Γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Οι φιλίες έχουν γίνει σπάνιες και λιγότερο αγνές από άλλοτε. Αντίθετα οι γνωριμίες πιο εύκολες και πιο πολλές, γιατί η επικοινωνία τώρα είναι εύκολη με τα κινητά. Οι σχέσεις μας όμως γίνονται πιο «ψυχρές», γιατί κλειδώσαμε τις καρδιές μας και τις εμπιστευόμαστε ΜΟΝΟ στους… καρδιολόγους! Με τις ώρες παρακολουθούμε την τηλεόραση, κλεισμένοι στον εαυτό μας. Άμα βρεθούμε με κανένα γνωστό, λέμε το ίδιο και μονότονο παράπονο, για τις ατυχίες που μας βρήκανε, για τις «ευκαιρίες» που χάθηκαν με τα όνειρά μας, τα οικονομικά μας προβλήματα και άλλα τέτοια δυσάρεστα. Έτσι βέβαια, δεν είμαστε ευχάριστη συντροφιά. Δυστυχώς έχουμε «στεγνώσει» συναισθηματικά.
Η πρόοδος δε θέλει την άμεση επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων, αλλά την έμμεση, την ηλεκτρονική, δηλαδή μέσα από το κινητό, το e-mail, τα mms, το skype, κτλ. Από αυτή όμως τη μοντέρνα επικοινωνία, λείπει η «ζεστασιά» της ανθρώπινης επαφής. Οι φιλίες που αναπτύσσονται με την ηλεκτρονική αυτή επικοινωνία, δεν είναι φιλίες «φυσιολογικές» αλλά γνωριμίες «ψυχρές» και λιγότερο ειλικρινείς. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, που παγιδεύονται οι νέοι μέσα από το ίντερνετ και οδηγούνται μέχρι και στην αυτοκτονία, από τους… ηλεκτρονικούς δήθεν φίλους τους. Προσοχή λοιπόν, γιατί είναι πιο εύκολη τώρα η επικοινωνία, αλλά ψυχρή και πολύ επικίνδυνη.
Οι προηγούμενες γενιές, αν και βασανισμένες από την ανέχεια και τις στερήσεις, είχαν ανοιχτές τις καρδιές τους για φιλίες και συνεργασίες με τους άλλους. Αυτό τους έδινε δύναμη και κουράγιο να συνεχίσουν τον αγώνα τους για ένα καλύτερο μέλλον.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της συνεργασίας των συμπολιτών μας στις αγροτικές τους ασχολίες. Όταν δηλαδή χρειαζόταν κάποιος βοήθεια στο σκάψιμο του αμπελιού του, για παράδειγμα, έσπευδε ο φίλος, χωρίς λεφτά να βοηθήσει, με την υποχρέωση όμως να ανταποδώσει κι αυτός μια άλλη φορά και να δουλέψει χωρίς λεφτά. Αυτή την εξυπηρέτηση την έλεγαν «δανεικά». Δηλαδή ήταν δάνειο δουλειάς, αντί χρημάτων.
Στους περασμένους αιώνες, οι δεσμοί φιλίας ήταν ακόμα πιο ισχυροί, όπως για παράδειγμα οι «βλάμηδες». Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει ηλικιωμένους συμπολίτες φίλους να αποκαλούν ο ένας τον άλλον βλάμη. Ήταν σαν αδέλφια οι βλάμηδες, γι’ αυτό τους αποκαλούσαν και αδελφοποιτούς. Έκαναν μάλιστα στα περασμένα παλιά χρόνια μια «ιεροτελεστία» όσοι γινόντουσαν βλάμηδες. Κόβανε τον καρπό του χεριού τους λίγο με ένα μαχαίρι να ματώσει και ενώνανε τα ματωμένα χέρια τους, ώστε να ενωθούν τα αίματά τους. Συγχρόνως έλεγαν και έναν όρκο για αιώνια φιλία.
Σήμερα δεν υπάρχουν τόσο δυνατές φιλίες και τόσο ειλικρινείς, αλλά… λυκοφιλίες ή απλές γνωριμίες, που μόλις συγκρουσθούν τα συμφέροντά τους μετατρέπονται σε έχθρες.
Οι γνωριμίες λοιπόν τώρα είναι πολλές, και σπάνιες οι πραγματικές φιλίες. Τι κρίμα!