Γράφει η Οικονομοπούλου Αγγελική
Απόφοιτος Κλασικής Φιλολογίας ΕΚΠΑ
« Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη , να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις. Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, το θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι…». Ένα ποίημα βαθυστόχαστο και απόλυτα σωστό. Λέξεις, κουβέντες , που κάθε νέος άνθρωπος πρέπει να έχει ως οδηγό και κίνητρο για να προχωρήσει με δύναμη στο ταξίδι της ζωής.
Όμως σήμερα, πολλοί και πολλές είναι ,οι νέοι και νέες στην Ελλάδα, που προσπαθούν να επιταχύνουν αυτό το ταξίδι και να φθάσουν όσο πιο γρήγορα γίνεται στην Ιθάκη, αδιαφορώντας για τις εμπειρίες και τα μαθήματα που αυτό έχει να τους δώσει. Έτσι κάνοντας το πρώτο βήμα στην ενήλικη ζωή τους , ψάχνουν αγωνιωδώς για ένα «ταχύπλοο» ή ένα «γρήγορο αεροσκάφος» ,που θα τους οδηγήσει πιο σύντομα στον προορισμό ή αν όχι σε αυτόν τον ίδιο, στον αμέσως πιο κοντινό σε αυτόν.
Μα αν δεν κοπιάσεις, αν δεν προσπαθήσεις, αν δεν επιλεγείς από άλλους για αυτό που πραγματικά είσαι και για τις ικανότητες που διαθέτεις τι αξία έχει το ταξίδι σου; Ίσως να είναι πιο ανώδυνο, ίσως να είναι πιο πλούσιο από άλλα και ίσως σε απαλλάξει από τα άγχη και τον κόπο του πραγματικού, κανονικού ταξιδιού. Όμως δεν θα πρέπει να ξεχνάς, ότι αυτό το ταξίδι το λιγότερο οδυνηρό κάποιος δεν στο χάρισε ανιδιοτελώς και πάντα σε αυτόν θα λογοδοτείς. Μα ακόμα αν δεν χρειαστεί και αυτό να κάνεις, σκέψου πως πίσω σου θα αφήσεις ναυαγούς και αβοήθητους, που παλεύουν με όποια δύναμη διαθέτουν. Γιατί στο ταξίδι της ζωής δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι δεν παλεύουμε μονάχοι και κάθε τι που κάνουμε , καλό ή κακό, επηρεάζει λίγο ως πολύ τους συνοδοιπόρους μας. Άλλωστε χωρίς αυτούς δεν πρόκειται να φθάσουμε στην Ιθάκη μας, ούτε σοφοί να γίνουμε.
Ένα μεγάλο πρόβλημα που ταλανίζει και δυσκολεύει ακόμα περισσότερο τη βελτίωση της χώρας μας είναι πως ο κάθε σύγχρονος «Οδυσσέας» επιδιώκει να φθάσει γρήγορα, ανώδυνα και χωρίς να αξίζει στην «Ιθάκη». Έτσι αυτή γεμίζει με πολλούς ανάξιους και όχι σοφούς ή έμπειρους. Η Ελλάδα χρειάζεται δυνατούς αγωνιστές, αυτοδημιούργητους, χωρίς δεκανίκια και βοηθήματα. Αυτό που χάνεται μέρα με τη μέρα σ’ αυτό το μικρό και κάποτε ευλογημένο τόπο, είναι η αξιοκρατία, η δικαιοσύνη και η λογική. Ας αφήσουμε για λίγο την «πονηριά» και ας πορευτούμε με τη λογική και ίσως κατορθώσουμε να ξεφύγουμε λίγο από το βάλτο μας ή καλύτερα το πηγάδι της αβύσσου που έχουμε πέσει.
Γιατί και ο Οδυσσέας ήταν πολυμήχανος και πονηρός, αλλά ποτέ δεν άφησε πίσω τους συντρόφους του, ούτε κοίταξε μόνο τη δική του σωτηρία. Και αν έφθασε κάποτε στο παλάτι, δεν έφθασε μόνο για τα μάτια της Πηνελόπης, αλλά για να έχει ευημερία και πάλι το βασίλειό του. Και εκείνος έμεινε κάποια χρόνια στην αγκαλιά της Καλυψούς για παρηγοριά. Καλά περνούσε και εκεί , αλλά ρίχτηκε και πάλι στην αλμύρα της θάλασσας και στην οργή του Ποσειδώνα, γιατί ήθελε να ξεπεράσει ακόμα και τα θεϊκά εμπόδια και να φθάσει στην πολυπόθητη Ιθάκη με όλες του τις δυνάμεις, για να συνεχίσει να βασιλεύει. Σίγουρα και η Καλυψώ όλο και κάποια καλύτερη σχεδία είχε να του δώσει μιας και ήταν Νύμφη και όχι μια κοινή απλή κοπέλα. Όμως πορεύτηκε μόνος και ξεχώρισε από τους άλλους , όχι γιατί ήταν βασιλιάς, αλλά γιατί χρησιμοποίησε όλες ,τις ΔΙΚΕΣ του δυνάμεις. Και οι σύντροφοι είχαν κάποιες ικανότητες, αλλά ένας ήταν αυτός που έγινε ηγέτης του ταξιδιού και η άφιξη του στην Ιθάκη το επιβεβαίωσε αυτό.
Μήπως λοιπόν, σήμερα στη ρημαγμένη και κατασπαραγμένη Ελλάδα δίνουμε θέσεις ηγετών σε ανάξιους «συντρόφους», που είτε κάποια Καλυψώ τους συμπαθεί και τους κρατά σε αυτές, είτε υπηρετούν κάποιον «Ποσειδώνα» και εκείνος για να εμποδίσει τον κάθε ικανό «Οδυσσέα» μη τυχόν και του πάρει τη θέση , θρέφει με χρυσά κουτάλια τους ακατάλληλους;
Και οι «σύντροφοι» να γίνονταν ηγέτες θα ήξεραν πως στην πραγματική Ιθάκη δεν θα έφθαναν ποτέ. Γιατί σημασία δεν έχει να παίζεις σε μια κακόγουστη παράσταση ως πρωταγωνιστής, αλλά να μπορείς να βρίσκεσαι έστω και ως κομπάρσος στην καλύτερη. Ο Καζαντζάκης είπε « Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον Παράδεισο και μπες μέσα». Ζωγράφισε τον μόνος σου όμως, με όποια ικανότητα διαθέτεις και με όσα χρώματα έλαχε η παλέτα σου να έχει.