Γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Λίγες καρδιές αγαπούνε αληθινά, γι’ αυτό και οι φιλίες δεν είναι αγνές όπως άλλοτε. Όλοι ζητούν πολλή αγάπη, αλλά δε δίνουν λίγα ψίχουλα αγάπης. Κλειδώσαμε τις καρδιές μας και τις εμπιστευόμαστε μόνο στους.. καρδιολόγους!
Κλεισμένοι στον εαυτό μας, μουρμουρίζουμε το ίδιο και μονότονο παράπονο, για τις ατυχίες που μας βρήκανε, για τις ευκαιρίες που χάθηκαν μαζί με τα όνειρά μας, τα οικονομικά μας προβλήματα κι ένα σωρό άλλα που συμβαίνουν στο μικρό μας ‘’κλουβί’’. Έτσι όμως, αργά και σταθερά στεγνώσαμε, όχι μόνο οικονομικά αλλά και συναισθηματικά.
Σήμερα υπάρχουν λιγοστές ειλικρινείς φιλίες, ενώ περισσεύουν οι απλές γνωριμίες και οι λυκοφιλίες, που μόλις συγκρουστούν τα συμφέροντα, μετατρέπονται σε έχθρες!
Οι προηγούμενες γενιές, οι προπολεμικές, οι βασανισμένες από την ανέχεια και τις στερήσεις, είχαν ανοιχτές τις καρδιές τους για φιλίες και για συνεργασίες με τους άλλους. Αυτό τους έδινε δύναμη και κουράγιο να συνεχίσουν τον αγώνα τους για ένα καλύτερο μέλλον. Όταν χρειαζόντουσαν βοήθεια στις αγροτικές τους ασχολίες, έσπευδαν οι φίλοι, χωρίς αμοιβή αλλά με την υποχρέωση του φίλου να ανταποδώσει μια άλλη φορά.
Αυτή η πρακτική, συνεχίστηκε και στις μεταπολεμικές γενιές στα Μέγαρα. Για σήμερα, δεν παίρνω όρκο. Θυμάμαι πριν από τριανταπέντε χρόνια, ένας φίλος και κουμπάρος μου, (έχω βαφτίσει την κόρη του), ήταν στο νοσοκομείο άρρωστος. Είχε πτηνοτροφείο, που μόνος του δούλευε σε αυτό. Με πήρε τηλέφωνο ένας άλλος φίλος, ο Κώστας ο Χαρμαντάς και μου είπε ότι εμείς θα πρέπει να βοηθήσουμε τον άρρωστο φίλο μας στη δουλειά του. Πράγματι, παράτησα τις.. κιμωλίες και το καθηγητιλίκι κι έγινα.. πτηνοτρόφος για δύο μέρες, γιατί μετά ανέλαβαν άλλοι φίλοι να μαζεύουν τα αβγά. Ο αληθινός φίλος στην ανάγκη φαίνεται. Έτσι γινόταν τότε. Είχα την τύχη να ανήκω σε μια πολύ μεγάλη παρέα, που μας είχαν ενώσει τα τραγούδια, δηλαδή οι καντάδες, μοντέρνα, παλιά, λαϊκά.. κάθε είδους, αλλά και οι αρχές και οι διαχρονικές αξίες.
Όμορφα κι ωραία τα περνούσαμε. Με τα χρόνια, η παρέα μεγάλωνε, γιατί παντρευτήκαμε και στην αντροπαρέα μπήκαν και οι γυναίκες μας, και τα παιδιά μας! Είμαστε αγαπημένοι και αχώριστοι. Από αυτή τη μεγάλη παρέα, οι περισσότεροι έχουν φύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο. Σήμερα σε μεγάλη ηλικία πια, ζούνε ο Θανάσης ο Χατζής, ο Τάκης ο Κουρελιάς, ο Γιάννης ο Καράλης, ο Νίκος ο Ευασταθίου, ο Θάκης ο Δρίτσας και ο Μελέτης ο Χαλόφτης.
Η πρόοδος σήμερα δε θέλει την άμεση επικοινωνία, αλλά την έμμεση την ηλεκτρονική μέσα από τα κινητά τηλέφωνα, e- mail, mms, skype κτλ
Αυτή όμως η μοντέρνα επικοινωνία δεν έχει την αίσθηση της ανθρώπινης επαφής. Είναι αφύσικες αυτές οι απόμακρες επαφές, γι’ αυτό και οι φιλίες είναι ψεύτικες και δε διαρκούν, ούτε συγκινούν.
Οι γνωριμίες σήμερα μέσα από το ίντερνετ δεν είναι μόνο κάλπικες, αλλά και επικίνδυνες κυρίως για τα παιδιά και εφήβους. Πολλοί νέοι έχουν γίνει χρήστες ναρκωτικών ουσιών από την κακή χρήση του διαδικτύου ή έχουν οδηγηθεί στην αυτοκτονία. Προσοχή λοιπόν, το μέτρο ισχύει σε ΟΛΑ.