Αποκρεύουμε, τρώμε.
Γαλόπιτες, σούβλες, αρνιά, κοκορέτσια, σουβλιστά.
Πίνουμε.
Κρασιά, μπύρες, αλκοόλ, ουίσκια.
Έρχεται η Καθαρά Δευτέρα, τρώμε.
Νηστεύουμε.
Τρώμε καλαμαράκια, λαγάνες, τηγανιτά διάφορα ψαρικά.
Πίνουμε ούζο.
Έρχεται η Μεγάλη Εβδομάδα.
Τρώμε νηστίσιμα, πίνουμε ούζα.
Νηστεύουμε.
Έρχεται το Πάσχα.
Το απόλυτο φαγοπότι κι η γιορτή της χοληστερίνης.
Παρατηρείται δε το φαινόμενο, μετά από Χριστούγεννα και Πάσχα, να βγαίνουν προσφορές σε γυμναστήρια, αθλητικά είδη, ροφήματα, πώς θα χάσετε 10 κιλά σε 2 ώρες, κλπ.
Γιατί όμως πρέπει-και νομίζω όχι μόνο οι ελληνικές-οι γιορτές να στιγματίζονται από κατοχικά σύνδρομα;
Ναι, να γιορτάσουμε, αλλά να σκεφτούμε ότι γιορτή είναι διασκέδαση, συναναστροφή με τον άλλο, ούτε ο πόλεμος του αρνιού, ούτε η μάχη με νικητή τον μεγαλύτερο πότη.
Η επικοινωνία που χάνεται παρά τα πολλά πια γρήγορα κανάλια της, η συνάντηση γύρω από τη φωτιά με την αφορμή της αποκριάς είναι αυτή που μετράει.
Καλές απόκριες.
κάτι δικά της γράφει η Αλέκα Σταματιάδη[clear]
