Γράφει ο Στέλιος Γκίνης
Δεν υπάρχει κάτι από την Ιστορία του τόπου μας, που θα πρέπει να αποσιωπήσουμε ή να ξεχάσουμε. Αντίθετα υπάρχουν πολλά γεγονότα, που θα πρέπει να θυμηθούμε και να τα διηγηθούμε στους νέους για να τα μάθουν. Και όλα αυτά, για να μην ξεχάσουμε ποιοι είμαστε, τι χάσαμε και τι μας πρέπει. Συγχέουμε την αλήθεια με το ψέμα και γι’αυτό ας είναι καλά οι πολιτικοί, που κάνουν ό, τι μπορούν γι’ αυτό !
Κατηγορούμε τους ήρωές μας, διακωμωδούμε τα θεία και τα όσιά μας. Δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε την Δημοκρατία απ’ την οχλοκρατία, την απόλαυση από την ασωτεία και την προσφορά από την εκμετάλλευση. Όμως οι αγώνες και οι θυσίες των προγόνων μας δεν πρέπει να πάνε χαμένες.
Είναι καιρός να παραδειγματιστούμε από τα γεγονότα του παρελθόντος και να χαράξουμε μια σταθερή και σίγουρη πορεία προς το μέλλον με αισιοδοξία.
Η πατρίδα μας η Ελλάδα, είναι όπως η μάνα μας και γι’αυτό πρέπει να την αγαπάμε και να την υπερασπίζουμε. Αυτό πίστευαν οι πρόγονοί μας. Σήμερα άμα εκφράσεις την αγάπη σου για την Ελλάδα, θα σε κατηγορήσουν για εθνικιστή, για Ελληναρά και για… φασίστα!
Όταν ξημέρωσε η αυγή του θριάμβου, η 28η Οκτωβρίου 1940, όλος ο κόσμος βγήκε στους δρόμους ζητοκραυγάζοντας, ενώ οι καμπάνες των εκκλησιών κτυπούσαν χαρμόσυνα. Οι φαντάροι με το χαμόγελο στα χείλη ξεκινούσαν για το μέτωπο αποφασισμένοι να νικήσουν! Οι μανάδες δακρυσμένες, αλλά υπερήφανες, αποχαιρετούσαν τα παλικάρια τους.
Λίγες ώρες πριν, στις δυο μετά τα μεσάνυχτα, ο Ιταλός πρέσβης Γκράτσι ξύπνησε τον κυβερνήτη Ιωάννη Μεταξά και του παρέδωσε το τελεσίγραφο της φασιστικής κυβέρνησης της Ιταλίας. Ο Μουσολίνι, απαιτούσε σε τρεις ώρες να του ανοίξουμε τα… σύνορα να περάσει ο στρατός του, ως κατακτητής! Ο Μεταξάς αρνήθηκε φυσικά λέγοντας στα Γαλλικά : «ώστε έχομε πόλεμο». Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια. Ο λαός βέβαια αντέδρασε με ενθουσιασμό και βροντοφώναξε «ΟΧΙ δε θα περάσουν οι φασίστες». Οι Ιταλοί ξεκίνησαν τις επιθέσεις τους μαζί με ένα σύνταγμα… Αλβανών, πριν από τη λήξη του τελεσιγράφου. Στην αρχή φάνηκε ότι κάτι κατάφεραν, αλλά γρήγορα έσπασαν τα μούτρα τους. Με την πολεμική κραυγή «ΑΕΡΑ» οι τσολιάδες μας και οι άλλοι φαντάροι μας, έτρεπαν σε φυγή τους Ιταλούς, που νόμιζαν ότι θα κάνουν περίπατο! Υπήρξαν περιπτώσεις, που σε ένα ή δύο δικούς μας στρατιώτες, παραδίδονταν ομαδικά πολλοί Ιταλοί ! Ο ελληνικός στρατός μετά από ηρωικές μάχες κατέλαβε την Κορυτσιά, το Τεπελένι και θα τους πετάγαμε στη θάλασσα τους Ιταλούς αν ο Χίτλερ στις 6 Απριλίου του 1941 δεν μας έστελνε νέο τελεσίγραφο. Και πάλι ο τότε Κυβερνήτης μας ο Κορυζής (ο Μεταξάς είχε πεθάνει), είπε το δεύτερο μεγάλο ΟΧΙ και στους Γερμανούς! Πόσο όμως να αντέξουμε πολεμώντας με δύο αυτοκρατορίες; Έτσι στις 29 Απριλίου του 1941 άρχισε η Κατοχή, η μεγάλη νύχτα. Ας είναι αιωνία η μνήμη των νεκρών μας ηρώων, αλλά και εκείνων που αντιστάθηκαν στον κατακτητή.