Το διήγημα “Φλοίσβος Φάντασμα” του συγγραφέα Λευτέρη Αναγνωστόπουλου, που ακολουθεί, διακρίθηκε στον 7ο Διαγωνισμό Λογοτεχνίας του IANOS και εκδόθηκε στη συλλογή με τα 50 βραβευμένα διηγήματα του διαγωνισμού.
Φλοίσβος Φάντασμα
Λευτέρης Αναγνωστόπουλος
Στα όνειρά μου έχω τα πόδια στο νερό και το αεράκι μού δροσίζει τον σβέρκο. Τα νιώθω να βουλιάζουν στα χαλίκια της ακτής και να μπλέκονται στα δάχτυλά μου. Βλέπω τα σύννεφα να ταξιδεύουν στον ορίζοντα, στη γραμμή του οποίου πλέουν τα καράβια. Έχω αυτή τη σκέψη, πως θα ήθελα να ταξίδευα μαζί τους, αλλά γρήγορα την ξεπερνώ, γιατί λατρεύω το σημείο όπου τα πόδια μου έχουν ριζώσει. Η πολιορκία των φαντασιώσεων όμως δεν σταματάει εδώ.
«Άντε, έλα για μεζέ!» φωνάζει ο βαρκάρης. «Αναθεματισμένοι γλάροι, θέλουν να κλέψουν τα ψάρια μου. Να κεράσω τσιγαράκι;»
Πλησιάζω τη βάρκα και τρώω τα μικρά ψάρια που έχει πιάσει ‒ είμαι τόσο πεινασμένος. Το τσιγάρο καίει στα χείλη μου. Το εκτοξεύω μακριά και ανοίγω τα μάτια ξεφεύγοντας από την ουτοπική παραίσθησή μου. Η γόπα απορροφάται από τον ορίζοντα της ερήμου και γίνεται ένα ναυάγιο ανάμεσα σε άλλα. Η θάλασσα είναι ένα τασάκι κι εγώ το τελευταίο της ετοιμοθάνατο τσιγάρο και όπως συμβαίνει στα παραμύθια ‒όπου τα άλογα γίνονται ποντίκια και οι άμαξες κολοκύθες‒, τα ψάρια γίνονται σκουλήκια και οι γλάροι όρνια που καραδοκούν να καπνίσουν την τελευταία τζούρα.
Ο βαρκάρης νεκρός. Στα χέρια του ακόμα κρατάει τα κουπιά και η άμμος από κάτω τους σκαμμένη. Δεν έφυγε ποτέ. Έχει μια ανοιχτή πληγή που τα σκουλήκια έχουν φωλιάσει μέσα της. Συνειδητοποιώ πως ήταν ο μεζές μου και με πιάνει ναυτία. Τώρα τα νιώθω στην κοιλιά μου να γεννούν… Εγκυμονώ τα αυγά τους!
Προσπαθώ να κλείσω τα μάτια και να δω τον ωκεανό, να ακούσω την εκπνοή του στη στεριά, αλλά ο ιδρώτας εισβάλλει μέσα τους και τα κάνει να καίνε. Η μόνη κίνηση που υπάρχει στη στασιμότητα της ερήμου είναι αυτή που δημιουργεί η κλεψύδρα όταν αδειάζει. Με τραβάει πίσω.
Διψάω. Γδέρνω τη γλώσσα μου στα ξερά μου χείλη. Μπροστά μου ένας αμμόλοφος περιμένει υπομονετικά το πέρασμά μου, κι από μέσα του εξέχει μια διαλυμένη πλώρη που θυμίζει κεφάλι ροφού. Η έρημος κινείται για τελευταία φορά γύρω μου κι ο μεταλλικός κολοσσός εμφανίζεται από τα σπλάχνα της και σπαρταράει ετοιμοθάνατος. «Ποιος άδειασε τους ωκεανούς;» ρωτάει το καράβι, κι εγώ τρομοκρατημένος βρίσκομαι πάλι στην ακτή να ακούω τον φλοίσβο στην ξαπλώστρα.
Έφυγα ή επέστρεψα; Ασήμαντο. Δυσκολεύομαι, αλλά καταφέρνω να γελάσω με τον εαυτό μου. Ο ήλιος με έχει πειράξει. Βλέπω τον βαρκάρη να συνεχίζει το κουπί του, βλέπω τους γλάρους να βουτούν για να πιάσουν το ψάρι τους και… βλέπω το όρνιο. Περιμένει στην άκρη με τσιγάρο στο ράμφος.
——
Ο Λευτέρης Αναγνωστόπουλος ασχολείται με τη συγγραφή, τη σκηνοθεσία, το σενάριο και αρθρογραφεί στο ελculture. Από τις εκδόσεις Άνω Τελεία κυκλοφορεί το πρώτο του έργο, ένα δυστοπικό, νεο-νουάρ, μυθιστόρημα με τίτλο «Το Κόκκινο Δεξί Χέρι».