Η Εθνική Επέτειος του ΟΧΙ, ενός ΟΧΙ που κουβαλά εδώ και σχεδόν έναν αιώνα η Ελλάδα είναι μία ιστορική στιγμή για τη χώρα που μένει ανεξίτηλη για να θυμίζει πως η Ελλάδα κάποτε τόλμησε να αντισταθεί με οποιοδήποτε κόστος μπροστά σε αυτό που δεν ήθελε και δεν έπρεπε να της συμβεί, να κυριευθεί από μια ξένη δύναμη. Όχι πως και τότε η πολιτική ήταν ένας χώρος διαυγής και ιδανικός ή αντιπροσωπευτικός για τα σοβαρά ζητήματα που ταλάνιζαν τη χωρα, αλλά τουλάχιστον, όπου έσφιγγε το ζωνάρι υπήρχε έστω κάποια αντισταση.
Οι άνθρωποι της εποχής εκείνης ήταν εντελώς διαφορετικής κοπής ίσως επειδή η επιβίωση ηταν πολύ πιο δύσκολη, οι ευκολίες λιγότερες και, έτσι οι άνθρωποι έπρεπε να υποστηρίξουν τους ίδιους, την επιβίωση τους και άρα τον τόπο που ζούν. Εκείνη την εποχή για να μάθει κάποιος κάποια είδηση έπρεπε να κάνει το γύρο τη γειτονιάς, να συνδιαλαγεί, να συγκρουστεί, να συγκεντρωθεί με άλλους ανθρώπους και να αντιδράσει σε ό,τι τον έπνιγε. Σήμερα είναι όλα στο πιάτο. Και αυτό δεν ειναι απαραίτητα κακό. Απλώς, ο ανθρώπινος νους λοξοδρόμησε για χιλιοστή φορά και παραμόρφωσε τις ίδιες του τις διευκολύνσεις.
Οι άνθρωποι της παλιάς εποχής πάλευαν με σθένος για τα ιδανικά τους. Παρόλο που τα μέσα που διέθεταν ήταν λιγότερα, υπερειχαν σε κάτι που σήμερα εκλείπει δραματικά και αυτό δεν είναι άλλο από την ψυχική ρώμη.
Ο σημερινός κόσμος έχει μια παγιωμένη αντιληψη πως τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει και πως όλα ειναι προκαθορισμένα, για αυτό το λόγο και η αντίσταση μένει στο ντουλάπι καλά κρυμμένη. Αυτό είναι κάτι που βολεύει αφάνταστα τον νομοθέτη, τον αρχηγό. Γνωρίζει πως μπορεί να κάνει σχέδια και ταυτόχρονα να τα υλοποιεί, ακόμα και εάν αυτά δεν συμφέρουν τους υπόλοιπους.Ο αρχηγός χειραγωγείται από τον ανώτερό του αλλά του ειναι πολύ εύκολο να χειραγωγεί έναν ζαλισμένο, υπνωτισμένο λαό.
Αν και η παραπάνω αντίληψη έχει ποτιστεί βαθιά στη ανθρώπινη συνείδηση, η Ελλάδα μπορεί να πει ΌΧΙ. Το έκανε το 2015 αλλά δεν της βγήκε γιατί έκανε πίσω μπροστά στο κόστος του ΟΧΙ. Ο Έλληνας έδωσε την δική του απάντηση αλλά μετά από κάποιο σημείο φοβήθηκε μήπως τα χασει όλα. Μήπως όμως η ενότητα θα μπορούσε να είναι το καλύτερο όπλο του «εχθρού»?
Πιθανότατα να μην μπήκαν όλα στο τραπέζι. Αν έμπαναν, η Ελλάδα θα είχε χαράξει το δικό της σωστό δρόμο, κάτι που δεν θα συνέφερε καμία μεγάλη δύναμη. Αν εξαιρέσουμε αυτή τη στιγμή, κατά τα άλλα η Ελλάδα δεν έχει πει σχεδόν κανένα όχι. Ίσα ίσα που έλεγε ένα επιπολαιο ναι γιατί πολλοί φοβόντουσαν την υποβάθμιση και την απομόνωση.
Δυστυχώς, ο Έλληνας παγιδεύεται μέσα στην ιδιά του την άφθονη δύναμη κάνοντας λάθος επιλογές. Ενώ μπορεί να μπει στη μάχη παραδίδει τα όπλα. Σκεφθείτε να το έκανε στις τόσες επαναστάσεις που έχουν περάσει. Θα ήμασταν μια χώρα που ακόμα θα έψαχνε εάν ανήκει κάπου.
Ωστόσο, ο άνθρωποςποτέ δεν χάνει την ικανότητά του να πει όχι. Ακόμα και εάν ειναι σκλάβος, υποδουλωμένος μπορεί να το πράξει. Αρκεί να μάθει να αντέχει τιςκακουχίες. Θα ππολεμηθεί, θα στηθεί στον τοίχο και θα πάθει πολλά δεινά, αλλά στο τέλος θα διαπιστώσει πως δεν υπέκυψε αλλά κράτησε την πιο σωστή στάση. Τίποτα δεν χαρίζεται και η ελεθερία του λόγου δεν χαρίστηκε ποτέ. Μέσα από αγώνες κερδίθηκε βήμα βήμα, όπως πρέπει να γίνει και τώρα γιατί μάλλον τώρα γινονται αγώνες να ξανακαταπατηθεί.
Γιώργος Αθανασόπουλος
Κοινωνικός και Πολιτικός Επιστήμονας