Άρθρο του Δημήτρη Γεωργακή[clear]
Η φράση του Ιταλού φιλόσοφου Αντόνιο Γκράμσι, με την οποία περιέγραψε την εποχή ανάμεσα στο παλιό που πεθαίνει και στο νέο που πασχίζει να γεννηθεί, έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές κατά τα χρόνια της πενταετούς κρίσης που διανύουμε. Είναι αλήθεια ότι μια εποχή ευδαιμονίας, κατά την άποψη μου επίπλαστης, πέθανε και μια άλλη εποχή κυοφορείται. Δεν γνωρίζουμε όμως ακόμα τι θα γεννηθεί.
Από το χρονικό εύρος της φράσης δεν θα μπορούσε να βγει εκτός και η εποχή που διανύουμε ως τοπική κοινωνία. Στην περίπτωση της δικής μας κοινωνίας, η εποχή των τεράτων χαρακτηρίζεται από μια γενικευμένη στρατηγική αδιαφορίας. Ιδιαίτερα σημαντικά πράγματα συμβαίνουν με ταχύτητα γύρω μας και εμείς αδιαφορούμε. Διοίκηση και κοινωνία αδιαφορούμε. Η δημοτική αρχή διοικεί με ένα στενό πυρήνα συμβούλων ενώ το μεγαλύτερο μέρος των συμβούλων της έχει υιοθετήσει τη σιωπή, με αποτέλεσμα να μην έχουμε ακούσει ούτε μια λέξη από τους απλούς συμβούλους για τα ζητήματα που έχουν απασχολήσει αυτή την περίοδο την πόλη μας. Ποια είναι τα μεγάλα ζητήματα που συμβαίνουν γύρω μας και μας επηρεάζουν άμεσα ή έμμεσα και απαιτούν από όλους μας να πάρουμε θέση;
[quote]
Κοινός παρονομαστής της αντιμετώπισης των προβλημάτων είναι η αδιαφορία. Είναι η παραίτηση από την ουσιαστική προσπάθεια ή η αδυναμία επίλυσής τους και η μετάθεση της ευθύνης, με βοηθό την κακή χρονικά συγκυρία, σε άλλους ή στο απώτερο μέλλον. Και η αδιαφορία ιστορικά γεννάει τέρατα.
[/quote]
Πρώτον: Τα οικονομικά του δήμου. Ο δήμος λειτουργεί χωρίς προϋπολογισμό για πρώτη φορά λόγω μη έγκρισής του ακόμα από την Περιφέρεια. Συνέπεια αυτού είναι το γεγονός ότι δεν έχει καταγραφεί και κατ’ επέκταση δεν έχει υλοποιηθεί ούτε μια λέξη, ούτε μια φράση για το πού θέλει να πάει την πόλη αυτή, η σημερινή διοίκηση. Ούτε μια λέξη για το όραμά της. Την ίδια στιγμή, η δημοτική αρχή είδε ένα μικρό οικονομικό θαύμα να συντελείται στους πρώτους μήνες διοίκησης της. Παράλληλα κομμάτι της περιουσίας του Δήμου, όπως αποκαλύφθηκε σε Δημοτικό Συμβούλιο, βρίσκεται στον αέρα καθώς δεν έχει καταγραφεί στις οικονομικές καταστάσεις του ΝΠΔΔ Ηρόδωρου, όταν προήλθε από συγχώνευση άλλων Νομικών Προσώπων. Ποια ήταν η άποψη της συμπολίτευσης και της μείζονος αντιπολίτευσης; Ενέκρινε συνολικά αυτές τις οικονομικές καταστάσεις. Έχουν οι δημοτικοί σύμβουλοι γνώση για την σημαντικότητα ενός τέτοιου θέματος και την ευθύνη που αναλαμβάνουν όταν καλούνται να το ψηφίσουν; Η άγνοια επί θεμάτων δεν αποτελεί δικαιολογία. Οφείλουν να ρωτούν και να στέκονται κριτικά σε τόσο σημαντικά θέματα.
Δεύτερον: Η διαχείριση απορριμμάτων. Μετά από το πρώτο διάστημα μετάβασης της εξουσίας – όπου η εκλογική ήττα μετέτρεψε τα σκουπίδια σε ένα είδος όπλου εκδίκησης (έναντι ποιου αλήθεια; Του νέου Δημάρχου ή της ίδιας της κοινωνίας;) και η νέα διοίκηση κάνοντας το αυτονόητο έδρεψε τους πρώτους καρπούς επιτυχίας – δεν έχουμε ούτε ακούσει ούτε διαβάσει ποια είναι η πολιτική επιλογή της για τη διαχείριση των σκουπιδιών. Το πρώτο στοιχείο πολιτισμού μιας κοινωνίας μας βρίσκει πάλι να αδιαφορούμε. Η δημοτική αρχή περιορίζεται στο να κάνει εκκλήσεις στους πολίτες και οι πολίτες να πετάμε τα πάντα παντού. Άλλη μια ιστορική ευκαιρία που θα εμφανιστεί μπροστά μας με τα “Τοπικά Σχέδια Διαχείρισης Απορριμμάτων” ελπίζω να μην πάει χαμένη και να αξιοποιηθεί με ανοικτό μυαλό, με σύγχρονο και επιστημονικό τρόπο.
Τρίτον: Η ασφάλεια των πολιτών. Το μείζον ζήτημα του καιρού μας, που δεν είναι καθόλου ξεκομμένο από τα δύο προηγούμενα, αντιμετωπίζεται με μια παρωδία δημόσιου διαλόγου. Για ακόμη μία φορά οι περισσότεροι δημοτικοί εκπρόσωποι των πολιτών από την συμπολίτευση, σε πρόσφατο δημοτικό συμβούλιο δεν είχαν άποψη. Οι προτάσεις συμβούλων της αντιπολίτευσης που επιτέλους κινήθηκαν στην κατεύθυνση της προοδευτικής, μακροχρόνιας και μόνιμης αντιμετώπισης του προβλήματος (ας μη γελιόμαστε, το κοινό έγκλημα έχει γενεσιουργές αιτίες που υπερβαίνουν κατά πολύ τις τοπικές μας ιδιαιτερότητες ) αντιμετωπίστηκαν σχεδόν απαξιωτικά από την Δημοτική αρχή.
Σε όλα τα παραπάνω ζητήματα, κοινός παρονομαστής της αντιμετώπισής τους είναι η αδιαφορία. Είναι η παραίτηση από την ουσιαστική προσπάθεια ή η αδυναμία επίλυσής τους και η μετάθεση της ευθύνης, με βοηθό την κακή χρονικά συγκυρία, σε άλλους ή στο απώτερο μέλλον. Και η αδιαφορία ιστορικά γεννάει τέρατα.
Στον δικό μας μικρόκοσμο, αν δεν ξανακοιτάξουμε να εφεύρουμε τους όρους της κοινότητας μεταξύ μας, αν δεν ξανακοιτάξουμε να ενεργοποιήσουμε τα ποιοτικά κριτήρια των πολιτικών μας επιλογών, αν δεν αφυπνιστούμε τώρα ως πολίτες απαιτώντας μεγαλύτερη προσπάθεια από τους διοικούντες, το πιθανότερο είναι να εγκλωβιστούμε σ’ αυτή την εποχή των τεράτων και να μην καταλάβουμε ποτέ τι τέρατα γεννήσαμε έναντι του παρόντος αλλά και του μέλλοντος.