Γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Όταν περάσουν τα χρόνια, φύγουνε τα νιάτα και πλησιάσουν τα γεράματα, καταλαβαίνεις ότι η ζωή είναι μικρή! Και τότε, αφού ξαφνιαστείς και μελαγχολήσεις, νοσταλγείς τα περασμένα ωραία χρόνια της νιότης σου. Λες και ήταν χθες που η ζωή σου ήταν στην Ανατολή της, ενώ τώρα πάει ντουγρού να δύσει!
Είσαι τώρα στην ηλικία όμως της προσγειωμένης ζωής στην πραγματικότητα, χωρίς τις ψευδαισθήσεις και τα ονειροπολήματα της νιότης. Πολλές φορές αναρωτιέσαι, αν ΟΛΑ είναι αλλιώτικα ή σου φαίνονται διαφορετικά. Όσα νόμιζες αιώνια, τώρα έχουν. αλλάξει.
Άμα δηλώνεις ότι αγαπάς την Ελλάδα μας, θα σε πούνε. φασίστα και άμα τα δηλώνεις ΟΛΑ στην εφορία, είσαι. κορόιδο!
Μέσα από τα γυαλιά της πρεσβυωπίας βλέπουν οι ηλικιωμένοι τα πράγματα αλλιώτικα με τα θαμπωμένα μάτια τους και από κάποια δάκρυα. Οι αναμνήσεις τους, τα χαμένα όνειρά τους και τα ξεφτισμένα τους οράματα, τους κάνουν να δακρύζουν συχνά. Είναι φυσιολογικό. Εντελώς διαφορετικά τα βλέπουν οι νέοι. Στα δικά τους μάτια, άλλη είναι η όψη του κόσμου, γιατί η διάθεσή τους είναι ανοιξιάτικη, ενώ των ηλικιωμένων χειμωνιάτικη.
Πάντοτε λοιπόν θα γκρινιάζουν, οι κάποιας ηλικίας, ότι οι νέοι κάνουν του κεφαλιού τους, δηλαδή δε λογαριάζουν τις συμβουλές τους και προπάντων ότι όλοι είναι επιπόλαιοι και βιαστικοί. Κατά τους νέους όμως οι ηλικιωμένοι είναι ξεροκέφαλοι με «σκουριασμένα» μυαλά, δηλαδή ξεπερασμένοι και «ξοφλημένοι». Αυτό είναι φυσικό, γιατί από τη μια μεριά έχουμε την ωριμότητα, την ήρεμη περισυλλογή και από την άλλη τη βιαστική σκέψη, την ανωριμότητα, την επαναστατικότητα των νέων.
Είναι λοιπόν αρκετά δύσκολη η επικοινωνία.
Οι νέοι μας σήμερα και παρά την οικονομική κρίση, έχουν όσα δεν έπρεπε να έχουν και τους λείπουν, όσα έπρεπε να έχουν. Νομίζουν ότι έχουν μόνο δικαιώματα και όχι υποχρεώσεις! Οι γονείς τους όμως και οι παππούδες τους, που μεγάλωσαν στα χρόνια της κατοχής, δηλαδή σε πολύ χειρότερες εποχές δεν είχανε ψυχή;
Η σκυτάλη της ζωής περνάει από τη μια γενιά στην επόμενη. Φεύγει η παλιά γενιά και η επόμενη παίρνει στα χέρια της τη δύναμη και τις ευθύνες.
Έτσι γινόταν και θα γίνεται πάντα.
Οι νέοι σε όλους τους αιώνες, είχαν κάποια ιδανικά. Σήμερα όμως τα ιδανικά των νέων σκοτώνουν τις ψυχές τους, γιατί τις γκρεμίζουν σε λάσπες της ντροπής. Είναι βάρβαρα τα ιδανικά που έχουν σκεπάσει τους γαλανούς ουρανούς της πατρίδας μας. Ευδαιμονιστικά ιδεώδη, προπαγανδίζονται ακατάπαυστα, ανεμπόδιστα, ασύστολα, φανταχτερά. Προβάλλονται μέρα και νύχτα με ακούσματα και θεάματα, που αιχμαλωτίζουν τη σκέψη των νέων και διαφθείρουν το φρόνημά τους. Θέλουν να γκρεμίσουν ΟΛΑ τα παλιά, αλλά δεν ξέρουν τι θα κτίσουν πάνω στα ερείπια! Είναι λοιπόν φυσικό, που φαίνονται όλα αλλιώτικα στους ηλικιωμένους.
Οι άνθρωποι γύρω μας είναι «κουμπωμένοι» και το βλέμμα τους ψυχρό και αδιάφορο. Πριν από λίγα μόλις χρόνια, περπατούσες στο δρόμο και έλεγες πενήντα καλημέρες. Σήμερα κινδυνεύεις να σε πατήσει κανένα αυτοκίνητο και αντί για καλημέρα να εισπράξεις καμιά. μούντζα! Το αύριο ίσως είναι πιο καλό, αφού η ΕΛΠΙΔΑ πεθαίνει τελευταία. Πάντως ,λες και ήταν χθες, που ΟΛΑ ήταν καλύτερα.