Εύκολα λέμε και δύσκολα κάνουμε. Η μάστιγα της εποχής μας και οι φήμες της περιοχής μας, εύκολα μπερδεύουν τις λέξεις, ανοίγουν τα νοήματα και τα γεμίζουν ανούσια.
Ο εθελοντισμός λοιπόν παρεξηγείται. Τι είναι αυτό; πώς γίνεται, από ποιους; Με σκοπό, με ελπίδα, με «προοπτική»;
Χωρίς να απαντήσω σε τίποτα από τα παραπάνω με λέξεις, θα προχωρήσω περιγράφοντας.
Κάποια παιδιά μαζεύτηκαν, άλλοι φίλοι κι άλλοι έγιναν στην πορεία και αποφάσισαν να κάνουν μια παράσταση.
Το έργο «Δον Καμίλλο» του Σ. Πατατζή σε σκηνοθεσία της Σοφίας Κάρκα-Πολυχρονάκη ήταν μια μικρή έκπληξη σε ένα φθινόπωρο γυμνό, σαν κορμός δένδρου, σε χώμα απότιστο, αρχές του Νοέμβρη στην πόλη μας.
Εύστοχη η επιλογή του κειμένου, συνταίριαξε πάθη εξουσίας και αδυναμίες ανθρώπων, με κουμπάρο το χιούμορ, σε ένα γάμο όπου όλοι έχουμε πρόσκληση.
Οι ηθοποιοί, παιδιά της γειτονιάς μας, απολαυστικοί, γέμισαν το Στρατουδάκειο όλες τις βραδιές. Και φάνηκε ότι το διασκέδασαν. Όπως κι εμείς.
Χωρίς να έχουν κανένα κέρδος στο χέρι, μα στην ψυχή, επέμειναν να προσφέρουν ώρες και κόπο για να δουν μια παράσταση, θέατρο, μια πολυτέλεια στις μέρες μας, στα Μέγαρα, με ελεύθερη είσοδο.
Ο παπάς (ανεξάντλητος Σπύρος Στρατούρης), οι Δήμαρχοι που αλλάζουν («κουστουμάτος» Λεωνίδας Τσούκαλας και ΘΕΪΚΑ αυτοσαρκαστικά εκφραστική Βίκυ Φατούρου), η μικρή ανιψιά (η χαριτωμένη – ακόμα στο σχολείο- Νόνα Σούντη), ο «γαμπρός» (αντιπροσωπευτικότατος νέος Παύλος Πανταζής), μια σωστή «Κυρία» (η Ευτυχία Σταυράκη), τουλάχιστον ένα μπράβο για τη Δανάη Κουτσουμπού και τον Αναστάσιο Μουρτζούκο, όπως και για τους Σωτήρη Σταυράκη και την Αρετή Σταμούλη, γέμισαν τη σκηνή και ένα έργο των δύο ωρών «έφυγε» νερό, με χιούμορ και το δυσκολότερο «διδάγματα».
Τα διδάγματα ήρθαν και από μακριά, από την αόρατη φωνή του Νίκου Γεωργακή, το Χριστό ή τη συνείδηση, που έδωσε καθοριστικά σωστό τόνο στην υπόθεση και το «διά ταύτα» του έργου.
Εντύπωση μου έκανε και η σωστή ενδυματολογία(και η σκηνογραφία της Σωτηρίας Ινετζή), απόρροια των χαρακτήρων του έργου και όχι των ηθοποιών, σπάνιο δυστυχώς φαινόμενο ειδικά σε «μικρές» θεατρικές ομάδες.
Δεν πρέπει να ξεχάσω ότι οι ίδιοι οι συμμετέχοντες, υπό τη σκηνοθετική επιμέλεια της Σοφίας Κάρκα-Πολυχρονάκη φυσικά, κάλυψαν όλα τα έξοδα της παράστασης, χωρίς να προστρέξουν σε δήμο ή μεγάλους χορηγούς.
Και δεν μπορώ να ξεχάσω ότι το Στρατουδάκειο παραμένει ένας χώρο που «φιλοξενεί» δεκάδες εκδηλώσεις κάθε χρόνο, από παραστάσεις παιδικών σταθμών, συνελεύσεων συλλόγων, συζητήσεις, ημερίδες, θέατρα και χορούς, και δεν έχουμε ούτε νερό να πιούμε.
Αν θέλουμε να μιλήσουμε για πολιτισμό και εθελοντισμό, ας έχουμε πρώτα κάπου να τους βάλουμε σωστά.
Ο συγγραφέας του έργου «Δον Καμίλο» Σωτήρης Πατατζής είχε πει:
«Η Ελπίδα είναι σαν τον αέρα: Μόλις βρει μια μικρή χαραματιά στην ψυχή μας ορμάει μέσα γυρεύοντας να γεμίσει το κενό που συνάντησε».
κάτι δικά της
γράφει η Α. Σταματιάδη