Γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Υπάρχει ο ηρωισμός των μεγάλων πράξεων. Όμως στη ζωή δεν παρουσιάζονται μόνο «Θερμοπύλες» και «Μαραθώνες». Είναι κι οι «μικρές» ώρες, με αναμετρήσεις πολλές στην απλή καθημερινή ζωή. Σε αυτούς τους αγώνες της ζωής, στο χώρο της δουλειάς μας, στο φιλικό μας περίγυρο, αναδεικνύονται δειλοί και γενναίοι, φυγόμαχοι και αγωνιστές, προδότες, αλλά και μάρτυρες, πραγματικοί ήρωες και ηρωίδες.
Οι ήρωες των μεγάλων πράξεων, περιβάλλονται με φωτοστέφανο δόξας και μερικές φορές απολαύουν τιμές και προνόμια! Οι ήρωες και οι ηρωίδες της απλής καθημερινής ζωής, παραμένουν ανώνυμοι, άσημοι, άγνωστοι και καμιά φορά περιφρονημένοι και ποτισμένοι στο δηλητήριο της ΑΧΑΡΙΣΤΙΑΣ.
Οι πρώτοι δίνουν τη μάχη τους για μια φορά στη ζωή τους και για λίγο, ενώ οι δεύτεροι κάνουν πόλεμο για όλη τους τη ζωή. Και είναι πιο εύκολο να γίνει κανείς «τρελός» ή «άγιος» για μια στιγμή, είναι όμως δύσκολο να γίνεται καθημερινά και στα μικρά, τα επαναλαμβανόμενα.
Με άλλα λόγια, είναι ευκολοτερο να αντέξει κανείς για λίγες ώρες ή μέρες ένα μαρτύριο, παρά σε ένα μικρότερο μαρτύριο, που κρατάει μια ολόκληρη ζωή. Πρέπει δηλαδή να δίνει καθημερινές μάχες και καθημερινά να νικάει τον εαυτό του και να σηκώνει το σταυρό του κάθε τόσο ή κάθε μέρα.
Η επανάληψη, η βεβαιότητα ότι το αύριο θα είναι ίδιο με το σήμερα, όμοιο με το βασανιστικό χθες και το πικρό προχθές καταπλακώνει την καρδιά με παράπονο, πλημμυρίζει την ψυχή με οδύνη, τσακίζει το κορμί, αλλά συνεχίζει. Αυτός δεν είναι ηρωισμός; Ασφαλώς και είναι.
Ο πόθος και η επιδίωξη της δόξας ή της υστεροφημίας είναι κίνητρα των μεγάλων ηρωικών πράξεων.
Αντίθετα, αυτά τα κίνητρα δεν υπάρχουν για τους απλούς, τους «ταπεινούς» ήρωες και ηρωίδες της καθημερινής ζωής.
Ο ανήφορος της ζωής, θέλει και τους «μπροστάρηδες» και τους επόμενους και τους ουραγούς. Η οικοδόμηση των Παρθενώνων γίνεται με τους Ικτίνους, αλλά και με τους απλούς οικοδόμους τους άγνωστους. Τα Αούστερλιτς κερδίζονται με τους Ναπολέοντες και με τους γρεναδιέρους. Χωρίς τους πρώτους ο πολιτισμός δε θα έγραφε τις μεγάλες ώρες του, ενώ χωρίς τους δεύτερους θα κατέρρεε.
Ο ηρωισμός, η αρετή, η θυσία, ο αγώνας του καλού, είτε πραγματώνονται στη μεγάλη σκηνή της ανθρωπότητας είτε στη μικρή κι αθέατη της χαμοζωής είτε και στα μυστικά φυλλοκάρδια της ψυχής, έχουν την ΙΔΙΑ σημασία και ποιότητα, στην προσπάθεια του ανθρώπου να μην ξεπέσει.
Ας μην περιμένουμε λοιπόν μεγάλες ώρες και στιγμές για να κάνουμε το καθήκον μας.
Οι μεγάλες νίκες πάντοτε υπήρξαν σιωπηλές, εσωτερικές. Το καλό για να περπατήσει στη ζωή, χρειάζεται και τη δική μας βοήθεια.
Η στράτευση σε αυτό είναι ηρωισμός, ιδιαίτερα τώρα στις δύσκολες ώρες, που περνάει ο τόπος μας. Υπήρξαν άνθρωποι που έζησαν και πέθαναν αγωνιζόμενοι, με την ελπίδα ότι θα γλυκοχαράξει μια καλύτερη μέρα, που δεν ξημέρωσε ποτέ! Υπάρχει μεγαλύτερος ηρωισμός από αυτόν;