Γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Στα χρόνια της ηθικής παρακμής, που τώρα ζούμε, ναρκώνονται οι συνειδήσεις, χαμηλώνουν τα «άγια της ψυχής» και το πνεύμα βρίσκεται στο λυκόφως του.
Εκτιμάται όμως πολύ η υλική δύναμη, γι’ αυτό μετριέται ο καθένας με τον πλούτο του και όχι, όπως θα έπρεπε, με το ηθικό του ανάστημα, ούτε με τη δύναμη της ψυχής του, αλλά με τη δύναμη του χρήματος που κατέχει.
Στην εποχή μας δηλαδή δυνάμωσε πολύ εξωτερικά ο άνθρωπος, αλλά αδυνάτισε μέσα του, γι’ αυτό έχασε την ισορροπία του και παραλογίζεται.
Με τα λεφτά σήμερα μπορείς να αγοράσεις τα πάντα γιατί λένε «όσο πιο πολλά, τόσο πιο καλά».
Αυτό πιστεύουν οι περισσότεροι και κάνουν μεγάλο λάθος, γιατί δε μπορείς να αγοράσεις ούτε το θάρρος, ούτε την αγάπη και φυσικά ούτε τις άλλες βασικές αξίες της ζωής.
Είναι σίγουρο, πως όποιος πιστεύει ότι με τα λεφτά μπορεί να κάνει τα πάντα, είναι και ΠΡΟΘΥΜΟΣ να κάνει τα ΠΑΝΤΑ για τα λεφτά!
Τα πλούτη και η κοινωνική ισχύς, πολλοί νομίζουν ότι είναι τα μοναδικά συστατικά της ευτυχίας. Εκτός όμως από είδωλα λατρείας, που έγιναν τα λεφτά, μαζί με την κοινωνική επιρροή, είναι και ο φθόνος, που προκαλούν στους άλλους.
Τον αληθινό όμως πλούτο ή τη φτώχεια και τη δύναμη ή την αδυναμία, την έχουμε στην ψυχή μας και όχι έξω από εμάς. Αυτή είναι μια απόλυτη αλήθεια, που την καταλαβαίνουμε όταν είναι πλέον αργά.
Δυστυχώς, όταν μας πλήξει η συμφορά τότε θα πρέπει να καταλάβουμε ότι «χαρές και πλούτη κι αν χαθούν-και τα βασίλεια, κι όλα-τίποτα δεν είναι, σαν στητή-μείνει η ψυχή κι ολόρθη».
Όλα λοιπόν τα επιφυλάσσει η ζωή, αφού «τροχός ο βίος» και άστατος ο πλούτος. Όταν χάσει ο άνθρωπος κτήματα, λεφτά, θέση και αξιώματα, φιλίες, αγαπημένα πρόσωπα ή και ελπίδες και αυτός είναι ΜΟΝΟ ό, τι έχει, τότε καταντάει μια θλιβερή και τραγική ύπαρξη, ένας αξιολύπητος και γκρεμισμένος άνθρωπος.
Σήμερα οι περισσότεροι είναι ανοχύρωτοι εσωτερικά, στερημένοι από μεταφυσικά στηρίγματα γι’ αυτό νιώθουν ανασφάλεια. Έχουν προσδεθεί στα εξωτερικά στηρίγματα υλικά και τεχνικά, που όπως προαναφέραμε δεν είναι καθόλου ΣΤΑΘΕΡΑ. Αυτές είναι πανάρχαιες και διαχρονικές αλήθειες, που οι σύγχρονοι άνθρωποι έχουν ξεχάσει ή περιφρονήσει. Το κάθε παλιό δεν είναι για… πέταμα. Και η Ακρόπολη παλιά είναι. Να την γκρεμίσουμε;
Ο φιλόσοφος αρχαίος Μεγαρίτης ΣΤΙΛΠΩΝ, όταν ο Δημήτριος ο πολιορκητής μπήκε με τους στρατιώτες του στα Μέγαρα, τον ρώτησε αν του πήρανε κάτι οι στρατιώτες του, απάντησε: «Τίποτα δεν έχασα. Ο πόλεμος δεν μπορεί να μου πάρει ούτε την παιδεία μου, ούτε το πνεύμα, ούτε την ψυχή μου, γιατί δε λαφυραγωγείται η ΑΡΕΤΗ».
Τελικά αν δεν έχουμε μέσα μας «ακροπόλεις» πνευματικές και ηθικές, θα μείνουμε στη ζωή ευάλωτοι και έρημοι, όποιος και να κέρδιζε τις εκλογές.