* του Αθανασίου Ν. Υψηλάντη
Θέλω να ακούσω έναν υποψήφιο Δήμαρχο , να δηλώνει, ότι θα αρχίσει να κάνει πράξη την επόμενη της εκλογής του, ό,τι υποσχέθηκε. Και να το τηρήσει, γιατί η.. καμμένη γη που όλοι παραλαμβάνουν, ακούγεται πλέον τόσο κωμική.
Θέλω να βλέπω έργα στην πόλη,σε όλη τη Δημαρχιακή θητεία και όχι δύο-τρεις μήνες πριν τις εκλογές, να μυρίζει άσφαλτος παντού, προχειρότητες και πασαλείμματα.
Θέλω έναν υποψήφιο Δήμαρχο με ευγένεια και πολιτικό πολιτισμό. Με επιχειρήματα, ιδέες, επιστημονική γνώση, αυτοσαρκασμό και όχι λόγια Μαυρογιαλούρου. Χωρίς προεκλογικές φιέστες, τεράστια στημένα χαμόγελα και σκηνικά ταινίας. Με λόγο έντιμο, όσο χρειάζεται για να κάνει τη διαφορά.
Θέλω έναν υποψήφιο Δήμαρχο, χωρίς ψυχολογικά απωθημένα, με διοικητικές ικανότητες, που να έχει αποδείξει στην εργασιακή του πορεία, ότι γνωρίζει από Management. Λέω σθεναρά όχι, σε όποιον μιά μέρα ξύπνησε και είπε : «Μου αρέσει να γίνω Δήμαρχος». Νιώθω οργή, όταν παρακολουθώ συζητήσεις και αντιπαραθέσεις, γεμάτες με ύβρεις και φράσεις που συλλέχθηκαν και επιλέχθηκαν για την κατάκτηση και μόνο της «καρέκλας».
Θέλω για Δήμαρχο κάποιον που, να μην αρχίζει ξαφνικά τις γλοιώδεις χειραψίες στο δρόμο, να μην παίρνει στη σειρά τις ταβέρνες, τις εκκλησίες και τις λαϊκές αγορές. Να έχει πηγαίο χαμόγελο και όχι πρόσκαιρη ευγένεια με ημερομηνία λήξης τις εκλογές. Γιατί ενίσταμαι και γίνομαι, έξαλλος, όταν κάποιος που πριν λίγο καιρό δε με ήξερε, τώρα με ξέρει εξ ανάγκης.
Δεν αμφέβαλα ποτέ, πως υπάρχουν φιλοδοξίες θεμιτές. Όμως, κάνουν όλοι για Δήμαρχοι; Είναι όλοι ηγέτες; Οι ηγέτες είναι οραματιστές, αποφασιστικοί, δυναμικοί, με αίσθηση του καθήκοντος. Είναι ικανοί να υπομείνουν το άγχος, την απογοήτευση και να διαχειριστούν κρίσεις . Είναι ισορροπημένοι, συγκρατημένοι και προσεκτικοί στις κοινωνικές συναναστροφές τους. Με πειθαρχειμένη σκέψη, ομαδικό πνεύμα, διορατικότητα, αυτοεπιβεβαίωση, και κοινωνική τόλμη. Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς και εμπειρίας.
Δεν είμαι αντίθετος στο «νέο». Πιστεύω όμως το ίδιο στη «δεύτερη ευκαιρία», όταν διαπιστώνεται η σοβαρότητα των προσώπων. Προσπαθώ παράλληλα να κατανοήσω, από τι είναι ορμώμενοι, όλοι όσοι διεκδικούν το Δημαρχειακό θώκο. Γιατί όταν κάτι εισέλθει σε ένα μαγνητικό πεδίο, δύσκολα απεγκλωβίζεται. Και τότε, οι φιλοδοξίες γίνονται συμφέροντα και παύουν να είναι αγνές. Οι πράξεις, οι κινήσεις και ο λόγος, είναι φανερό πως έχουν πλέον αυτοσκοπό. Διανύουμε όπως αποδείκνύεται, μια περίοδο με ισχυρή την κρίση εκπροσώπησης. Οι πολίτες και οι διοικούντες απομακρύνονται μεταξύ τους. Συσσωρεύεται η εμπάθεια και εκτοξεύεται αλόγιστα. Ο λόγος είναι προφανής: Αυτή η σκέψη για την «καρέκλα» μαγνητίζει, γίνεται κάτι σαν τη μαύρη τρύπα του Hawking! Δεν αφήνει τίποτα να ξεφύγει από το μαγνητικό της πεδίο και καταβροχθίζει ακόμη και τη φιλία και την ανθρωπιά.
(*) ο Αθανάσιος Ν. Υψηλάντης
είναι Οικονομολόγος/ τ. Marketing Manager
στην Ολυμπιακή Αεροπορία.