Από τη στήλη “ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΣΙΑ”
γράφει ο Λουκάς Μπισταράκης
Καλότυχα είναι τα βουνά, καλότυχοι και οι κάμποι
που χάρο δεν ακαρτερούν φονιά δεν περιμένουν.
Εδώ με τον φoνιά ,το δημοτικό μας τραγούδι ερμηνεύει μια για πάντα την απορία της πολιτικής, το ότι δεν υπάρχει πόρος, πέρασμα προς την ευτυχία, δια μέσου του κόσμου της πολιτικής. Και όσες αλλαγές και να γίνουν εμείς οι Ιλιαδορωμηοί γνωρίζουμε την ιλαροτραγική ανακύκληση του κύκλου. Όσο και ν’ αλλάζει ο κόσμος, όσο και να προοδεύει ο ντουνιάς, ο φονιάς δεν εξαλείφεται ποτέ μέσα στον ντουνιά. Ο καιρός, λοιπόν, πάντοτε τα πράγματα ξανάστροφα τα φέρνει και πάντα τα ίδια και τα ίδια, είτε στο βούρκο της αντίδρασης είτε μέσα στην πρόοδο, όλοι περιμένουν το φονιά. Έτσι είναι τούτος ο ντουνιάς, είτε συντηρητικός είτε προοδευτικός, δεν είναι ποτέ καλότυχος, θα ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΝΤΟΤΕ Η ΑΝΤΙΔΙΚΙΑ ,Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ. Δεν «πέφτουν» πάντοτε “κεφάλια” ανάμεσα σε αγαπημένους συντρόφους ,που υποτίθεται ότι θυσιάζονται υπέρ του κοινού σκοπού; Δεν «αναδομούνται» συνεχώς, στα τάρταρα της συντροφικής αλληλεγγύης, δεξιοί, αριστεροί, επαναστάτες και αναπτυξιακοί χαζοχαρούμενοι; Η μορφή του φονικού αλλάζει. Γι΄αυτό μπερδεύονται οι πάσης ευφυίας φωταδιστές. Ανάλογα με το είδος της πολιτικής κοινωνίας, άλλοτε πέφτουν κεφάλια με χατζάρια, άλλοτε αναδομούνται ευυπόληπτοι πολιτικοί μέσα από ανυπόληπτες συντροφικές διαδικασίες, όλα προοδεύουν συνεχώς προς την κορυφή και συνεχώς ανακυκλώνεται αναλλοίωτη η συντριβή. Διότι απλούστατα το δημοτικό τραγούδι μας διδάσκει , ότι με την πρόοδο, την ανάπτυξη ,την αλλαγή, δεν αλλάζεις τον φονιά, που ενδημεί στην πολιτική. Απλώς του αλλάζεις ρούχα, τον μεταμφιέζεις σε καρατομήσεις με συλλογικό ένδυμα και δημοκρατικό τρόπο.
Ούλον τον κόσμο γύρεψα ,πονέντε και λεβάντε,
να βρώ ΄να φίλο μπιστικό σαν και τον απατό μου.
Δεν ήβρα φίλο μπιστικό, μηδ΄αδερφό καλλιάν του
σαν το σπαθάκι μου αδερφό, σαν το πουγγί μου φίλο.
Δημώδης τραγική ειρωνία, αμείλικτης κυνικής διαύγειας ιλαροτραγικός και ομοιοστατικός κύκλος το δημοτικό μας τραγούδι ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΥΠΟΚΥΨΕΙ ΣΤΗ ΧΑΖΟΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ, ΤΗΣ ΦΙΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΡΜΟΝΙΑΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΑΓΑΠΗΣΙΑΡΗΔΕΣ ΛΑΟΥΣ, ΠΟΛΙΤΕΣ ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΥΣ ΑΔΙΟΡΘΩΤΟΥΣ ΚΟΠΡΙΤΕΣ. Ο Δήμος μας είναι κυνικά ειρωνικός: ..φίλο μπιστικό, σαν και τον άπατό μου. Που, αγάπα τον πλησίον σου, αυτά είναι για φευγάτες θεούσες και ξενέρωτα κινήματα ειρήνης. Εδώ, σ΄ούλον τον κόσμο, όλοι περιμένουν το φονιά και εμπιστοσύνη έχω μόνο στον εαυτό μου και στο πουγκί μου. Δεν υπάρχει καμιά ελπίδα ,καμιά προοπτική στο δημοτικό μας τραγούδι, ούτε σοσιαλιστική, ούτε φιλελεύθερη, στον αιώνα τον άπαντα. ¨Κι εγώ, δεν ήβρα φίλο μπιστικό, μηδ΄αδελφό καλλιάν του, σαν το σπαθάκι μ΄αδερφό.”. Σαν το σπαθάκι μου αδερφό. Για να μην προ-πάθω, πρέπει να προ-αμύνομαι, σπαθάκι μ΄αδερφό. Αδερφός μου είναι το σπαθάκι μου, ώστε να ελέγχω τον αδερφό μου. Τα αγάπες και λουλούδια είναι για τους αφελείς ή για τους κατ΄επάγγελμα ιδιοτελείς των κινημάτων ειρήνης.
Ο κύκλος του δημοτικού μας τραγουδιού είναι κυνικός και ειρωνικός. Όλες οι αλλαγές είναι καλοδεχούμενες. Καμμιά όμως προοδευτική, φιλελεύθερη η σοσιαλιστική αλλαγή δεν πρόκειται ν΄αλλάξει τον κύκλο. Γι΄αυτό και γώ κυκλοφορώ και οπλοφορώ.
Ετσι, λοιπόν το δημοτικό μας τραγούδι μας καταδικάζει στην κυνική και ειρωνική αυτογνωσία του τρόπου μας: Η ΕΞΟΥΣΙΑ, ΔΗΛΑΔΗ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΙΩΝΑ ΤΟΝ ΑΠΑΝΤΑ, ΔΙΟΤΙ Ο ΦΟΝΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΘΑΝΑΤΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ. ΚΑΙ ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΟΛΟΙ ΟΠΛΙΖΟΝΤΑΙ, Ή ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΟΠΛΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΠΟΥΓΚΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΣΠΑΘΙΑ, ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΑΠΛΑ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΙΩΝΙΩΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗ ΣΥΓΓΡΟΥΣΗ ,ΤΟΝ ΚΑΒΓΑ. ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗΤΙΚΑ ΕΞΑΠΤΕΡΥΓΑ.