Τι μπορείτε να κάνετε εσείς ως γονείς εάν έχετε αντιληφθεί ότι το παιδί σας δρα ως θύτης εκφοβισμού;
Μέρος Β
Στο προηγούμενο άρθρο ορίστηκε το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού, παρουσιάστηκαν οι βασικές μορφές του και αναλύθηκαν τα χαρακτηριστικά τόσο του παιδιού- θύτη όσο και του παιδιού- θύματος. Στο δεύτερο αυτό μέρος θα εστιάσουμε στη σωστή αντιμετώπιση του φαινομένου αυτού από την πλευρά των γονέων που έχουν αντιληφθεί ότι το παιδί τους δρα ως θύτης εκφοβισμού.
Τι μπορείτε να κάνετε λοιπόν εσείς εάν έχετε αντιληφθεί ότι το παιδί σας δρα ως θύτης σχολικού εκφοβισμού;
- Αντιμετωπίστε το πρόβλημα ως σοβαρή υπόθεση. Μην ψάχνετε δικαιολογίες του τύπου «Συμβαίνουν αυτά», «Αγόρι είναι, θα τσακωθεί», «Θα μεγαλώσει και θα σταματήσει να φέρεται έτσι». Να θυμάστε πως εάν εσείς σκέφτεστε με αυτό τον τρόπο, το παιδί σας θα σκεφτεί ακριβώς με τον ίδιο τρόπο και δε θα καταλάβει τη σοβαρότητα του προβλήματος.
- Συζητήστε τη συμπεριφορά με το ίδιο το παιδί. Ρωτήστε το για τα συναισθήματά του και αναζητήστε τις αιτίες που το οδήγησαν σε αυτήν τη συμπεριφορά. Μήπως νιώθει πίεση από την ομάδα των συνομηλίκων του; Μήπως βιώνει αρνητικά συναισθήματα και τα εξωτερικεύει με τον τρόπο αυτό; Μήπως συμβαίνει κάτι που δε σας το έχει πει;
- Σε κάθε περιστατικό, να ελέγχετε προσεκτικά τα όσα έχουν συμβεί. Μη βασίζεστε αμέσως στις αιτιολογίες του παιδιού σας, που το πιο πιθανό είναι να προσπαθήσει να δικαιολογηθεί. Ρωτήστε το δάσκαλο/καθηγητή για το τι ακριβώς έχει γίνει και πώς συμπεριφέρθηκε το παιδί. Συνεργαστείτε με το σχολείο και μην εναντιώνεστε στους δασκάλους, σε μια προσπάθεια να πάρετε το μέρος του παιδιού σας. Κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να βοηθήσει κανέναν.
- Μην του «χαϊδεύετε τ’ αυτιά». Αν το παιδί σας συμπεριφέρεται επιθετικά, δώστε του να καταλάβει τις ευθύνες των πράξεων του. Ξεκαθαρίστε τη στάση σας όσον αφορά τη συμπεριφορά του. Εξηγήστε του ότι αυτό που συμβαίνει είναι σοβαρό, δεν το εγκρίνετε και πρέπει να σταματήσει άμεσα.
- Βοηθήστε το παιδί να εγκαταλείψει τη συμπεριφορά αυτή. Θεσπίζοντας κάποιους κανόνες, κατανοητούς σε εκείνο και πάντα ανάλογα με την ηλικία του, το βοηθάτε να σταματήσει να φέρεται επιθετικά. Τονίστε του ότι η μη τήρησή τους θα έχει επιπτώσεις, π.χ. δε θα παίζει με τα άλλα παιδιά. Ποτέ, όμως, δε θα πρέπει οι συνέπειες αυτές να είναι επιθετικές (π.χ. σωματική τιμωρία).
- Ελέγχετε τα προγράμματα που βλέπει στην τηλεόραση, αποφεύγοντας όσα παρουσιάζουν σκηνές βίας, που μπορεί να το επηρεάσουν. Αναμφισβήτητα τα τελευταία χρόνια τόσο τα ηλεκτρονικά παιχνίδια όσο και οι σειρές της τηλεόρασης έχουν γίνει πολύ βίαια. Οι βίαιες συμπεριφορές δεν περνούν μόνο συνειδητά αλλά κυρίως ασυνείδητα στο παιδί που θέλει να μοιάσει στο σούπερ ήρωα. Αν λοιπόν το παιδί παρακολουθεί ένα έργο με ένα βίαιο σούπερ ήρωα που δέρνει και σκοτώνει, τότε το παιδί θα μιμηθεί τη συμπεριφορά αυτή γιατί θέλει να μοιάσει στο σούπερ ήρωα. Για το λόγο αυτό πολύ μεγάλη προσοχή!
- Να είστε κοντά στο παιδί συμμετέχοντας σε δραστηριότητες, ελέγχοντας τις παρέες του και τις δραστηριότητές του και συμβουλεύοντάς το. Και όταν λέμε να το συμβουλεύετε δεν εννοούμε κουνώντας επιτακτικά το δάκτυλο, αλλά μέσα από τη δική σας συμπεριφορά. Να θυμάστε πως δεν μπορείτε να ζητάτε από ένα παιδί να φερθεί με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που φέρεστε εσείς. Γίνετε το ζωντανό παράδειγμα αυτού που θέλετε να γίνει το παιδί σας. Ενισχύετε τις ικανότητές του και επιβραβεύετε τη θετική συμπεριφορά του, όταν αναζητά εναλλακτικούς τρόπους να λύσει τα προβλήματά του. Το «μπράβο» είναι ένας πολύ σημαντικός ενισχυτής συμπεριφοράς. Όταν λοιπόν το παιδί σας ζητήσει ένα παιχνίδι από ένα φίλο του και δε χτυπήσει για να το πάρει πείτε του μπράβο. Πείτε του ότι είστε πολύ υπερήφανος για τον τρόπο που ζητάει το παιχνίδι.
Παραπάνω αναλύθηκαν οι τρόποι με τους οποίους οι γονείς που έχουν αντιληφθεί ότι το παιδί τους δρα ως θύτης εκφοβισμού μπορούν να το διαχειριστούν. Εάν ακολουθώντας τις παραπάνω οδηγίες δείτε ότι το παιδί σας συνεχίζει τις επιθετικές συμπεριφορές, είναι καλό να απευθυνθείτε το συντομότερο δυνατό σε έναν ειδικό ψυχική υγείας, ο οποίος είναι ο κατάλληλος για να διαπιστώσει εάν υπάρχουν και άλλα συνοδά προβλήματα στη συμπεριφορά του παιδιού.
[one_third]
[/one_third]
[two_third_last]
Από την Ελευθερία Μουστάκα,
MSc Κλινικός Ψυχολόγος,
[gap height=”3″]
Στοιχεία επικοινωνίας
E-mail: [email protected]
facebook | linkedin
[/two_third_last]