γράφει η Αλέκα Σταματιάδη
Αφού είναι το πρώτο μου άρθρο εδώ πέρα θα γράψω περί γραπτών.
Όταν ξεκίνησα να γράψω δεν είχα καταλάβει πώς και γιατί, απλά έγραψα.
Όταν συνέχισα να γράφω και μιλούσα με ανθρώπους για αυτά που έγραφα, ξεκίνησα να καταλαβαίνω.
Όταν γράφοντας, διάβαζα περισσότερο, καταλάβαινα ότι μάλλον είναι κάτι ακόμα και κάτι ακόμα που πρέπει να ψάξω, αυτή τη φορά συνειδητοποιώντας.
Συνειδητοποιώντας ότι όσο απλά παίρνουμε τη δουλειά του ρεπορτάζ, ως μια καταγραφή, μια αποτύπωση ενός γεγονότος, μιας κατάστασης, τόσο σημασία έχει για να «μάθει ο κόσμος».
Γιατί σε ένα τέτοιο απλό πλαίσιο βάζουμε τη «δουλειά».
Η «Ενημέρωση» κλείνει 20 χρόνια κι εγώ 8 μαζί της-συγκινούμαι και μάλλον δεν πρέπει, είναι πρεμιέρα μιας στήλης, που θα προσπαθήσω να είναι χιουμοριστική.
Και γι’ αυτό θα την κλείσω με αυτό που αλήθεια μου συνέβη την πρώτη φορά που πήγα για ρεπορτάζ για την «Ενημέρωση». Δεν το είχα πει πουθενά μα πουθενά κι έτσι είναι κι αποκλειστικό.
Λοιπόν, έχουμε συμβούλιο, τέλεια! Με διοίκηση Χρ. Σύρκου στις τελευταίες συνεδριάσεις της τετραετίας, εγώ πρώτο έτος, Ιούλιος 2006… άγχος, πώς θα είναι, τι θα λένε, πώς θα γράψω, πώς γίνεται κι ένα εκατομμύριο άλλα ερωτηματικά…
Την πρώτη φορά που πήγα να διαβώ λοιπόν τα σκαλιά της κυρίας εισόδου του ένδοξου μας δημαρχείου και ενώ προσπαθώ να το παίξω και «μεγάλη»(18 ήμουνα δεν ήμουνα), ακούω τη γνωστή φωνή Δώρας, αγαπημένης δημοτικής υπαλλήλου… «Έπεσες;;;;;!».
Ναι, έπεσα.