Γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Η αυτογνωσία είναι ευθύνη και δύναμη. Όταν ξέρει κανείς, ως άτομο και ως λαός, τα ελαττώματά του, μπορεί να τα περιορίσει ή να τα διορθώσει.
Ο ιστορικός Καρλ Μπέλοχ έγραψε για μας τους Έλληνες: «Ο ευφυέστατος αυτός λαός, που δίδαξε στον κόσμο τον ανθρωπισμό, που δημιούργησε τα τελειότερα φιλοσοφικά συστήματα,στις κωμωδίες του κορόϊδευε ό, τι είχε ιερόν και ελάτρευε , ενώ τιμωρούσε με θάνατο τους καλύτερους συμπολίτες του».
Ένας άλλος ξένος ο Η. Kelli έγραψε: «Ο Έλληνας είναι πανέξυπνος, αλλά εγωιστής. Δραστήριος, αλλά και αμέθοδος, θερμόαιμος, ανυπόμονος, αλλά και γενναίος πολεμιστής. Ανέδειξε τον Σωκράτη, για να τον… δηλητηριάσει, εθαύμασε τον Θεμιστοκλή, για να τον καταδικάσει….Παράλογο πλάσμα ο Έλληνας, ατίθασος, περίεργος, ασταθής. Θαυμάστε τον ή περιφρονήστε τον, αν θέλετε, αλλά δεν μπορείτε να τον ταξινομήσετε».
Ο Λόρδος Βύρων έγραψε: «Οι Έλληνες έχουν ανάγκη από πολλά πράγματα, αλλά προπάντων από ομόνοια και πειθαρχία».
Είναι γεγονός ότι εύκολα βλέπουμε τα ελαττώματα των άλλων, αλλά δύσκολα τα δικά μας. Είναι επίσης αλήθεια ότι έχουμε και πολλά προτερήματα, δυνατότητες και αρετές, όπως: πνεύμα ανήσυχο και ανοιχτό, υψηλό δείκτη νοημοσύνης, επινοητικότητα, εφευρετικότητα.
Επίσης διαθέτουμε εμπορικό και επιχειρηματικό πνεύμα, δημιουργικότητα, ναυτικό δαιμόνιο και προπάντων έχουμε φιλότιμο!
Είμαστε επίσης αυθόρμητοι και εκδηλωτικοί στα συναισθήματά μας, μέχρι υπερβολής.
Ένα βασικό μας ελάττωμα, είναι ότι δεν προσέχουμε τις λεπτομέρειες και μένουμε στο «περίπου» και στο πάνω –κάτω. Επίσης είμαστε ανυπόμονοι, βιαστικοί, εύθικτοι, ευέξαπτοι και ευερέθιστοι.
Όχι σπάνια, εκδηλώνουμε φθόνο και κακεντρέχεια, για όσους μας ξεπερνάνε!
Υπερηφανευόμαστε πολύ για την ιστορία μας, αλλά την…αγνοούμε! Το πιο περίεργο ελάττωμά μας, είναι ότι τα βάζουμε πάντα με τους ξένους για τα παθήματά μας, δηλαδή είμαστε ξενόφοβοι, αλλά συγχρόνως και… ξενομανείς!
Δυστυχώς, ούτε στο σχολείο ούτε στο σπίτι καλλιεργούνται οι αρετές μας ως λαού.
Η έμφυτη, για παράδειγμα, του λαού μας ευφυΐα δεν προχώρησε και εκφυλίστηκε σε «καπατσοσύνη», δηλαδή στην ηθική χαλάρωση.
Η νοοτροπία μας να επιδιώκουμε το μέγιστο δυνατό όφελος με το μικρότερο δυνατό κόπο και όσο λιγότερο παράγουμε, τόσο περισσότερα να ξοδεύουμε, μας οδήγησε πρώτα στην ηθική και μετά στην οικονομική κρίση.
Πρέπει να συνέλθουμε και να φροντίσουμε να περιορίσουμε τα ελαττώματά μας και να αξιοποιήσουμε τις αρετές μας.
Όπως έλεγε και ο Εμ. Ροϊδης «ένα και μοναδικό το εθνικό μας πρόβλημα: εμείς οι ίδιοι». Όλοι συμφωνούν ότι πρέπει να αλλάξουμε, αλλά ΟΧΙ εμείς. Οι… άλλοι!