Γράφει ο ΣΤΕΛΙΟΣ ΓΚΙΝΗΣ
Η νεανική ηλικία είναι η πιο όμορφη περίοδος της ζωής. Τα νιάτα είναι η ηλικία των ονείρων και των προσδοκιών, γιατί η ζωή είναι μπροστά και ο ήλιος στην ανατολή του. Είναι τα χρόνια της αμεριμνησίας, συνήθως χωρίς βαριές υποχρεώσεις. Είναι η εποχή του εύκολου γέλιου, της χαράς και της συντροφιάς. Είναι κυρίως τα χρόνια της εσωτερικής ελευθερίας και της απλήγωτης καρδιάς.
Η νεανική ηλικία είναι όμως και η πιο κρίσιμη για τη ζωή μας, γιατί είναι σταυροδρόμι. Πρέπει δηλαδή να διαλέξουμε ποιο δρόμο να πάρουμε. Τα νιάτα είναι σταθμός, αλλά και αφετηρία. Όμως για πού αφετηρία; Είναι η μετάβαση από το όνειρο στην πραγματικότητα. Από τα σχέδια στην εφαρμογή και από τα οράματα στα αγωνίσματα της ζωής.
Τώρα με την οικονομική κρίση τα πράγματα για τα νιάτα έγιναν δύσκολα, πολύ δύσκολα.
Τίποτα δεν πικραίνει περισσότερο τον τίμιο, τον φιλότιμο και άξιο νέο, από το να βλέπει ανάξιους να προκόβουν και αυτός να είναι στην ανεργία!
Όταν σήμερα μια νέα ή ένας νέος καταλάβει ότι το «χαρτί», που με τόσους κόπους απέκτησε, δεν ανοίγει καμία πόρτα για δουλεία, είναι φυσικό να νιώθει πίκρα και απόγνωση. Θλίψη μεγάλη!
Είναι άσχημη, από πολλές πλευρές, η θέση της σύγχρονης νέας γενιάς. Η οικονομική κρίση έριξε στην ανεργία νέους και νέες, που δε σπούδασαν αλλά έμαθαν μια τέχνη ή έγιναν ελεύθεροι επαγγελματίες. Η φτώχια όμως φέρνει γκρίνια και δυστυχία. Οι συνεχώς αυξανόμενες δυσκολίες επαγγελματικής αποκατάστασης των νέων, τους οδηγεί στην κατάθλιψη ή στο θυμό κατά των μεγάλων και αποκαταστημένων, χωρίς προσόντα.
Η πρόωρη προσγείωση των νέων στην ωμή πραγματικότητα και με πρόωρα αφυπνισμένα τα ένστικτα τους, από το Internet με τα διεγερτικά θεάματα, στρέφονται κατά των μεγαλύτερων τους και κατά των γονιών τους . Ακόμη χειρότερα είναι τα πράγματα , άμα κλείνονται στον εαυτό τους και απομονώνονται. Τότε η οργή τους έγινε κατάθλιψη και τα πράγματα είναι σοβαρά! Τα νιάτα σε κατάθλιψη είναι ό, τι χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί. Κατά βάθος όμως έχουν παραμείνει παιδιά
και τα παιδιά αυτά έχουν περάσει δώδεκα χρόνια στα θρανία, χιλιάδες πολύτιμες ώρες για να ακούσουν και να μάθουν πολλά ωφέλιμα, αλλά και άχρηστα πράγματα. Φτιάξανε μέσα τους αυτοί οι νέοι έναν ιδανικό κόσμο, αλλά ψεύτικο, που γκρεμίζεται μόλις βγούνε στην πιάτσα ,όπως τη λένε , για να δουλέψουν. Όταν δηλαδή ζητήσουν μια θέση στον ήλιο. Με το χαρτί τους στο χέρι γρήγορα καταλαβαίνουν ότι έχουν μπροστά τους έναν τοίχο και μια πόρτα κλειστή. Τότε θα νιώσουν θυμό, που κάπου θα τον εκτονώσουν να ξεσπάσει. Όμως είναι πολύ πιθανόν ο θυμός τους να μείνει μέσα τους και να γίνει κατάθλιψη. Και το ένα κακό και το άλλο χειρότερο.
Τα νιάτα σε κατάθλιψη, είναι αφύσικη κατάσταση και βλαβερή για την πατρίδα μας, αφού τα νιάτα είναι το μέλλον. Μακάρι να είναι περαστικά. Ο βασικός μισθός των… τυχερών νέων που βρίσκουν δουλεία είναι ψίχουλα και φιλοδώρημα! Κρίμα και άδικο.