[clear]Γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Τη μεγαρική γη τη χαϊδεύουν τα κύματα του Σαρωνικού και του Κορινθιακού κόλπου, γι’ αυτό από τους πανάρχαιους χρόνους οι Μεγαρείς έγιναν άριστοι ναυτικοί. Ο Βύζας και ο Σήλυς, για παράδειγμα, ήταν οι θαλασσοπόροι που ίδρυσαν αποικίες το Βυζάντιο και τη Σηλυμβρία στην άκρη του γνωστού τότε κόσμου.
Αργότερα, στους Περσικούς πολέμους, τα μεγαρικά πλοία πρωταγωνίστησαν στις νικηφόρες ναυμαχίες, όπως γράφει η ιστορία μας.
Στους αιώνες της σκλαβιάς, είχαμε πολλά περιστατικά ηρωικών αγώνων στη θάλασσα από τους μεγαρείς για την πολυπόθητη λευτεριά, όπως το 1770 με τα γνωστά Ορλωφικά. Τότε ο μεγαρίτης ΜΗΤΡΟΜΑΡΑΣ με τα παλικάρια του που τα έλεγαν «Ζορμπάδες»(επαναστάτες) και οι Τούρκοι «Λεμπέσηδες»(δηλαδή κλέφτες), ύψωσε τη ρωσική σημαία στα καράβια του στη γειτονική μας Σαλαμίνα. Ήταν Άνοιξη και ζύγωνε το Πάσχα και το χαρμόσυνο αυτό νέο της επανάστασης με τη βοήθεια της Ρωσίας, το διέδωσαν τραγουδώντας τα «Ρουσάλια» , τη Δεύτερη μέρα της Λαμπρής, παραφράζοντας τα Ρωμαϊκά «Ροζάλια», όπως ήταν γνωστά μέχρι τότε.
Στα χρόνια που κύλησαν, μέχρι και τις αρχές του εικοστού αιώνα, οι μεγαρείς ζούσαν κυρίως από τη Γεωργία και έκαναν «τα βουνά κάμπους». Δεν υπήρχαν εδώ τσιφλίκια και ο κάμπος μας, όπως και τώρα, χωρισμένος σε μικρές ιδιοκτησίες. Έτσι τα λεφτά όμως λίγα και οι κόποι πολλοί, γι’ αυτό με ποταμούς ιδρώτα ποτίζανε τη μεγαρική γη, προπάντων όταν σκάβανε με το «τσαπί» κουμούλια στο αμπέλι. Σκάβανε πρώτα στα κάτω αμπέλια, στα μέσα του Φλεβάρη και τελειώνανε στα πάνω αμπέλια στο Χάνι κοντά στο Πάσχα. Η σκληρή δουλειά όμως έκανε και κάποιους να ονειρεύονται για ένα καλύτερο μέλλον στη θάλασσα.
Αυτό ακριβώς έκαναν και τα δύο αδέλφια μεγαρίτες, ο Γιώργος και ο Γιάννης, παιδιά του Δημήτρη Τρύπου το 1919, όταν έσκαβαν στο αμπέλι τους κουμούλια. Ήταν μέσα Μάρτη και με λιακάδα στο Χάνι. Εκεί λοιπόν που τα αδέλφια έσκαβαν και ιδρωκοπούσαν, αντίκρυσαν ένα καράβι στο βάθος του ορίζοντα, που αρμένιζε στον Σαρωνικό κόλπο. Γυρίζει και λέει ο Γιάννης στον Γιώργη τον αδελφό του: «Αντί να βασανιζόμαστε εδώ δεν πουλάμε τα αμπέλια και τα χωράφια μας και να αγοράσουμε ένα καράβι;». Το είπαν και το έκαναν! Πούλησαν τα αμπελοχώραφα και τον επόμενο χρόνο αγόρασαν το ατμόπλοιο ΑΥΛΙΣ μήκους 41 μέτρων, που είχε ναυπηγηθεί το 1888, ως θαλαμηγός του Ανδρέα Συγγρού. Το 1899 το πανέμορφο αυτό πλοίο, το είχε αγοράσει ο πρίγκιπας Γεώργιος, που έγινε μετά αρμοστής της Κρήτης. Το 1910 το αγόρασε ο εφοπλιστής Καπουνίδης και αργότερα, όπως γράψαμε παραπάνω τα αδέλφια Γιώργης και Γιάννης Τρύπος. Ο Γιώργος, ήταν ο πατέρας του αείμνηστου φίλου μου Αλέκου Τρύπου και του Μήτσου, που παντρεύτηκε την αδελφή της μητέρας μου. Ο γιος του θείου μου του Μήτσου, ο Γιώργος και πρώτος μου εξάδελφος, μου έδωσε πολλές πληροφορίες σχετικές με τα καράβια του παππού του. Ήταν ΟΛΑ επιβατηγά ατμόπλοια, γι’ αυτό πολύ γνωστά. Επάνω στο μεγαρικό ατμόπλοιο ΑΥΛΙΣ, ο νομπελίστας ποιητής Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ έγραψε το πασίγνωστό ποίημά του. «Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει…»
Ο Σεφέρης υπογράφει αυτό το ποίημα ως εξής: «Α.Π./ ΑΥΛΙΣ περιμένοντας να ξεκινήσει καλοκαίρι 1936» τελικά το 1941 τον Απρίλη, βύθισαν το ΑΥΛΙΣ στην Αίγινα τα Γερμανικά αεροπλάνα στούκας.
Το 1921, ο Γιώργος και ο Γιάννης Τρύπος πηγαίνουν στο Λονδίνο και αγοράζουν ένα γιωτ το SEA KING, δηλαδή το βασιλιά της θάλασσας και το ονόμασαν ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ.
Το 1939 ο Γιώργος Τρύπος αγόρασε το πλοίο ΚΕΦΑΛΟΣ στο όνομα της γυναίκας του Αικατερίνης Τρύπου. Τον επόμενο όμως χρόνο στον πόλεμο του 1940, το ΚΕΦΑΛΟΣ επιτάχτηκε και στα Δαρδανέλια προσάραξε δυστυχώς. Επισκευάστηκε από άλλους ως φορτηγό.
Στο μεταξύ ο Γιάννης ο Τρύπος, πήρε ως σύζυγο την Ανδρομάχη, κόρη του εφοπλιστή Ν. Βατικιώτη και προίκα το μεγαλύτερο ποσοστό στο επιβατηγό πλοίο ΠΙΝΔΟΣ, που ήταν και ο καπετάνιος του. Το ατμόπλοιο Πίνδος είχε ναυπηγηθεί το 1922, ως θαλαμηγός, με το όνομα Sylvana. Το 1957 έγινε γενική επισκευή του πλοίου και τοποθετήθηκε μηχανή Ντήζελ. Τον επόμενο χρόνο το 1958, ο καπετάνιος ο Γιάννης, έκανε δώρο στους συμπολίτες μας μια κρουαζιέρα με το ΠΙΝΔΟΣ στις Σπέτσες. Αγκυροβόλησε στην Πάχη και παρέλαβε πολλές παρέες νεαρών και οικογένειες Μεγαριτών, για τη μονοήμερη «κρουαζιέρα».
Το επόμενο και τελευταίο πλοίο του Γιάννη Τρύπου ήταν το ΜΑΧΗ, όπως και το όνομα της γυναίκας του.
Ήταν αξιαγάπητος ο καπετάνιος Γιάννης Τρύπος και ευχάριστος συνομιλητής με χιούμορ. Μετά τη συνταξιοδότησή του, συνάντησα τον καπετάνιο στο Λουτράκι με τη σύζυγό του. Τον ρώτησα αν έχει διαπιστώσει κάποια αλλαγή στην ποιότητα του πόσιμου νερού, λόγω της υπερκατανάλωσης. Ο καπετάνιος με σοβαρό ύφος μου είπε: «Και εγώ το άκουσα να λέγεται αυτό, αλλά δέκα μέρες που είμαι εδώ στο Λουτράκι, δεν έχω πιει ακόμα καθόλου… νερό, παρά μόνο κρασί και μπύρες!» και γέλασε ανοιχτόκαρδα.
Ευγένεια και αρχοντιά χαρακτήριζε πάντα τον καπετάνιο. Το ίδιο και τον αδελφό του Γιώργο Τρύπο, όπως και τα παιδιά του Αλέκο και Μήτσο.
Από τότε με τα επιβατηγά καράβια, δεν ασχολήθηκαν οι Μεγαρείς, αλλά στράφηκαν προς την πτηνοτροφία με καλά αποτελέσματα.
Παράθυρο
- Το καράβι ξεκινάει από την Πάχη για ημερήσια εκδρομή στις Σπέτσες