Γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Ο κόσμος άλλαξε κι άλλαξαν οι καιροί. Δεν τραγουδάνε τώρα κάτω απ’ τα μπαλκόνια στις όμορφες της γειτονιάς. Οι αγάπες έχουν γίνει στράτες για μοναχικούς ανθρώπους «παλαιών αρχών», όπως τους λένε.
Έχουμε γίνει μονόχνωτοι και αντί να επιθυμούμε τις φιλικές συντροφιές, όλο και απομακρυνόμαστε από αυτές, για να βρεθούμε ξανά στη μοναξιά μας, με την τηλεόραση ή το ίντερνετ! Το κάθε τι που μας δείχνουν κάθε μέρα, έχει σαν περιτύλιγμα τη βία και το sex.
Τα παιδικά προγράμματα, εδώ και δεκαετίες, προκαλούν φόβο με τα τέρατα και τη βία που πρωταγωνιστεί. Τα παιδιά μεγάλωσαν με αυτά και σήμερα, που έγιναν άντρες και γυναίκες, έχουν άλλες αντιλήψεις για την ηθική γενικά και για τη βία.
Γίναμε υλιστές και μετράμε τις αξίες και τους άξιους, όχι με την ηθική και πνευματική αξιολόγησή τους, αλλά με το τίμημα που έχουν στην αγορά! Η κρίση που περνάμε τα τελευταία έξι χρόνια είναι περισσότερο ηθική, παρά οικονομική, γιατί κυριαρχεί παντού το ΨΕΜΑ. Είμαστε ευκολόπιστοι, γι΄αυτό και πάντα προδομένοι.
Τα διαζύγια στα Μέγαρα δεν είναι καθόλου σπάνια όπως ήταν άλλοτε. Σήμερα ο αδελφός αγαπάει φυσικά την αδελφή του αλλά δεν τον ενδιαφέρει άμα έχει εραστή. Αυτό κάποτε ήταν αδιανόητο και αδελφός έφθανε μέχρι φόνο για την τιμή της αδελφής του. Σίγουρα υπερβολικό, αλλά σήμερα πήγαμε στην άλλη άκρη. Είναι περίεργο πώς εμείς οι Έλληνες που διδάξαμε τους άλλους λαούς το μέτρο, δεν το εφαρμόζουμε, αλλά γίναμε υπερβολικοί σε όλα.
Στη συζυγική πίστη, στηρίζεται ο θεσμός της οικογένειας, που υπήρξε το απόρθητο φρούριο του ελληνισμού. Η μεγαρίτισσα, ως σύζυγος ήταν η κυρά του σπιτιού, το στολίδι του άντρα της, μαζί του στα γλέντια σε όλες τις χαρές και στις θλίψεις. Ο άντρας τη γυναίκα του, τη «γριά» του όπως την έλεγε με αγάπη, την είχε σε τιμή, υπόληψη και σεβασμό. Έβαζε τις φωνές όταν κάτι πήγαινε «στραβά» στην οικογένεια, γιατί ήταν ο «αφέντης», αλλά γρήγορα ηρεμούσε.
Ως μάνα η Μεγαρίτισσα υπήρξε γλυκιά, αλλά αυστηρή. Μνημείο υπομονής και αφοσίωσης, στοργική αλλά και αυστηρή για τα παιδιά της. Δεν ήταν μόνο μάνα, αλλά και πατέρας, όταν πέθαινε ο άντρας της. Έμενε πιστή και αφοσιωμένη στη μνήμη του, μέχρι το θάνατό της! Έτσι ήταν και οι περισσότερες Ελληνίδες μάνες κάποτε, ενώ για σήμερα, δεν παίρνω όρκο.
Ο μεγαρίτης, ως σύζυγος, δεν ήταν και τόσο… πιστός. Περιστασιακά δηλαδή στα ταξίδια του στην Αθήνα ή στον Πειραιά, όταν του «τύχαινε» κάτι έκτακτο, δεν έχανε την ευκαιρία και «λέρωνε» το στεφάνι του. Αυτά τα σπάνια περιστασιακά παραστρατήματα τα συγχωρούσε η μεγαρική κοινωνία, αλλά ΜΟΝΟ στους άντρες! Οι απιστίες τότε σπάνιες, ενώ τώρα πάρα πολλές.
Τώρα οι πειρασμοί για τα νέα ζευγάρια είναι πολλοί και καμιά φορά υποκύπτουν. Έτσι, χωρίς μεγάλο προβληματισμό σπάζουν τα δεσμά του γάμου τους. Όπως δηλαδή έκαναν και πριν που ήταν «ελεύθεροι». Δηλαδή με ευκολία οι νέοι και οι νέες συνάπτουν ερωτικούς δεσμούς και με την ίδια ευκολία τους διαλύουν.
Το κακό θα ήταν μικρό, εάν δεν υπήρχαν και μικρά παιδιά, που τραυματίζονται ψυχικά. Και μη χειρότερα.