Γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Το μέλλον παραμένει άγνωστο για τον καθένα μας και ας λένε ό, τι θέλουν οι αστρολόγοι.
Αυτή όμως η αβεβαιότητα, που δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει, μας επιτρέπει να ονειρευόμαστε ό, τι μας αρέσει . Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να μας στερήσει το όνειρο για ένα καλύτερο αύριο.
Χωρίς τροφή οι νέοι μπορούν να ζήσουν μέχρι και ένα μήνα. Χωρίς όνειρο όμως ούτε μια μέρα!
Αυτός είναι ο λόγος που οι νέοι γυρίζουν την πλάτη στους πολιτικούς! Είναι γιατί τους «κλέβουν» τα όνειρα. Η αντιπολίτευση δηλαδή τους παρουσιάζει το άσπρο μαύρο κι άραχνο το αύριο όπως το σημέρα και η κυβέρνηση όλα… γκρίζα!
Η ελπίδα όμως δεν είναι ούτε γκρίζα ούτε μαύρη, αλλά φωτεινή με χρώματα ζωηρά της Άνοιξης, όπως και η νεανική ηλικία είναι η Άνοιξη της ζωής. Τα νιάτα έχουν το σφρίγος της υγείας, τη δροσιά της Άνοιξης και τη γοητεία της άγνωστης εξέλιξης των πραγμάτων, γι΄αυτό και ονειρεύονται.
Οι νέοι αγαπούν τις αλλαγές, γιατί η συμπεριφορά τους και η διάθεσή τους, αλλάζουν ακριβώς όπως και ο καιρός την άνοιξη. Δεν κάνουν λοιπόν οι νέοι για «στρωμένες» δουλειές, γιατί δύσκολα δέχονται συμβιβασμούς. Η ανεργία των νέων σήμερα, έχει καταρρίψει κάθε προηγούμενο ρεκόρ. Όμως έχουν πολλά που δεν έπρεπε να έχουν, όπως τα ναρκωτικά και δεν έχουν αυτά που θα έπρεπε να έχουν, όπως σωστή παιδεία και δουλειά. Έχουν επίσης σήμερα κινητά τηλέφωνα, υπολογιστές, κτλ., που οι νέοι άλλοτε δεν είχανε ούτε στα όνειρά τους. Εκείνες οι μεταπολεμικές γενιές, υπέφεραν στα νιάτα τους, από στερήσεις και από βάσανα πολλά. Φορτωμένοι τότε οι νέοι με βιώματα φτώχειας, δεν μπορούσαν να χαρούν αυτά, που η εποχή τους διέθετε. Είχαν όμως τη δυνατότητα σε ΚΑΘΑΡΟ περιβάλλον, κάτω από τον καταγάλανο ουρανό, να ονειρεύονται ένα καλύτερο αύριο. Ζούσαν και πάλευαν γι’ αυτό. Δεν έχαναν το κουράγιο τους, ούτε το κέφι τους, ούτε την αισιοδοξία τους.
Αιτία της σημερινής ανεργίας στους νέους είναι βέβαια η οικονομική κρίση, αλλά και η αλλαγή νοοτροπίας μας. Ξεφύγαμε δηλαδή από τα πατροπαράδοτα και γίναμε «καλοπερασάκηδες». Ξεχάσαμε αυτό που έλεγαν οι προηγούμενες γενιές ότι «καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή». Όλες τις αγροτικές ασχολίες, που άλλοτε ήταν τιμή και καμάρι μας, οι περισσότεροι νέοι περιφρονούν και τις αφήνουν για τους Πακιστανούς και τους Ινδούς! Πριν από πενήντα περίπου χρόνια άρχισε αυτή η νοοτροπία, που τα παιδιά των αγροτών στράφηκαν προς άλλες δουλειές. Τότε ακριβώς ήρθαν στα Μέγαρα οι… Κογκολέζοι!
Όχι βέβαια από το Κογκό, αλλά έτσι τους λέγανε οι Μεγαρίτες τους εργάτες Έλληνες από άλλες περιοχές, που ήρθαν εδώ. Έμεναν λίγες μέρες μέχρι να μαζευτούν οι ελιές και μετά επέστρεφαν στα χωριά τους. Σήμερα βέβαια οι Πακιστανοί έχουν έρθει εδώ και δε φεύγουν, όπως και οι γύφτοι, που πολλαπλασιάζονται, μαζί και οι κλοπές . Δε φταίνε μόνο οι νέοι, αλλά και οι γονείς τους που πιέζουν τα παιδιά τους να σπουδάσουν, ενώ θα μπορούσαν να γίνουν άριστοι επαγγελματίες,τελικά γίνονται άνεργοι και κακοί επιστήμονες!
Σήμερα οι νέοι μας προσπαθούν να ξεχάσουν τη σκληρή πραγματικότητα και για να περάσουν όσο γίνεται πιο καλά, συνάπτουν ερωτικές σχέσεις, που γρήγορα τις διαλύουν. Όμως ας αναζητήσουν και λίγο ρομαντισμό, ας μάθουν ότι υπάρχει και η ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ. Χωρίς αυτά, ο έρωτας χάνει τα φτερά του και πέφτει χαμηλά στις… λάσπες και είναι κρίμα.