. Κολοκοτρώνης «διάβασε» στη σπάλα του αρνιού την επιτυχία της επανάστασης που είχε ξεσπάσει ένα χρόνο πριν. Τρεις μήνες μετά, τον Ιούλιο του 1822, ο Δράμαλης έφτασε στην Πελοπόννησο προξενώντας με τον πολυάριθμο στρατό του πανικό και ένα μεγάλο ρεύμα προσφυγιάς Ελλήνων. Καθώς λοιπόν ο Κολοκοτρώνης ροβολούσε με τα παλικάρια του τον Αχλαδόκαμπο, για να πάει από την Τρίπολη στο Άργος και να φράξει το δρόμο του Δράμαλη, συνάντησε στη δημοσιά πλήθος προσφύγων. Πολλά γυναικόπαιδα, γέροι, αλλά και παλικάρια που έφευγαν για να γλιτώσουν τη σφαγή. Ίδιες εικόνες έχουμε πολλές δει με τους Σύρους πρόσφυγες. Ο γέρος του Μοριά, φώναξε στα παλικάρια, που λάκιζαν μαζί με τα γυναικόπαιδα. «Πού πάτε ωρέ κιοτήδες ;». Όταν αυτοί του δικαιολογήθηκαν ότι ο αγώνας ενάντια στο Δράμαλη είναι άνισος, ο Κολοκοτρώνης είπε: «θα ξεκάνω το Δράμαλη. Όλα προμηνύουν το χαμό του. Τα αρνιά της Λαμπρής το διαλαλούν στη σπάλα τους και μοναχά οι κιοτήδες δεν το νιώθουν. Δεν το ακούσατε; Ο Θεός έχει υπογράψει τη λευτεριά της Ελλάδας και δεν παίρνει πίσω την υπογραφή του». Μετά από αυτά τα λόγια, όλα εκείνα τα παλικάρια, που έφευγαν να γλιτώσουν μαζί με τα γυναικόπαιδα, σμίξανε με το ασκέρι του Κολοκοτρώνη που νίκησε το Δράμαλη στα Δερβενάκια στις 26 Ιουλίου 1822, όπως είχε φανεί καθαρά στιος σπάλες των αρνιών της Λαμπρής.
Χρόνια πολλά.