Γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Αχάριστοι είναι πολλοί άνθρωποι. Όχι μόνο ξεχνάνε γρήγορα το καλό που τους έκανες, αλλά σου κάνουν και κακό στην πρώτη ευκαιρία! Τι να πεις για κάποιους άλλους που γελάνε όταν εσύ πονάς;
Δίκιο βουνό είχανε οι γιαγιάδες μας που έλεγαν ότι το περισσότερο κρύο δεν κάνει στη Σιβηρία, αλλά στις ψυχές των κακών ανθρώπων.
Όμως ευτυχώς υπάρχουν και οι καλοί με ευαισθησίες και είμαι σίγουρος ότι είναι οι περισσότεροι.
Όσοι αγαπάνε τα ζώα είναι ευαίσθητοι, ενώ πολλοί από αυτούς έχουν πληγωθεί από αχάριστους ανθρώπους. Τα ζώα συντροφιάς, όπως λένε π.χ. τα σκυλιά, δεν είναι αχάριστα, αλλά όπως τα περισσότερα ζώα, αναγνωρίζουν το καλό που τους έκανες. Χαρακτηριστική είναι η ιστορία του Ανδροκλή με το λιοντάρι. Κάποτε ο Ανδροκλής βρήκε στο δάσος ένα μικρό λιοντάρι που είχε καρφωθεί στο πόδι του ένα μεγάλο αγκάθι και υπέφερε. Ο Ανδροκλής το λυπήθηκε και του έβγαλε το αγκάθι. Πέρασαν χρόνια και όταν έριξαν τον Ανδροκλή σε ένα μεγάλο λιοντάρι να τον κατασπαράξει, γιατί ήταν χριστιανός, το λιοντάρι όχι μόνο δεν τον έφαγε , αλλά του έκανε χαρές! Ήταν το λιοντάρι που είχε βοηθήσει ο Ανδροκλής με το αγκάθι. Πιστός φίλος μας δεν είναι μόνο ο σκύλος, αλλά και διάφορα ζώα άλλα τα λεγόμενα «συντροφιάς», όπως γάτες, καναρίνια, χρυσόψαρα και άλλα πολλά.
Τα αδέσποτα ζώα που κυκλοφορούν στην πόλη μας εδώ και χρόνια, είναι σκυλιά και γάτες. Τα περισσότερα αδέσποτα σκυλιά, κυκλοφορούν στην παραλία της Βαρέας μαζί με τους … περιπατητές και στα πευκάκια. Οι γάτες οι αδέσποτες συγκεντρώνονται κάθε βράδυ στους κάδους, που συνήθως είναι γεμάτοι σακούλες με σκουπίδια.
Οι κίνδυνοι από τα αδέσποτα είναι πολλοί, όπως η λύσσα και οι επιθέσεις σε ανυποψίαστους πολίτες. Ξέρω περίπτωση συμπολίτη μας, που του επιτέθηκε αδέσποτος σκύλος στη Βαρέα και τον τραυμάτισε σοβαρά. Και για τα ίδια τα αδέσποτα, που κυκλοφορούν πεινασμένα, διψασμένα και άρρωστα, δεν είναι καλή αυτή η κατάσταση. Σε καμία πόλη της Ευρώπης δεν κυκλοφορούν αδέσποτα όπως εδώ. Δεν είναι καθόλου σπάνιο το θέαμα σκύλου με μια σακούλα σκουπιδιών στο στόμα να τρέχει στο δρόμο.
Μάθαμε από τις εφημερίδες ότι πριν από λίγες μέρες το νέο Τοπικό Δημοτικό Συμβούλιο ασχολήθηκε με το θέμα αυτό και αποφάσισε να τοποθετήσει αυτόματες ποτίστρες και ταΐστρες για τα αδέσποτα!
Με αυτήν την απόφαση τα αδέσποτα θα γίνουν περισσότερα και το πρόβλημα θα είναι πιο μεγάλο. Θα δημιουργηθούν αγέλες σκυλιών που η επιθετικότητά τους δεν είναι εύκολο να αντιμετωπιστεί από τους πολίτες. Ο Δήμος αυτό που πρέπει να κάνει είναι να μελετήσει τους ΝΟΜΟΥΣ τους σχετικούς με τα αδέσποτα, όπως είναι ο Ν. 4039/2012. Ο νόμος λοιπόν προβλέπει, ανάμεσα στα άλλα, ένα πενταμελές Συμβούλιο στο Δήμο για τα αδέσποτα. Υποχρεωτικά στα μέλη του, να είναι ένας κτηνίατρος και ένας εκπρόσωπος του κυνηγητικού Συλλόγου. Αντί λοιπόν να τα ποτίζει και να τα ταΐζει ο Δήμος τα αδέσποτα, πρέπει να τα μαζέψει, να τα στειρώσει και να τα εμβολιάσει σε χώρους εκτός πόλης. Όσο για τους φιλόζωους όταν βγάζουν το σκύλο τους περίπατο, να μη βρωμίζουν τα πεζοδρόμια με κόπρανα, αλλά να τα μαζεύουν σε σακούλα με φτυαράκι όπως κάνουν σε όλες τις πόλεις που έχουν πολιτισμό.
Είναι καλό που στο Δημοτικό Συμβούλιο υπάρχουν νέοι άνθρωποι με όρεξη και ιδέες, αλλά θα πρέπει να μελετούν καλά τα θέματα προτού πάρουν τις αποφάσεις τους και προπάντων την νομοθεσία, γιατί με τις αποφάσεις τους αναλαμβάνουν και την ΕΥΘΥΝΗ για τις συνέπειες από επιθέσεις αδέσποτων και τις αρρώστιες τους.
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ
Προχθές έλαβα ένα ευγενικό γράμμα από τον συμπολίτη μας Δρ. Γ. Π. Αλεξίου Μαιευτήρα – Γυναικολόγο, που με ευχαριστεί γιατί αναφέρθηκα σε άρθρο μου στον αείμνηστο πατέρα του Πλούταρχο. Όμως αυτό ήταν υποχρέωσή μου, γιατί τέτοια περιστατικά αφορούν την τοπική μας ιστορία και πρέπει να καταγραφούν.
Πριν από έναν μήνα, συνομιλούσα με έναν ηλικιωμένο συμπολίτη τον Νίκο Παπαβασίλη, καθισμένοι σε ένα παγκάκι στην Βαρέα και μου διηγήθηκε το εξής περιστατικό: «Ήταν Ιούλιος του 1944 δειλινό κι εγώ δεκαεξάχρονος τότε, είχα έρθει εδώ στην «τρούπα» για καμιά αχιβάδα ή καβούρι για να φάω. Ξαφνικά κοντά στα «κότσινα», βλέπω ένα υποβρύχιο, που μετά από λίγο χάθηκε από τα μάτια μου.
Ύστερα φάνηκε από εκείνο το μέρος, ένας ψαράς σαν «τρατάρης» που κράταγε ένα καρτάλι. Με ζύγωσε και μου ζήτησε να τον πάω στο σπίτι του Πλούταρχου Αλεξίου στα Μέγαρα και κατάλαβα ότι είχε βγει από το υποβρύχιο.
Στην αρχή δεν τον γνώρισα, αλλά όταν άκουσα τον Πλούταρχο χαρούμενο να τον αποκαλεί Ναύαρχο, έμαθα ότι ήταν ο αρχηγός του Ναυτικού μας, ο Α. Σακελλαρίου. Κράτησε το στόμα σου κλειστό, μου είπε ο Πλούταρχος, μη το μάθουν οι Γερμανοί. Σήμερα μετά από εβδομήντα χρόνια μιλάω για το περιστατικό αυτό για πρώτη φορά. Μετά ο Πλούταρχος ειδοποίησε τον εργολάβο που είχε φτιάξει τα πολυβολεία στην κακιά Σκάλα τον Τάκη τον Χατζόπουλο. Ο Ναύαρχος ήθελε πληροφορίες για την οχύρωση της περιοχής.»