γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Η Γη μας είναι όμορφη με τα χρώματα, με τις δαντελένιες ακρογιαλιές της, τα πουλιά, τα δάση και τα λουλούδια της. Πανηγύρι αισθήσεων, σε αντίθεση με τους κοντινούς μας πλανήτες, όπως Αφροδίτη, Άρη, Ερμή. Πουθενά δεν εντοπίζουμε «παραδείσους» σαν τη Γη, ούτε ακούμε κάτι σαν υποψία ζωής από το αχανές διάστημα. Σιωπή εφιαλτική και νέκρα έρχεται από εκεί. Είναι όμορφοι οι ουρανοί, αλλά μόνο άμα τους βλέπεις από τη .. Γη. Οι Αστροφυσικοί σήμερα πιστεύουν, ότι θα υπάρχουν πλανήτες σαν τη Γη, αλλά σε αποστάσεις που δεν μπορεί να φτάσει ποτέ ο άνθρωπος. Ακόμη και με διαστημόπλοια που κινούνται με την ταχύτητα που τρέχει το φως, πρέπει να ταξιδεύουν οι άνθρωποι χιλιάδες …. Χρόνια, για να φτάσει η στάχτη τους σε πλανήτες όμοιους με τη Γη, δηλαδή ποτέ!
Τα φυτά λοιπόν, τα ζώα και οι άνθρωποι είμαστε μέτοχοι και κοινωνοί του θαύματος που λέγεται ζωή στη Γη. Κάθε άνθος και μπουμπούκι, είναι και από ένας ναός της ομορφιάς και το άρωμά τους, είναι λιβάνι που υψώνεται προς τον Δημιουργό. Γενικά η φύση σε ότι δε δίνει ομορφιά, δίνει χρησιμότητα. Αυτό το θαυμαστό περιβάλλον κληρονομήσαμε και έχουμε την ευθύνη και την υποχρέωση να το παραδώσουμε με καθαρούς ορίζοντες και ουρανούς, με διαυγή και καθαρά νερά. Οφείλουμε να παραδώσουμε το περιβάλλον με την πανδαισία των χρωμάτων και με τα ζωντανά πλάσματα όσα και ότι έχει. Δεν είμαστε ιδιοκτήτες της Γης, γιατί είναι αιώνια, ενώ εμείς εφήμεροι διαβάτες. Δεν έχουμε το δικαίωμα να καταστρέψουμε, όσα η Σοφία του Θεού και όσα ο μόχθος των περασμένων γενεών μας κληροδότησαν.
Με άλλα λόγια, είμαστε προσωρινοί χρήστες του πλούτου της Γης. Όποιος σέβεται και προστατεύει το φυσικό περιβάλλον, σέβεται και τιμάει τον άνθρωπο. Αυτό φαίνεται από την οικολογική συμπεριφορά μας, που έγινε απαράδεκτη. Εγκαταλείπουμε τα σκουπίδια μας στις παραλίες και στα δάση, αδιαφορώντας για τις βρωμιές που αφήνουμε πίσω μας να τις χαίρονται οι … μύγες και τα κουνούπια. Χτίζουμε βίλες δίπλα στο λεγόμενο «χειμέριο κύμα» και περιφράσσουμε παραλίες. Θεωρούμε περιττά και πετάμε, χρήσιμα πράγματα οπουδήποτε!
Κάθε καλοκαίρι, η Ελλάδα από τη μία άκρη έως την άλλη κηρύσσεται σε «πολεμικό» μέτωπο, δηλαδή σε μέτωπα πυρκαγιών. Αδιαφορία, αμέλεια, απροσεξία, αλλά τις περισσότερες φορές σκόπιμες ενέργειες εγκληματικές, παραδίδουν το δασικό πλούτο της χώρας μας στη μανία της φωτιάς.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το φυσικό περιβάλλον δεν είναι μόνο το λίκνο της ζωής, αλλά και δάσκαλος. Οι περισσότερες εφευρέσεις έχουν ως πρότυπο τη φύση. Το ραντάρ, από τη νυχτερίδα, η ύφανση των ρούχων, από τον ιστό της αράχνης, το ελικόπτερο, από το γαλάζιο μεγάλο κουνούπι των βάλτων και τόσα άλλα.