Γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Όταν οι αγώνες και οι θυσίες αποτύχουν, τότε ΜΟΝΟ όσοι είναι αισιόδοξοι μπορούν και συνεχίζουν τον αγώνα με πίστη στην τελική επιτυχία.
Σπάνια η ζωή δε δικαίωσε αυτούς τους ανθρώπους, τους αισιόδοξους. Τι είναι όμως η αισιοδοξία;
Αισιοδοξώ θα πει πιστεύω στην καλή έκβαση των πραγμάτων και των υποθέσεων, δηλαδή στα «αίσια δοκώ». Γενικότερα είναι εκείνη η στάση απέναντι στη ζωή, που βλέπουμε πάντα τη φωτεινή πλευρά των πραγμάτων, ακόμη και όταν όλα φαίνονται σκοτεινά και αποκαρδιωτικά.
Πρέπει όμως να διακρίνουμε την αισιοδοξία από την αυταπάτη, που δεν διαφέρει από τη φαντασίωση την παράλογη, που οδηγεί τελικά στην αποτυχία. Είναι λοιπόν αισιοδοξία, η κανονική, εκείνη που βασίζεται στη λογική, δηλαδή στη σωστή αξιολόγηση πραγματικών προϋποθέσεων, που οι άλλοι δεν ξέρουν ή δεν μπορούν να σκεφθούν και οδηγεί στην επιτυχία. Για παράδειγμα, ο Κολοκοτρώνης, ως αισιόδοξος, πίστευε ακράδαντα ότι η ώρα της λευτεριάς του Γένους είχε φτάσει, βεβαίωνε και ενθάρρυνε τους αγωνιστές, ότι «ο Θεός έχει υπογράψει την ελευθερία της Ελλάδας και δεν παίρνει την υπογραφή του πίσω!». Τελικά, δικαιώθηκε, με αγώνα βέβαια.
Η αισιοδοξία λοιπόν και όχι η αυταπάτη, διεγείρει τις δυνάμεις του ανθρώπου, κινεί σε δράση και δημιουργία, μεγαλώνει την αγωνιστικότητα και αποφασιστικότητα και οδηγεί στη νίκη.
Η αισιοδοξία μας οδηγεί σε μια ζωή γεμάτη από εμπειρίες και ενδιαφέροντα, της δίνει χαρά, νόημα και αξία.
Αντίθετα, η αυταπάτη οδηγεί τελικά στην απαισιοδοξία, που νεκρώνει τις δυνάμεις, θάβει τις δυνατότητες, σκοτώνει τη χαρά και σβήνει το φως της ζωής.
Ο αισιόδοξος σκέφτεται ότι η νύχτα τελειώνει στην ημέρα που ξημερώνει, ενώ ο απαισιόδοξος συλλογίζεται ότι η μέρα τελειώνει στην νύχτα που έρχεται.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και στον αγώνα της ζωής νικούν όσοι πιστεύουν ότι θα νικήσουν.
Δεν φτάνει όμως η αισιοδοξία για την κάθε νίκη. Απαραίτητη είναι και η προσπάθεια και η επιμονή. Όποιος θα μου πείτε επιμένει δεν είναι βέβαιο ότι στο τέλος θα νικήσει. Σωστά. Όμως μπορεί να νικήσει, ενώ αυτός που δεν συνεχίζει την προσπάθεια, έχει σίγουρα χάσει.
Στις κρίσιμες ώρες, αποκαλύπτονται οι δειλοί, οι γενναίοι, οι αξιοπρεπείς και οι «γενναίοι των λόγων». Αυτοί δηλαδή που είναι έτοιμοι να πούνε το «ναι» στην υποταγή, αυτοί που ελπίζουν στη νίκη, αλλά προπάντων αυτοί που καμιά ελπίδα δεν έχουν και ξέρουν «πως ο εφιάλτης θα φανεί κι οι Μήδοι στο τέλος θα διαβούνε», γι’ αυτό και πιο πολλή τιμή τους πρέπει, αφού επιμένουν, αν και ξέρουν το μάταιο της θυσίας τους. Κάθε αγώνας, για το γενικό συμφέρον του λαού, είναι άξιος επαίνων.
Η αισιοδοξία, που έχει λογική βάση, είναι ο δρόμος προς την επιτυχία, ενώ η αυταπάτη οδηγεί στην απαισιοδοξία και στην αποτυχία.