Γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Στη συζυγική πίστη στηρίζεται η οικογένεια, που υπήρξε το απόρθητο φρούριο της κοινωνίας μας. Η Μεγαρίτισσα, ως σύζυγος, ήταν η κυρά του σπιτιού και το στολίδι του άντρα της. Μαζί του, στα γλέντια, σε όλες τις χαρές και στις λύπες. Ο άντρας τη γυναίκα του, τη «γριά» του όπως την έλεγε με αγάπη, την είχε τιμή, υπόληψη και σεβασμό. Καμιά φορά, έβαζε τις φωνές, όταν κάτι πήγαινε «στραβά» στο σπίτι, γιατί ήταν ο «αφέντης», αλλά γρήγορα γαλήνευε, όπως ο ουρανός της Αττικής.
Ως μάνα η Μεγαρίτισσα ήταν γλυκιά και σοβαρή. Μνημείο καρτερίας και αφοσίωσης, στοργική, αλλά και αυστηρή με τα παιδιά της. Όταν πέθαινε ο άντρας της, δεν ήταν μόνο μάνα, αλλά και πατέρας. Έμεινε πιστή στη μνήμη του, μέχρι το … θάνατό της! Έτσι ήταν ι περισσότερες Ελληνίδες μάνες κάποτε. Για σήμερα, δεν παίρνω όρκο αν ισχύει το ίδιο.
Οι απιστίες άλλοτε στα Μέγαρα ήταν σπάνιες, ενώ τώρα είναι πάρα πολλές. Τώρα οι πειρασμοί για τα νέα ζευγάρια είναι περισσότεροι, αφού η ελευθερία κινήσεων πιο μεγάλη. Χωρίς μεγάλο προβληματισμό λοιπόν, σπάζουν τα δεσμά του γάμου τους πολλά ζευγάρια. Όπως ασυλλόγιστα και εύκολα δηλαδή, υπέγραψαν σύμφωνο συμβίωσης ή το γάμο τους.
Σήμερα λοιπόν συνάπτουν οι νέοι και οι νέες ερωτικούς δεσμούς με ευκολία, χωρίς δισταγμούς και με την ίδια ευκολία τους διαλύουν!
Το κακό θα ήτανε μικρό ,αν δεν υπήρχαν τα παιδιά, που τραυματίζονται ψυχικά από αυτούς τους χωρισμούς, που συμβαίνουν για λόγους απιστίας οι περισσότεροι. Τα διαζύγια στα Μέγαρα δεν είναι καθόλου σπάνια, όπως ήσαν άλλοτε. Σήμερα ο αδελφός δε νοιάζεται άμα η αδελφή του έχει εραστή, δηλαδή «γκόμενο». Αυτό πριν από λίγες δεκαετίες ήταν αδιανόητο και ο αδελφός έφθανε μέχρι να κάνει και φόνο για την τιμή της αδελφής του. Σίγουρα υπερβολικό, αλλά σήμερα πήγαμε στην άλλη άκρη! Είναι περίεργο, πως εμείς οι Έλληνες που διδάξαμε στους άλλους λαούς το μέτρο, δεν το εφαρμόζουμε και γίναμε υπερβολικοί σε ΟΛΑ!
Η απιστία, στην εποχή που ζούμε, είναι κάτι το συνηθισμένο και το … κέρατο στολίδι!
Ας θυμηθούμε λοιπόν γιατί , όταν μια γυναίκα απατήσει τον άντρα της, λέμε ότι τον «κεράτωσε».
Στα χρόνια του μεσαίωνα, όταν ο σύζυγος έφευγε για τον πόλεμο και για να είναι σίγουρος ότι η γυναίκα του θα του είναι πιστή, την ανάγκαζε να φορέσει ένα … μεταλλικό εσώρουχο, που το έλεγαν «ζώνη αγνότητας» και έπαιρνε μαζί του το κλειδί!
Με ένα κέρατο όμως μυτερό στην άκρη και στριφτό, κατάφερναν οι εραστές να… ξεκλειδώνουν αυτά τα σιδερένια εσώρουχα. Έτσι οι άπιστες, «κεράτωναν» τους συζύγους τους, όσο έλειπαν στις εκστρατείες τους.
Μία άλλη εκδοχή … για τους κερατάδες», είναι η εξής: Γενικά τα ζώα τα λεγόμενα «κερασφόρα» δηλαδή που έχουν κέρατα, δε ζούνε κατά ζευγάρια, αλλάζουν ταίρι συνεχώς. Τα άπιστα λοιπόν ζευγάρια, είναι όπως τα ζώα που έχουν κέρατα.
Ο κόσμος λοιπόν άλλαξε, άλλαξαν οι καιροί. Οι αγάπες έχουν γίνει στράτες για μοναχικούς και παλαιών αρχών, ενώ το κέρατο ένα στολίδι συνηθισμένο.