γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Τίποτα δε μένει σταθερό. Όλα γύρω μας αλλάζουν συνεχώς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα των αλλαγών είναι ο ίδιος ο εαυτός μας από τη γέννησή μας μέχρι σήμερα. Οι παλιές μας φωτογραφίες είναι μάρτυρες που δεν αμφισβητούνται. Αυτές οι αλλαγές γίνονται με αργό ρυθμό και γι΄αυτό γίνονται αντιληπτές κάθε ΕΠΤΑ χρόνια. Άμα είσαι, για παράδειγμα, 42 χρονών, θα δεις τις αλλαγές στο σώμα σου και τις αντοχές σου, όταν περάσουν επτά χρόνια και γίνεις 49 χρονών και η επόμενη «φανερή» αλλαγή σου στα 56 κλπ.
Η φθορά λοιπόν, από το πέρασμα του χρόνου είναι αναπόφευκτη, αλλά μπορούμε να την καθυστερήσουμε. Η σωστή διατροφή, η άθληση, η καλή διάθεση και η αποφυγή του άγχους, σίγουρα καθυστερούν τις συνέπειες από τις φθορές του χρόνου.
Κάνουν λάθος όσοι πιστεύουν πως με τις αισθητικές επεμβάσεις και τα φτιασιδώματα θα νικήσουν τα γεράματα. Όσο και να στολίζεται ο γέρος, στην ανηφοριά και όταν ανεβαίνει τις σκάλες, γνωρίζεται! Το ίδιο βέβαια ισχύει και για την ηλικιωμένη, που μια παροιμία λέει: «όσο και να φτιασιδωθεί δε γίνεται κοπέλα, ουτε και ο γάιδαρος δε γίνεται άλογο άμα του βάλεις σέλα». Τώρα μας έκανες την καρδιά μας περιβόλι! Θα μου πείτε, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Ευτυχώς όμως που η κάθε ηλικία έχει τις χάρες της, γι’ αυτό μη δίνετε μεγάλη σημασία στις ρυτίδες. Να εμποδίζετε τις «εσωτερικές» σας ρυτίδες. Αυτές σας προκαλούν κατάθλιψη.
Η πίστη στα ιδανικά, στα πατροπαράδοτα και στις αξίες της ζωής, εμποδίζουν αποτελεσματικά τις εσωτερικές μας ρυτίδες, γι’ αυτό όποιος έχει εσωτερική γαλήνη, ακολουθεί τα πατροπαράδοτα, το μέτρο, και αποφεύγει τις υπερβολές. Είναι σωστό και κάθε γυναίκα πρέπει να φροντίζει τον εαυτό της, για να γίνει πιο όμορφη, αλλά να μην το παρακάνει, γιατί χάνει τη φυσικότητά της.
Όλα τα έργα των ανθρώπων, εκτός από τα πνευματικά, είναι φτιαγμένα από φθαρτά υλικά και γι’αυτό θα πρέπει να τα συντηρούμε. Άμα τα αφήσουμε στη φθορά του χρόνου, γρήγορα θα καταστραφούν και είναι σαν να πετάμε τα λεφτά μας, αφού κοστίζουν για να φτιαχτούν.
Οι μικρές λακκούβες στους δρόμους, πρέπει γρήγορα να καλύπτονται, γιατί όσο τις αφήνουμε μεγαλώνουν σε έκταση και σε βάθος, όπως και οι φθορές που προκαλούν στα τροχοφόρα και στους… οδηγούς.
Κάποτε που εργαζόμουν στην Αθήνα, ως καθηγητής, αλλά κατοικούσα στα Μέγαρα πηγαινοερχόμουν με το αυτοκίνητό μου. Σε ένα σημείο της διαδρομής, μετά από μια στροφή, υπήρχε μια μεγάλη λακκούβα και κάθε πρωί οι ρόδες του αυτοκινήτου μου έπεφταν μέσα με ορμή και τρανταζόμουν.
Κάθε πρωί λοιπόν ξεχνούσα ότι μετά από εκείνη τη στροφή υπήρχε μεγάλη λακκούβα και… έπεφτα μέσα, χωρίς να προλάβω να κόψω ταχύτητα!
Η λακκούβα συνεχώς μεγάλωνε, μαζί με το θυμό μου, επειδή ξεχνούσα να την αποφύγω. Μια μέρα, ορκίστηκα ότι δεν θα την ξαναπάθω. Πραγματικά, την άλλη μέρα ξύπνησα και το μυαλό μου ήταν στην λακκούβα!
Σε όλη τη διαδρομή έλεγα μέσα μου. Δεν θα την… «πατήσω» σήμερα. Και πράγματι έφτασα στη γνωστή στροφή, έκοψα ταχύτητα, όμως τη λακκούβα την είχανε σκεπάσει!