Γράφει ο Στέλιος Γκίνης[clear]
Κάθε νέος ικανός και υγιής, θέλει να δουλέψει και να προκόψει. Είναι φυσιολογικό να κάνει όνειρα για μια σίγουρη δουλειά με προοπτική και καλό μισθό.
Όμως τώρα με την οικονομική κρίση, οι νέοι μας για να καταφέρουν να «τρυπώσουν» σε μια δουλειά, πρέπει να παρακαλέσουν, να ψάξουν, να πονέσουν. Όταν προκηρύσσονται λοιπόν λιγοστές θέσεις, από μια εταιρεία με μικρό μισθό, συνωστίζονται πάρα πολλοί νέοι και νέες με προσόντα που ξεπερνούν, κατά πολύ, αυτά που απαιτούνται για τις θέσεις αυτές.
Δεν είναι σπάνια η περίπτωση να καθαρίζει το γραφείος ενός… αγράμματου, μια καθαρίστρια με μεταπτυχιακές σπουδές! Τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι. Η χώρα μας έχει περάσει και από περιστάσεις πιο δύσκολες, όπως πολέμους, σκλαβιά, αλλά τότε οι συμπολίτες αντιμετώπιζαν την ανεργία με διαφορετικό τρόπο. Δεν περίμεναν δηλαδή οι νέοι για να δουλέψουν, να τους διορίσουν στο Δημόσιο, γιατί δε ζήλευαν τους υπαλλήλους τότε. Κάθε άλλο μάλιστα, αφού ονόμαζαν κοροϊδευτικά τους υπαλλήλους «ψωμόλυσσες», όπως γράφει ο Κ. Βάρναλης το 1911 όταν ζούσε στα Μέγαρα, ως Σχολάρχης.
Στις επιθεωρήσεις των θεάτρων, μέχρι το 1950, σατύριζαν τους δημοσίους υπαλλήλους για πολύ φτωχούς και αδυνατισμένους. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, άρχισαν τα πράγματα να αλλάζουν προς το καλύτερο στην περιοχή μας, που εκτός από το εργοστάσιο «ΕΡΚΙΣ», λειτούργησε και η «Πειραϊκή-Πατραϊκή», στην Νέα Πέραμο. Επίσης, τα πτηνοτροφεία άρχισαν να πολλαπλασιάζονται στα Μέγαρα και το 1960 έγιναν αμέτρητα. Εργοστάσια ηλεκτρικών ειδών, όπως «ΙΖΟΛΑ», «ΠΙΤΣΟΣ» άρχισαν να λειτουργούν στην Ελλάδα, οι δουλειές άνοιξαν και το χρήμα κυκλοφορούσε.
Οι νέοι των Μεγάρων τότε, όσοι δε σπούδαζαν, είχαν τις οικογενειακές τους επιχειρήσεις, πτηνοτροφεία κατά κανόνα ή ασκούσαν τεχνικά επαγγέλματα.
Στις περιπτώσεις που δεν πήγαιναν καλά οι δουλειές τους, δεν υπήρχε μεγάλο πρόβλημα, γιατί είχαν τα κτήματά τους να ασχοληθούν. Τώρα οι νέοι δεν καταδέχονται να καταπιαστούν με τις αγροτικές δουλειές, ούτε σαν… γυμναστική! Προτιμούν να πληρώνουν στα γυμναστήρια για να κάνουν ωραίο σώμα.
Είναι γεγονός, ότι από τα αγροτικά προϊόντα της περιοχής μας, μόνο τα φυστίκια, τα κηπευτικά και το μέλι, αφήνουν κάποιο κέρδος.
Φαίνεται ότι ΜΟΝΟ τα προϊόντα σε συσκευασία και τυποποιημένα έχουν πέραση και με αυτά πρέπει να ασχοληθούμε. Όμως λίγοι από τους νέους ενδιαφέρονται γι’ αυτά. Οι περισσότεροι έχουν άλλα ενδιαφέροντα.
Προτιμούν να πίνουν το φραπεδάκι τους ή το φρέντο ή τον καπουτσίνο, καθισμένοι αναπαυτικά στις καφετέριες και να συζητούν για τους αγώνες μπάσκετ και για ποδόσφαιρο. Μόνο για το μέλλον τους και το πώς θα κινηθούν για να προκόψουν στη ζωή, δεν κουβεντιάζουν! Το χειρότερο είναι ότι δε «σηκώνουν» ούτε κουβέντα για τον τρόπο της ζωής τους. Κάθε συμβουλή των γονιών πάει χαμένη, γιατί τη θεωρούν… επέμβαση στη προσωπική τους ζωή!
Ελπίζουμε τα παιδιά αυτά να καταλάβουν ότι «πήρανε τη ζωή τους λάθος», προτού να είναι αργά γι’ αυτά και για την πατρίδα μας.